Tarantula_
09-15-2011, 23:52
Sayın Başbakan’ın Mısır ziyaretinde tekrar dile getirdiği laikliğin gerekliliği ve bunun, ideal sistem açısından kaçınılmaz olduğu, laiklik konusundaki tartışmaları yeniden gündeme getirdi.
Hâlihazırda tartışmalar sürerken, bu tartışmaların bir boyutu da kavramları yüklenen anlamlar üzerinden devam ediyor. Laiklik ‘din ve devlet işleri’nin birbirinden ayrılması şeklinde özetlenerek Avrupa’dan ithal edildi vakti zamanında. Oysa Avrupa’da tam aksi bir uygulama ile Kilise ve Devlet iç içedir ve Papalık tüm Avrupa Katoliklerinin hamisidir.
Türkiye’ye bu kavram ithal edilirken amaç Devlet’in dinsizliğine vurgu yapmaktı ve hayatın her alanında dinsizleşmeyi öngörüyordu. Sırf bu yüzden yakın tarihimizde görmediğimiz darbe, baskı ve işkence kalmadı. Aslında bu yeni yapı, ulus-devlet ve dinsizlik adına eylemde bulunurken baskı ve işkencelerden nasibini almayan hiç kimse kalmamıştı.
Geçtiğimiz haftalarda 6-7 Eylül olayları tekrar gündeme getirilirken, Ermeni ve Rum Hıristiyan cemaatleri, tek partili dönemde CHP’nin ‘Allahsızlaştırma’ politikalarından çok çektiklerini, kendisini ‘Sol’ olarak tanımlayan bu cenahın elinden kendilerini kurtaranların dini hassasiyetleri olan Menderes, Özal ve Erdoğan gibi liderler olduğunu belirterek memnuniyetlerini dile getiriyorlardı.
Geldiğimiz noktada Sayın Başbakan laiklik için yeni bir tanım getiriyor ve ‘her dine eşit mesafede olmak ve adaletli davranmak’ şeklinde kavramı yeniliyor. Oysa bu tanım asırlar öncesinden adaleti önceleyen İslam Dini’nin getirdiği bir tanımdır. Laikliğin böyle bir gayesi yoktur ve hiçbir zaman da olmamıştır. Bu bakımdan insanlığın, laikliğin yeniden tanımlanmasına ihtiyacı yoktur.
Müslüman elinden ve dilinden herkesin güven içinde olduğu kimsedir.[1]
Hz. Peygamber’in söylediği gibi, Müslüman, bütün insanlığın adaleti ve güvenliği için var olan kişidir. Zira Müslüman kimliğinin ifade ettiği anlam itibariyle Allah’a teslim olanların yeryüzünde ortaya koyacakları tavrın gereği de budur.
İnsanların yanlış yaşamaları, yanlış yönlendirmeleri gerçeğin özünü değiştirmez. Adalet Devleti’nin inşası ancak Öz’de var olan İslam Devleti’nin inşasıyla mümkündür. Bunun kanıtı olarak Medine Vesikası yeterlidir.
Bütün dinlerin ve insanların onurlu bir birey olarak toplumda var olup özgürce yaşamasının teminatı laiklik vurgusuyla değil, İslam Devleti’nin inşasıyla mümkündür.
İslam dini evrenseldir ve Allah katında tek geçerli dindir (3:19, 83, 85), ırkları birleştiricidir (49: 13), ulusları barıştırıcıdır (2: 62; 2: 135-136), herkes için adalet vadeder, her bireyin toplumu için her zaman adaleti öncelemesini emreder (5: 8), barışı ve hakkı savunur (60: 8-9), aracıları ve ruhbanları tanımaz (2: 48, 9: 31, 34), servet dağılımında adaleti teşvik eder (59: 7, 2: 219) insana büyük değer verir (5: 32).
Dipnot:
[1] Buhârî, Îmân 4, 5, Rikak, 26; Müslim, Îmân, 64, 65.
Hâlihazırda tartışmalar sürerken, bu tartışmaların bir boyutu da kavramları yüklenen anlamlar üzerinden devam ediyor. Laiklik ‘din ve devlet işleri’nin birbirinden ayrılması şeklinde özetlenerek Avrupa’dan ithal edildi vakti zamanında. Oysa Avrupa’da tam aksi bir uygulama ile Kilise ve Devlet iç içedir ve Papalık tüm Avrupa Katoliklerinin hamisidir.
Türkiye’ye bu kavram ithal edilirken amaç Devlet’in dinsizliğine vurgu yapmaktı ve hayatın her alanında dinsizleşmeyi öngörüyordu. Sırf bu yüzden yakın tarihimizde görmediğimiz darbe, baskı ve işkence kalmadı. Aslında bu yeni yapı, ulus-devlet ve dinsizlik adına eylemde bulunurken baskı ve işkencelerden nasibini almayan hiç kimse kalmamıştı.
Geçtiğimiz haftalarda 6-7 Eylül olayları tekrar gündeme getirilirken, Ermeni ve Rum Hıristiyan cemaatleri, tek partili dönemde CHP’nin ‘Allahsızlaştırma’ politikalarından çok çektiklerini, kendisini ‘Sol’ olarak tanımlayan bu cenahın elinden kendilerini kurtaranların dini hassasiyetleri olan Menderes, Özal ve Erdoğan gibi liderler olduğunu belirterek memnuniyetlerini dile getiriyorlardı.
Geldiğimiz noktada Sayın Başbakan laiklik için yeni bir tanım getiriyor ve ‘her dine eşit mesafede olmak ve adaletli davranmak’ şeklinde kavramı yeniliyor. Oysa bu tanım asırlar öncesinden adaleti önceleyen İslam Dini’nin getirdiği bir tanımdır. Laikliğin böyle bir gayesi yoktur ve hiçbir zaman da olmamıştır. Bu bakımdan insanlığın, laikliğin yeniden tanımlanmasına ihtiyacı yoktur.
Müslüman elinden ve dilinden herkesin güven içinde olduğu kimsedir.[1]
Hz. Peygamber’in söylediği gibi, Müslüman, bütün insanlığın adaleti ve güvenliği için var olan kişidir. Zira Müslüman kimliğinin ifade ettiği anlam itibariyle Allah’a teslim olanların yeryüzünde ortaya koyacakları tavrın gereği de budur.
İnsanların yanlış yaşamaları, yanlış yönlendirmeleri gerçeğin özünü değiştirmez. Adalet Devleti’nin inşası ancak Öz’de var olan İslam Devleti’nin inşasıyla mümkündür. Bunun kanıtı olarak Medine Vesikası yeterlidir.
Bütün dinlerin ve insanların onurlu bir birey olarak toplumda var olup özgürce yaşamasının teminatı laiklik vurgusuyla değil, İslam Devleti’nin inşasıyla mümkündür.
İslam dini evrenseldir ve Allah katında tek geçerli dindir (3:19, 83, 85), ırkları birleştiricidir (49: 13), ulusları barıştırıcıdır (2: 62; 2: 135-136), herkes için adalet vadeder, her bireyin toplumu için her zaman adaleti öncelemesini emreder (5: 8), barışı ve hakkı savunur (60: 8-9), aracıları ve ruhbanları tanımaz (2: 48, 9: 31, 34), servet dağılımında adaleti teşvik eder (59: 7, 2: 219) insana büyük değer verir (5: 32).
Dipnot:
[1] Buhârî, Îmân 4, 5, Rikak, 26; Müslim, Îmân, 64, 65.