AHU GÖZLÜ CEYLAN - AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

**Al@@tt!n** · 06-10-2009, 12:13

Köşeyi döndüğümde anlamıştım yokluğunu ama daha
ne kadar olmuştu ki ne ara kopmuştu ellerimiz
birbirinden, bu sondu bir tekrarı olmayacaktı insan bir kez
ayrılırdı herhalde. Oysa tarif edemezdi bu sevgiyi
kimse, hatta Napolyon un Josephine yazdığı mektuplar
bile anlatamazdı. “Mısır ı aldım sevgilim al sana Kahire
nin anahtarları ama sen yanımda olmadıktan sonra
bunların bir anlamı yok” demişti Napolyon. Bende öyle
hissediyorum şimdi yenik düşmüş bir Napolyon gibiyim.
Oysa sen hep bir adım uzağımdaydın, çok gerçektin,
rüzgarlarda hissediyordum seni, her poyraz esişinde
başımı okşuyordun sanki, kırkikindi yağmurlarında göz
yaşların geliyordu aklıma ve bir ceylan gördüğümde ahu
gözlerin..
Efendimizin Hz Hatice ye sığındığı gibi
sığınmıştım sana, ört beni demiştim. Bu kördüğüm hiç
açılmasın istemiştik ikimizde. Sınırlarımızın dikenli
tellerine takılan başörtün kalmıştı bana , hala kan gülleri
kokan al yazman. Takvimlerden gün tutmuştum bizim
için, hani beraat gecesine rast gelmişti ve tövbelerimize
karışmıştı ahu vah sesleri. Tolstoy un Annası kadar
uzaktın bana, Mecnun`un Leyla`sı kadar yakın. Bir hayal
kadar sahte, bir serap kadar gerçektin.
Aslında bizim hatamızdı her şey. Aşkla
ördüğümüz sevgi duvarı şimdi ağlama duvarımızdı bizim.
Şairin dediği gibi Peygamber çiçeğinin aydınlığında
arıyordum bana doğru uzanan çaresiz ellerini. Ama
mesafeler engeldi bize aslında, dünya ve güneş gibiydik,
birbirine çok yakın ama birbirine asla değmeyen bir
hassas dengede yaşıyorduk..Bir adım ötesi yanmak bir
adım gerisi donmaktı aslında. Kısacası Rus ruletinin
kazananı olmayanındandı bu sevda. Mona Roza nın dile
gelmiş şekline benziyordu. Kaldırımlar kadar
öksüz, Rüveyda kadar nahif ve Sakarya kadar hırçın
yaşıyorduk hayatı. Ağlayan bir coğrafyadan insanlığa
seslenen bir gür sevdaydık aslında .
Hayırlısı diyordu ya herkes evet her şeyin
hayırlısıydı ”Hayır”demekte de vardı bir hayır. Ayın Hilal
e dönüşmüş şekli anlatıyordu bizi. Güneşin tutulmadan
önceki hali gibi. Bekleyeni olmayan bir yolcuydum ben
aslında ardımdan el sallayan yoktu.Hatta kıyıya
yanaşınca karşılayacak biri de . Neden di bu çırpınışlar o
zaman? Niye hızlı yaşıyorduk hayatı? Gideceğimiz yer
belliydi neden acı çektiriyordu insanoğlu birbirine. Bir
tutamlık sevda neden hançer gibi saplanıyordu
ciğerimize, neden hep efsaneler kavuşamayan
sevdalardan devşiriliyordu. İlla kavuşamayınca mı aşk
oluyordu? Oysa efendiler efendisi kavuşmuştu
sevgilisine. O da bir aşktı ve o aşkın şahidi çoktu ama
tarifini yapacak kimse yoktu.
Hani birkaç saatlik ömrü olan kelebekler vardır,
her sene ışığa doğru uçarak ölüme giderler aşkı en güzel
onlar anlatır aslında.Pervane böceğinin mum alevine
sevdası gibi. Ateşler içinde kalıp da yanmamak, Hz
.İbrahim gibi. Bir dilber kalesinin burcundan uçurumlara
bakmak gibi ,ölüm ve yaşam arsında ki hayati çizgiye benziyorduk .
Ana rahmi kadar güvenli, baba kalbi kadar
kalender , kardeş gibi vefalıydı bu sevda .Bir zaman
sonra sonbahar çöktü ve ayrılık vakti geldi. Ardına
bakmadan gittiğin o gün ahu gözlerinde beni
de götürdüğün gündü yaşanılası bir ömür kalmamıştı
ardımda .O günden sonra dağlarda ahu gözlü ceylanlar
arıyorum ve eğer bir gün o ceylanı bulursam ahu
gözlerinde kaybolan seni ve beni bulacağımı ümit. ediyorum

06-10-2009, 12:13	#1
Kullanıcı Adı Al@@tt!n	AHU GÖZLÜ CEYLAN Köşeyi döndüğümde anlamıştım yokluğunu ama daha ne kadar olmuştu ki ne ara kopmuştu ellerimiz birbirinden, bu sondu bir tekrarı olmayacaktı insan bir kez ayrılırdı herhalde. Oysa tarif edemezdi bu sevgiyi kimse, hatta Napolyon un Josephine yazdığı mektuplar bile anlatamazdı. “Mısır ı aldım sevgilim al sana Kahire nin anahtarları ama sen yanımda olmadıktan sonra bunların bir anlamı yok” demişti Napolyon. Bende öyle hissediyorum şimdi yenik düşmüş bir Napolyon gibiyim. Oysa sen hep bir adım uzağımdaydın, çok gerçektin, rüzgarlarda hissediyordum seni, her poyraz esişinde başımı okşuyordun sanki, kırkikindi yağmurlarında göz yaşların geliyordu aklıma ve bir ceylan gördüğümde ahu gözlerin.. Efendimizin Hz Hatice ye sığındığı gibi sığınmıştım sana, ört beni demiştim. Bu kördüğüm hiç açılmasın istemiştik ikimizde. Sınırlarımızın dikenli tellerine takılan başörtün kalmıştı bana , hala kan gülleri kokan al yazman. Takvimlerden gün tutmuştum bizim için, hani beraat gecesine rast gelmişti ve tövbelerimize karışmıştı ahu vah sesleri. Tolstoy un Annası kadar uzaktın bana, Mecnun`un Leyla`sı kadar yakın. Bir hayal kadar sahte, bir serap kadar gerçektin. Aslında bizim hatamızdı her şey. Aşkla ördüğümüz sevgi duvarı şimdi ağlama duvarımızdı bizim. Şairin dediği gibi Peygamber çiçeğinin aydınlığında arıyordum bana doğru uzanan çaresiz ellerini. Ama mesafeler engeldi bize aslında, dünya ve güneş gibiydik, birbirine çok yakın ama birbirine asla değmeyen bir hassas dengede yaşıyorduk..Bir adım ötesi yanmak bir adım gerisi donmaktı aslında. Kısacası Rus ruletinin kazananı olmayanındandı bu sevda. Mona Roza nın dile gelmiş şekline benziyordu. Kaldırımlar kadar öksüz, Rüveyda kadar nahif ve Sakarya kadar hırçın yaşıyorduk hayatı. Ağlayan bir coğrafyadan insanlığa seslenen bir gür sevdaydık aslında . Hayırlısı diyordu ya herkes evet her şeyin hayırlısıydı ”Hayır”demekte de vardı bir hayır. Ayın Hilal e dönüşmüş şekli anlatıyordu bizi. Güneşin tutulmadan önceki hali gibi. Bekleyeni olmayan bir yolcuydum ben aslında ardımdan el sallayan yoktu.Hatta kıyıya yanaşınca karşılayacak biri de . Neden di bu çırpınışlar o zaman? Niye hızlı yaşıyorduk hayatı? Gideceğimiz yer belliydi neden acı çektiriyordu insanoğlu birbirine. Bir tutamlık sevda neden hançer gibi saplanıyordu ciğerimize, neden hep efsaneler kavuşamayan sevdalardan devşiriliyordu. İlla kavuşamayınca mı aşk oluyordu? Oysa efendiler efendisi kavuşmuştu sevgilisine. O da bir aşktı ve o aşkın şahidi çoktu ama tarifini yapacak kimse yoktu. Hani birkaç saatlik ömrü olan kelebekler vardır, her sene ışığa doğru uçarak ölüme giderler aşkı en güzel onlar anlatır aslında.Pervane böceğinin mum alevine sevdası gibi. Ateşler içinde kalıp da yanmamak, Hz .İbrahim gibi. Bir dilber kalesinin burcundan uçurumlara bakmak gibi ,ölüm ve yaşam arsında ki hayati çizgiye benziyorduk . Ana rahmi kadar güvenli, baba kalbi kadar kalender , kardeş gibi vefalıydı bu sevda .Bir zaman sonra sonbahar çöktü ve ayrılık vakti geldi. Ardına bakmadan gittiğin o gün ahu gözlerinde beni de götürdüğün gündü yaşanılası bir ömür kalmamıştı ardımda .O günden sonra dağlarda ahu gözlü ceylanlar arıyorum ve eğer bir gün o ceylanı bulursam ahu gözlerinde kaybolan seni ve beni bulacağımı ümit. ediyorum Konu Al@@tt!n tarafından (06-10-2009 Saat 12:18 ) değiştirilmiştir..

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal Hybrid-Şeklinde gösterime geç Ağaç şeklinde gösterime geç

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)