Ankara Zirvesi

Türkiye, bir müddetten beri, dünya medyasında adı çok geçen ülkelerden biri oldu. PKK dolayısıyla Kuzey Irak’a müdahale ihtimalimiz ilgi çekti. Şimdi İsrail ve Filistin cumhurbaşkanlarının Ankara’da bir araya gelmeleri büyük alâka uyandırdı.
Dünya, nice yıllardan beri Filistin’de savaş ve Filistin’de barış konuları ile çalkandı. Geçmişte Nobel Barış Ödülü, Filistin sulhu için çalışan iki kişi arasında bir kaç yıl ara ile iki defa bölüştürüldü. Bütün bu teşebbüsler rüzgâr gibi geçti.
Bu defa Tayyip Erdoğan ve Abdullah Gül, meseleye sımsıkı yapıştılar, epey mesafe de aldılar. Bu gayrete Köksal Toptan ve Rifat Hisarcıklıoğlu da katıldı.
İsrail, İran tehdidinden kurtulmadıkça, kesin barışa yanaşmaz. Bunun için İran’ın nükleer çalışmalarını durdurması yetmez. Tahran’ın Hamas ve Hizbullah örgütlerini bırakması ve Akdeniz’e uzanmaktan vaz geçmesi gerekir. Bu günlerde Hamas’ın Filistin’de el-Fetih ile vuruşmaya kalkışması hayret vericidir.
Suriye ile Golan ihtilâfını pas geçiyorum. Ama Araplar, Doğu Kudüs’ün iadesini isteyeceklerdir. İsrail, direnecektir. 1917’de Araplar, Osmanlı’ya baş kaldırarak İngiliz ordularının kuyruğunda, Kudüs’ü Hristiyanlar’a verdiler. Sonra Nâsır, İsrail’e savaş açtı, Doğu Kudüs’ü Yahudiler’e kaptırdı. Araplar’ın Harem-i Şerîf’i savunamadıkları ortadadır. O kesimde Türk askerine ihtiyaç kesindir.
Dün Ankara’da Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Şimon Peres’le Mahmud Abbas’a el sıkıştırdı. Bir masada ortalarında oturup öğle yemeği yedirdi. Yazımızı kaleme aldığımız şu dakikalarda Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin olağanüstü oturumunu bütün dünya ümitli bir merakla izliyor. Ankara’dan hemen sonra Birleşik Amerika’nın Annapolis şehrinde yeni bir Filistin zirvesi yapılacak. Barış imkânları zorlanacak. Üçüncü kez Nobel Barış Ödülleri dağıtılacak. Sonra?... Sonra inşallah yeniden silâhlar konuşmayacak. Tarafsız gözlemcilerin, Clinton’ın elde edemediği sulhu Annapolis’te Bush’un sağlayacağına hiç, ama hiç ihtimal vermediklerini bildirerek yazıma son veriyorum.

Durum
Yılmaz Öztuna