yakınlığın kadardır seni kendimden uzaklaştırma çabam,

içimdesin aslında; şahdamarımdan yakın,

ahirinden korktuğumdan olsa gerek,

içimde küçültmeye çalıştığım bir sevdasın…



avuçlarım kanıyor ey ölüm,

çünkü hayatım avuçlarımdan kayıp gidiyor;

bakakalıyorum her geçen günün ahirinde,

bakakalıyorum avuçlarımın sızısını çeke çeke…/


ey ölüm,

biçereyiz bak!

ümmetçe….

biçareyiz bak!

bilgilerimiz yetmiyor kanayan yaralarımızı iyileştirmeye,

avuçlarımızdan kayıp giderken hayat,

sevmek yetmiyor hayatı;

sevmeyi bilmek gerek belki de.

yaraları sevgiyle onarmak gerek….



ey ölüm,

biz kimi ‘öncelikli’ seveceğimizin bilgisinden yoksuluz;

yaralarımız ondandır;

yanışımız ondan,

çaresizliğimiz ondan….

uzak kalma bize; içimizin dostu ol,

senle varalım yar’e;

rabıtanla dirilelim;

acı(t)masın hayatın avuçlarımızdan kayıp gidişi,

acıtmasın yar’ın yüzümüze bakışı….

nokta!

...............

ve...
avuçlarımızda kalanlarla günü geçiriz...

ama sol yanımız hep bir şeyler fısıldar durur;
'geçen gün ömürdendir'...