◊ Bir kelâm Bin manâ ◊ - Sayfa 2 - AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

11-06-2009, 18:04

Aslında iyi bir kalp lüzumsuz her postaya posta kor. Ama bu gürültülü dünya, kalbin bu sızlanışını, direnişini,dilenişini,dillenişini ne de duyurmaz ediyor. Böylece kalbi/ni duymayanlar, doymayanlar sırasına geçiyor.

**LeyaL** · 11-13-2009, 17:01

Dilimi değdirdiğim yere kalbim yetişir mi?

Korkuyorum. Dilim kolayca dolanıyor süslü kelimelere.
Büyük laflar damağımın her yanına yapışmış gibi.
Dudağımdan sözler yâr yüzünden düşen yaşmak gibi kayıveriyor göğe.
Göğsünde taşıdığını bilmiyor gibi, içinde büyüttüğünü tanımıyor gibi heceler.
Ayrılık sözleri dilimden eksik olmuyor.
Ölümü sıkça anıyorum belki..

...

11-15-2009, 01:44

N’olur Rabbim! Şu biricik ânımı ebedin rüzgârlarına kat ve beni Sana daim yakın eyle! Yalnız Seninle kalmakla kalabalıklaştır beni! Bir secdede biriktir varlığımı! Beni Sana açılan ellerimde çoğalt! Beni Sana karşı fakir olmakla zenginleştir! Kendimi Sende unutayım ve öylece kapansın gözlerim ve öylece çözülsün ellerim. Dilim öylece sussun ve tenim öylece çamura katışsın ve bu mürekkep lekeleri kısacık vuslatımın hatırası olsun. Unutulmasın sözlerim; unutkanlar unutulacaklarını hatırlasınlar diye...

Senai Demirci

02-20-2010, 04:45

“Söz, sesin insanca işlenişidir.”*

Öyleyse, insanca işlenmemiş her söz gürültüleşir; çirkinleşir…

Gürültü gibi destursuz, zamansız, faydasız, içeriksizdir.

S/özünü yükseltmeden sesini yükseltenler, “eşek sesi çirkinliği”ne bulaşmış olabilir (mi?)

Yükseltmeye değer olmayan sözü değmediği yükseklikte seslendirmeler, “eşek sesi” nitelemesini hak etmez mi?

Eşek sesi de öyle değil mi: her kulağa ulaşır ama hiçbir kalbe değmez.

Alçak söze yüksek ses olmaz!

Senai Demirci

**akgurbetci** · 05-16-2010, 13:19

Ateş denizi.
Gül bahçesi.
Renk fırtınası
Aşk seması.
Işık ve bakış,
Su üzerinde buluşuyor.
Renk ve ahenk,
Suya koşuyor.
Aşkın yüzü suyu hürmetine
ateş suya konuk oluyor.
Gül suda diriliyor yeniden
Renk kalbin derûnuna damlıyor.
Su coşuyor, aşk oluyor,
ateş oluyor, alev alıyor.
Su yakıyor ve yanıyor.
Rahmet su yüzüne çıkıyor
Celal ve Cemal dalga dalga nöbetleşiyor.
Bir manevi yangın oluyor
Ve bir uhrevi serinlik sunuyor ebru...
Yerçizgisi ile gökçizgisi suya düşen renklerde birleşiyor.
Öylesine belirsiz, öylesine elden gelmez bir form oluyor ebru
Ve ebruzen
Yer ile gök arasında..
Göklerin ötesini yere indirmeye çalışıyor.
Kalbinde beslediği sözsüz şiirleri su üzerine nakşetmeye çalışıyor.
Hep güzel gören gözleri, güzel bakışlarla süslüyor.
Ebru, gören gözün ışığı ebru.
Rengini gönülden alıyor.
Ve gayba aşina gönlün,
gördüğüne razı gelmeyen aklın ayinesi,
Işıltılı, büyülü, ayartıcı.
Aşkı ve tevhidi bir kor tereddüdüyle
Avucunda tutmaya çalışıyor ebruzen.
Gözleri güzelle süslemeye niyetli.
Boyanın su üzerinde kaotik dansından
nice gönüllere güzeller devşiriyor.
Ebruzen aşkını suda arıyor.
Ve buluyor da....
Güzellik bakanın gözündedir ezelden.
Bakılanı güzel eyleyen bakıştır.
Aynı zamanda, aşkın en yalın tarifi bu
Mecnun Leyla’nın gözünde güzeldir.
Yusuf Züleyha’nın bakışıyla güzeldir.
Ve kevn Mevla nazar ettiği için güzeldir.
Mecnun’un Leylası neyse, ebruzenin ebrusu o.
Önce ebruzeninin gözünde güzel ebru
Ebruzen güzel baktığı için güzel görüyor,
güzelin yüzünü öylece su üzerine düşürüyor.
Bu defa Leyla Mevla’ya yol oluyor.
Ebrunun verdiği huzur, toprağa yakın oluşundan gelir
Sanatkar, semayı temsil eden herşeyi toprak renklerine yansıtır.
Suya düşürür ve toprağa kazır ve çamura bular.
Modern sanatın aksine, çığırtkan ve saldırgan renklerle değil,
mutevazı toprak renkleriyle açar gönülleri.
Ebru, su üzerindeki toprak renklerinden oluşur.
O yüzden, ebru biraz dünya biraz insan...
Ebru, aslında bir nefis terbiyesi.
Modern yaşamın herşeyi
determinist kalıplara vuran anlayışının aksine,
belirsizliğe razı olmayı belletiyor,
beklemeyi ve tevekkülü öğretiyor.
Ebruzen eserinin son halini başından belirleyemiyor.
Suyun ve boyanın esrarlı dansı,
renklerin ve biçimlerin salınışları arasında
sadece bekliyor.
Tek bir yaprağın kıpırtısına bile bigane kalmayan Külli İradenin
niyetini gerçeğe döndürmesini bekliyor ebruzen.
Ebru biraz da kaderi öğretiyor.
En küçük ve sıradan eylemlerin
Kainatın Sahibince nasıl da ciddiye alındığını farkediyor.
Sonsuz gökyüzü altında ve yeryüzünde
değersiz ve terkedilmiş olmadığını anlıyor insan.
Rengarenk bir ayinede, ebruda, kendini yeniden keşfediyor..
Ebruyu elinizle değil gönlünüzle yaparsınız diyor ebruzen.
Sanatkarın yeni bir şey yapmadığını, zaten var olanı yansıttığını kaydediyor.
Tasavvuf tabiriyle, batını zahire çıkarıyor Ebruzen.
Kainat sayfalarında saklı güzellikleri gün yüzüne çıkarıyor.
Ebru, su üzerine kurulu evreni yine su üzerinde tasvir ediyor.
Ve aslında bu fonksiyonuyla aşkın, yine başladığı yere,
yani bakışa, güzel bakışa dönüşünü temsil ediyor.
Ebru, kainatla birebir örtüşüyor.
Modern fiziğin teorik tasvirlerle yakalamaya çalıştığı gerçeği
çoktan beri biliyor ebruzen: hiçbir olayın tekrarı yoktur.
Hiçbirşey tekrar edilebilir olmadığı gibi,
Göründüğü gibi de değil.
Eşyanın rengi, biçimi ve hacmi,
İnsanın eşyaya eklenmesi ile
gerçeküstüne doğru kanatlanıyor.
Ebru, suretin sirete dönüşünü,
Gözün gördüğünün gönüle düşüşünü temsil ediyor.
Ebruzenin su ile serüveni ebru..
Herserüven gibi nerede başladığı bilinse de,
Nereye vardığı kestirilemiyor.
Ve hangi kalbi fethedeceği bilinmeyen bir akın.
Hangi gönülde durulacağı bilinmez bir coşku..
Ruhunu renge ve ahenge tekne yapıyor ebruzen.
Boyayı kalbinden damlatıyor.
Göze bir sürme gibi çekiyor gönlünün karasını.
Rengi ve ahengi, aşk denizine salıyor
Aşkı suya düşürüyor..
Yakıyor suyu..
Tevhid sırrının yüzüsuyu hürmetine kesret ateşine salıyor,
Ve ahenkle ve renkle serinletiyor insan yüreğini.
Yandıkça su, alev alıyor aşk.
Ve yüreğimiz kanlı bir ebruya dönüşüyor.

Senai Demirci...

06-09-2010, 01:56

“Söz, sesin insanca işlenişidir.”*

Öyleyse, insanca işlenmemiş her söz gürültüleşir; çirkinleşir…

Gürültü gibi destursuz, zamansız, faydasız, içeriksizdir.

S/özünü yükseltmeden sesini yükseltenler, “eşek sesi çirkinliği”ne bulaşmış olabilir (mi?)

Yükseltmeye değer olmayan sözü değmediği yükseklikte seslendirmeler, “eşek sesi” nitelemesini hak etmez mi?

Eşek sesi de öyle değil mi: her kulağa ulaşır ama hiçbir kalbe değmez.

Alçak söze yüksek ses olmaz!

06-10-2010, 19:46

“Benimdir” diye bildiklerim Senindir
Beni bende olanlara bende etme
“Ben” diye bildiğim de Senin emrindir
Beni bende bırakıp Senden etme
Rabbim, yüzümü Sana döndüm
Gönlümü de Sana çevir
Rabbim, bir Seni bir bildim
Sevdalarımı Sende bitir

Semine & Senai Demirci

07-01-2010, 19:32

Dedim ki, ah, Rabbim, işte kulun bu, günahkar olur.

Der ki, Rabbim, ah’ınla kal ki, bugün ah kâr olur.

Dedim ki, Rabbim, döndüm ya Sana, bu günah kâr olur.

11-06-2009, 18:04	#11
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	Aslında iyi bir kalp lüzumsuz her postaya posta kor. Ama bu gürültülü dünya, kalbin bu sızlanışını, direnişini,dilenişini,dillenişini ne de duyurmaz ediyor. Böylece kalbi/ni duymayanlar, doymayanlar sırasına geçiyor.

11-13-2009, 17:01	#12
Kullanıcı Adı LeyaL	*Dilimi değdirdiğim yere kalbim yetişir mi?* *Korkuyorum. Dilim kolayca dolanıyor süslü kelimelere.* *Büyük laflar damağımın her yanına yapışmış gibi.* *Dudağımdan sözler yâr yüzünden düşen yaşmak gibi kayıveriyor göğe.* *Göğsünde taşıdığını bilmiyor gibi, içinde büyüttüğünü tanımıyor gibi heceler.* *Ayrılık sözleri dilimden eksik olmuyor.* *Ölümü sıkça anıyorum belki..* ...

11-15-2009, 01:44	#13
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	N’olur Rabbim! Şu biricik ânımı ebedin rüzgârlarına kat ve beni Sana daim yakın eyle! Yalnız Seninle kalmakla kalabalıklaştır beni! Bir secdede biriktir varlığımı! Beni Sana açılan ellerimde çoğalt! Beni Sana karşı fakir olmakla zenginleştir! Kendimi Sende unutayım ve öylece kapansın gözlerim ve öylece çözülsün ellerim. Dilim öylece sussun ve tenim öylece çamura katışsın ve bu mürekkep lekeleri kısacık vuslatımın hatırası olsun. Unutulmasın sözlerim; unutkanlar unutulacaklarını hatırlasınlar diye... Senai Demirci

02-20-2010, 04:45	#14
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	“Söz, sesin insanca işlenişidir.”* Öyleyse, insanca işlenmemiş her söz gürültüleşir; çirkinleşir… Gürültü gibi destursuz, zamansız, faydasız, içeriksizdir. S/özünü yükseltmeden sesini yükseltenler, “eşek sesi çirkinliği”ne bulaşmış olabilir (mi?) Yükseltmeye değer olmayan sözü değmediği yükseklikte seslendirmeler, “eşek sesi” nitelemesini hak etmez mi? Eşek sesi de öyle değil mi: her kulağa ulaşır ama hiçbir kalbe değmez. Alçak söze yüksek ses olmaz! Senai Demirci

05-16-2010, 13:19	#15
Kullanıcı Adı akgurbetci	Ateş denizi. Gül bahçesi. Renk fırtınası Aşk seması. Işık ve bakış, Su üzerinde buluşuyor. Renk ve ahenk, Suya koşuyor. Aşkın yüzü suyu hürmetine ateş suya konuk oluyor. Gül suda diriliyor yeniden Renk kalbin derûnuna damlıyor. Su coşuyor, aşk oluyor, ateş oluyor, alev alıyor. Su yakıyor ve yanıyor. Rahmet su yüzüne çıkıyor Celal ve Cemal dalga dalga nöbetleşiyor. Bir manevi yangın oluyor Ve bir uhrevi serinlik sunuyor ebru... Yerçizgisi ile gökçizgisi suya düşen renklerde birleşiyor. Öylesine belirsiz, öylesine elden gelmez bir form oluyor ebru Ve ebruzen Yer ile gök arasında.. Göklerin ötesini yere indirmeye çalışıyor. Kalbinde beslediği sözsüz şiirleri su üzerine nakşetmeye çalışıyor. Hep güzel gören gözleri, güzel bakışlarla süslüyor. Ebru, gören gözün ışığı ebru. Rengini gönülden alıyor. Ve gayba aşina gönlün, gördüğüne razı gelmeyen aklın ayinesi, Işıltılı, büyülü, ayartıcı. Aşkı ve tevhidi bir kor tereddüdüyle Avucunda tutmaya çalışıyor ebruzen. Gözleri güzelle süslemeye niyetli. Boyanın su üzerinde kaotik dansından nice gönüllere güzeller devşiriyor. Ebruzen aşkını suda arıyor. Ve buluyor da.... Güzellik bakanın gözündedir ezelden. Bakılanı güzel eyleyen bakıştır. Aynı zamanda, aşkın en yalın tarifi bu Mecnun Leyla’nın gözünde güzeldir. Yusuf Züleyha’nın bakışıyla güzeldir. Ve kevn Mevla nazar ettiği için güzeldir. Mecnun’un Leylası neyse, ebruzenin ebrusu o. Önce ebruzeninin gözünde güzel ebru Ebruzen güzel baktığı için güzel görüyor, güzelin yüzünü öylece su üzerine düşürüyor. Bu defa Leyla Mevla’ya yol oluyor. Ebrunun verdiği huzur, toprağa yakın oluşundan gelir Sanatkar, semayı temsil eden herşeyi toprak renklerine yansıtır. Suya düşürür ve toprağa kazır ve çamura bular. Modern sanatın aksine, çığırtkan ve saldırgan renklerle değil, mutevazı toprak renkleriyle açar gönülleri. Ebru, su üzerindeki toprak renklerinden oluşur. O yüzden, ebru biraz dünya biraz insan... Ebru, aslında bir nefis terbiyesi. Modern yaşamın herşeyi determinist kalıplara vuran anlayışının aksine, belirsizliğe razı olmayı belletiyor, beklemeyi ve tevekkülü öğretiyor. Ebruzen eserinin son halini başından belirleyemiyor. Suyun ve boyanın esrarlı dansı, renklerin ve biçimlerin salınışları arasında sadece bekliyor. Tek bir yaprağın kıpırtısına bile bigane kalmayan Külli İradenin niyetini gerçeğe döndürmesini bekliyor ebruzen. Ebru biraz da kaderi öğretiyor. En küçük ve sıradan eylemlerin Kainatın Sahibince nasıl da ciddiye alındığını farkediyor. Sonsuz gökyüzü altında ve yeryüzünde değersiz ve terkedilmiş olmadığını anlıyor insan. Rengarenk bir ayinede, ebruda, kendini yeniden keşfediyor.. Ebruyu elinizle değil gönlünüzle yaparsınız diyor ebruzen. Sanatkarın yeni bir şey yapmadığını, zaten var olanı yansıttığını kaydediyor. Tasavvuf tabiriyle, batını zahire çıkarıyor Ebruzen. Kainat sayfalarında saklı güzellikleri gün yüzüne çıkarıyor. Ebru, su üzerine kurulu evreni yine su üzerinde tasvir ediyor. Ve aslında bu fonksiyonuyla aşkın, yine başladığı yere, yani bakışa, güzel bakışa dönüşünü temsil ediyor. Ebru, kainatla birebir örtüşüyor. Modern fiziğin teorik tasvirlerle yakalamaya çalıştığı gerçeği çoktan beri biliyor ebruzen: hiçbir olayın tekrarı yoktur. Hiçbirşey tekrar edilebilir olmadığı gibi, Göründüğü gibi de değil. Eşyanın rengi, biçimi ve hacmi, İnsanın eşyaya eklenmesi ile gerçeküstüne doğru kanatlanıyor. Ebru, suretin sirete dönüşünü, Gözün gördüğünün gönüle düşüşünü temsil ediyor. Ebruzenin su ile serüveni ebru.. Herserüven gibi nerede başladığı bilinse de, Nereye vardığı kestirilemiyor. Ve hangi kalbi fethedeceği bilinmeyen bir akın. Hangi gönülde durulacağı bilinmez bir coşku.. Ruhunu renge ve ahenge tekne yapıyor ebruzen. Boyayı kalbinden damlatıyor. Göze bir sürme gibi çekiyor gönlünün karasını. Rengi ve ahengi, aşk denizine salıyor Aşkı suya düşürüyor.. Yakıyor suyu.. Tevhid sırrının yüzüsuyu hürmetine kesret ateşine salıyor, Ve ahenkle ve renkle serinletiyor insan yüreğini. Yandıkça su, alev alıyor aşk. Ve yüreğimiz kanlı bir ebruya dönüşüyor. Senai Demirci...

06-09-2010, 01:56	#16
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	“Söz, sesin insanca işlenişidir.”* Öyleyse, insanca işlenmemiş her söz gürültüleşir; çirkinleşir… Gürültü gibi destursuz, zamansız, faydasız, içeriksizdir. S/özünü yükseltmeden sesini yükseltenler, “eşek sesi çirkinliği”ne bulaşmış olabilir (mi?) Yükseltmeye değer olmayan sözü değmediği yükseklikte seslendirmeler, “eşek sesi” nitelemesini hak etmez mi? Eşek sesi de öyle değil mi: her kulağa ulaşır ama hiçbir kalbe değmez. Alçak söze yüksek ses olmaz!

06-10-2010, 19:46	#17
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	“Benimdir” diye bildiklerim Senindir Beni bende olanlara bende etme “Ben” diye bildiğim de Senin emrindir Beni bende bırakıp Senden etme Rabbim, yüzümü Sana döndüm Gönlümü de Sana çevir Rabbim, bir Seni bir bildim Sevdalarımı Sende bitir Semine & Senai Demirci

07-01-2010, 19:32	#18
Kullanıcı Adı Duygu'Seli~	Dedim ki, ah, Rabbim, işte kulun bu, günahkar olur. Der ki, Rabbim, ah’ınla kal ki, bugün ah kâr olur. Dedim ki, Rabbim, döndüm ya Sana, bu günah kâr olur.

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)