tozkaldiran
12-03-2007, 11:40
AKP’nin en büyük başarısı
AKP’nin yüzde 47’lik seçim zaferinde en önemli faktörlerden biri “Askeri ciddiye almaması” oldu. Tayyip Bey ve kurmayları bu konuda riske girdiler ve kazandılar. Üstelik bu tavırları geçen her gün kendilerine biraz daha puan kazandırıyor.
Türkiye gerçeklerinden habersiz, eğitimi düşük, kültüre, bilime, sanata, üretime bir katkı sağlamayan çok geniş bir kesim kahve edebiyatının da etkisiyle “AKP’nin çok yürekli olduğu” propagandası altında gidip oylarını bu partiye verdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri iki darbe, iki de darbe andıran müdahalesi ile siyasi hayatımızın üzerinde son derece etkiliydi. Bugüne kadarki alışılmış düzen de şöyleydi:
Sivil otorite her ne kadar demokrasi nutukları atsa da, göz ucuyla hep askeri izler. Bu askerden korkuyla karışık bir güven duygusudur aynı zamanda. Başı sıkıştığı zaman karmaşık hale gelen sorunların çözümünü geçici süre için askere devretmek, bu arada toparlanıp yeniden iktidara gelmek ve daha sakin dönemlerde de askere karşı tavır takınmak en geçerli yoldu.
Eğer Türk siyasi tarihini daha ciddi gözle incelersek, askerlerin siyasete müdahale arzusunun fazla olmadığını ama başı sıkışan sivil otoritelerin buna davetiye çıkardığını görürüz.
Sivil siyasetçilerimizin bu “çifte standartlı” davranışları, giderek askerin de haketmediği bir kanıyı oluşturdu. Şunu: Türkiye’de Silahlı Kuvvetler siyaset üzerinde çok belirleyicidir.
Bu tabii giderek öylesine yerleşti ki, halkın da genlerine işledi adeta. Çünkü silahlı kuvvetler bir anlamda kurtarıcı gibi de görünüyordu. Türkiye’nin başı derde girerse nasıl olsa asker yetişirdi.
Sivil siyasetçiler bu yaygın görüşü, kendi çıkarları için de gayet güzel kullandılar. Beceremedikleri her işi askerin sırtına yükleyerek “Yapacağız ama asker engel oluyor” dediler.
“Peki asker ne yapacak ki?” sorularına karşı her seferinde gülümseyen gözlerle “Bilmiyor musun canım” diyerek imalı mesajlar verdiler. Söylemek istedikleri şuydu: “Biz bunu yapmaya kalkarsak asker de darbe yapar.”
Gerçekten yapar mı? 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat dönemlerini hatırlayınca askerin darbe yapabileceği savı güçleniyor. Peki aynı dönemlerde, sivil siyasetçiler otoriteyi ellerinde tutmayı başarıp, askerle de iyi diyaloglar içinde olabilselerdi bu darbeler gelir miydi?
Örneğin 27 Mayıs’ta Menderes “Orduyu yedek subaylarla bile idare ederim” demek yerine “erken seçim kararı” alsaydı, Genelkurmay Başkanı’nı sadık adamı yapmak yerine ordu-hükümet ilişkilerini rayına oturtsaydı darbe gelir miydi?
12 Eylül’de askerin “durum kötüye gidiyor” mektubunu “Bana değil, kime bilmiyorum” tavrı ile sulandırmak yerine uyarılara kulak verseydi darbe gelir miydi?
Bundan önceki sivil yönetimler toplumu da “asker korkusu” baskısıyla sindirirken, AKP bambaşka bir şey yaptı. Daha doğrusu hiçbir şey yapmadı. Askeri “yok” saydı.
24 Nisan’da muhtıra gibi bir bildiri yayınlandı. Herkes eski alışkanlıkla “Hükümet istifa eder, AKP bitiyor” yorumları yaparken hiç de öyle olmadı. AKP bildiriye karşı çıktı ama hükümet olmasının gerektirdiği hiçbir adımı atmadı. Ne kendi istifa etti ne de bu açıklamayı yapan komutanları emekli etti.
Şunu biliyordu: Askerin yapabileceği hiçbir şey yok. Darbe yapamaz. Yapacak gibi davrandığında da hükümet aldırmaz. Bunu keşfeden AKP üstelik durumdan da yararlandı.
Ama AKP’nin eski iktidarları andıran davranışı bir konuda aynen sürüyor. O da türban. Bu konuyla ilgili olarak AKP kendi oy tabanına “Kurumlar arası konsensus” bahanesiyle hiçbir adım atmıyor. Demek istiyor ki “Asker oldukça bu sorunu halletmemiz zaman alacak.” Bu mantıkla da Başbakan türbanı yüzünden kürsüden indirilen kız öğrenciyi telefonla arayarak “Bu haksızlıklar bir gün bitecek” diyor.
Ne yazık ki asker de bu oyunun zorunlu bir parçası olmaktan başka bir şey yapamıyor. O da sadece türban konusunu bahane ederek laikliğin bekçiliğini yaptığını göstermeye çalışıyor. Türbanlı cumhurbaşkanı eşine sırtını dönerek durumu kurtarıyor.
Vatan
AKP’nin yüzde 47’lik seçim zaferinde en önemli faktörlerden biri “Askeri ciddiye almaması” oldu. Tayyip Bey ve kurmayları bu konuda riske girdiler ve kazandılar. Üstelik bu tavırları geçen her gün kendilerine biraz daha puan kazandırıyor.
Türkiye gerçeklerinden habersiz, eğitimi düşük, kültüre, bilime, sanata, üretime bir katkı sağlamayan çok geniş bir kesim kahve edebiyatının da etkisiyle “AKP’nin çok yürekli olduğu” propagandası altında gidip oylarını bu partiye verdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri iki darbe, iki de darbe andıran müdahalesi ile siyasi hayatımızın üzerinde son derece etkiliydi. Bugüne kadarki alışılmış düzen de şöyleydi:
Sivil otorite her ne kadar demokrasi nutukları atsa da, göz ucuyla hep askeri izler. Bu askerden korkuyla karışık bir güven duygusudur aynı zamanda. Başı sıkıştığı zaman karmaşık hale gelen sorunların çözümünü geçici süre için askere devretmek, bu arada toparlanıp yeniden iktidara gelmek ve daha sakin dönemlerde de askere karşı tavır takınmak en geçerli yoldu.
Eğer Türk siyasi tarihini daha ciddi gözle incelersek, askerlerin siyasete müdahale arzusunun fazla olmadığını ama başı sıkışan sivil otoritelerin buna davetiye çıkardığını görürüz.
Sivil siyasetçilerimizin bu “çifte standartlı” davranışları, giderek askerin de haketmediği bir kanıyı oluşturdu. Şunu: Türkiye’de Silahlı Kuvvetler siyaset üzerinde çok belirleyicidir.
Bu tabii giderek öylesine yerleşti ki, halkın da genlerine işledi adeta. Çünkü silahlı kuvvetler bir anlamda kurtarıcı gibi de görünüyordu. Türkiye’nin başı derde girerse nasıl olsa asker yetişirdi.
Sivil siyasetçiler bu yaygın görüşü, kendi çıkarları için de gayet güzel kullandılar. Beceremedikleri her işi askerin sırtına yükleyerek “Yapacağız ama asker engel oluyor” dediler.
“Peki asker ne yapacak ki?” sorularına karşı her seferinde gülümseyen gözlerle “Bilmiyor musun canım” diyerek imalı mesajlar verdiler. Söylemek istedikleri şuydu: “Biz bunu yapmaya kalkarsak asker de darbe yapar.”
Gerçekten yapar mı? 27 Mayıs, 12 Mart, 12 Eylül ve 28 Şubat dönemlerini hatırlayınca askerin darbe yapabileceği savı güçleniyor. Peki aynı dönemlerde, sivil siyasetçiler otoriteyi ellerinde tutmayı başarıp, askerle de iyi diyaloglar içinde olabilselerdi bu darbeler gelir miydi?
Örneğin 27 Mayıs’ta Menderes “Orduyu yedek subaylarla bile idare ederim” demek yerine “erken seçim kararı” alsaydı, Genelkurmay Başkanı’nı sadık adamı yapmak yerine ordu-hükümet ilişkilerini rayına oturtsaydı darbe gelir miydi?
12 Eylül’de askerin “durum kötüye gidiyor” mektubunu “Bana değil, kime bilmiyorum” tavrı ile sulandırmak yerine uyarılara kulak verseydi darbe gelir miydi?
Bundan önceki sivil yönetimler toplumu da “asker korkusu” baskısıyla sindirirken, AKP bambaşka bir şey yaptı. Daha doğrusu hiçbir şey yapmadı. Askeri “yok” saydı.
24 Nisan’da muhtıra gibi bir bildiri yayınlandı. Herkes eski alışkanlıkla “Hükümet istifa eder, AKP bitiyor” yorumları yaparken hiç de öyle olmadı. AKP bildiriye karşı çıktı ama hükümet olmasının gerektirdiği hiçbir adımı atmadı. Ne kendi istifa etti ne de bu açıklamayı yapan komutanları emekli etti.
Şunu biliyordu: Askerin yapabileceği hiçbir şey yok. Darbe yapamaz. Yapacak gibi davrandığında da hükümet aldırmaz. Bunu keşfeden AKP üstelik durumdan da yararlandı.
Ama AKP’nin eski iktidarları andıran davranışı bir konuda aynen sürüyor. O da türban. Bu konuyla ilgili olarak AKP kendi oy tabanına “Kurumlar arası konsensus” bahanesiyle hiçbir adım atmıyor. Demek istiyor ki “Asker oldukça bu sorunu halletmemiz zaman alacak.” Bu mantıkla da Başbakan türbanı yüzünden kürsüden indirilen kız öğrenciyi telefonla arayarak “Bu haksızlıklar bir gün bitecek” diyor.
Ne yazık ki asker de bu oyunun zorunlu bir parçası olmaktan başka bir şey yapamıyor. O da sadece türban konusunu bahane ederek laikliğin bekçiliğini yaptığını göstermeye çalışıyor. Türbanlı cumhurbaşkanı eşine sırtını dönerek durumu kurtarıyor.
Vatan