Çay kokan kitapları vardı kâtiplerin

Hikmet okur, çay koklardınız

Senin de gönlün sıkkın mı benim gibi kâri? Ellerin nedensiz titriyor mu mesela bazı vakitler? Ya da bir kitabın en unutulmuş, en gizli ve belki de en sıradan cümlesinde hayallerini buluyor musun? Sonra korkuyor musun sen de kendinden? Korkma! Sana çaydan bahsedeyim mi biraz? Çay’a bir güzelleme dizeyim mi? İstidadımca “çay, çay” dedirteyim mi bütün kelimelere? Aman sakın deme ki her kelime tek bir kelimeyi söyler mi diye? Sen sırrı biliyorsun zati. Anlatmayacağım. Haydi, seninle biraz tütün, biraz çay kokan kelimeler seçelim. Sen illa ki demli bir çay doldur gel, hayallerimizi katık edelim, içelim.

Mümkünse bir ney sesi ile nemlendirelim sinemizi. Bir ney taksimi ile geçelim en ücra hayallerimizin en ortasından. Hatta diler misin hayalhanemizde bir semavi kahvehanesi bina edelim, sonra cam kenarında bir peykede diz kırıp oturalım seniler. Sonra bir neyzen hayal edelim kahvehanenin en kasvetli en karanlık yerinde. Neyzenin yüzünü görmeyelim mesela. Kim üflüyor hiç bilmeyelim, dinleyelim. Hani çakır keyf olanlar doldurur ya kadehleri, boş ver! Onların meyi varsa bizim ney’imiz var, çayımız var. Ney’in sesiyle gönül diyarına göçelim, haydi doldur kâri beraber bir çay içelim.

Bir semaver getirsinler de koysunlar tam ortaya. İçindeki köz, ciğerini delsin her yaratılmış da hal arayanların. O kaynadıkça ciğerlerimiz tutuşsun. Sonra bir şair girsin kahvehanenin ahşap kapısından. “Çay” desin yutkunsun ve eğsin başını. Diler misin masamıza buyur edelim onu, diler misin ondan da şiirler dinleyelim. Daha ne dilersin ki bu hayalden kahvehanede. Ney, şiir, çay… Çaya en ziyade şiir yakışır, bilmez misin?

Neyzen ağlatırken neyini, ateş demi kaynatırken ve bize taze bir ıtır koklatırken elinde üç ince bardakla geliversin mi çaycı? Ha mahpushanede de şairler var. Onlar dahi ilaç kokulu çaylarından içerken biz dahi ilk yudumu nuş ediverelim. Lakin çayın da adabı var kâri. Sessiz karıştır ki neyzen ürkmesin. Hem evvela şairler yudumlar çayı bilmez misin? Zira çay şairin ilhamıdır. Haydi bir yudum alalım şimdi ince bellinin lebinden. Demli çay genzimizden süzülsün ve uyansın dimağımız en tenhasında saklanan efkârımız, tefekkürümüz coşsun.

Bitmesin diye dua edelim çaylarımız, şair gitmesin, neyzen durmasın üflesin diye dua edelim. Lakin biter kâri. Güzel olan her şey biter.

Şiir bitsin, neyzen gitsin, biz çay kokan avuçlarımızı yüzlerimize çalalım.

Hani sıkılmış ya gönlün, hani kendinden dahi korkuyorsun ya bazen, hani dert ediyorsun ya; etme, çay iç.

Geçer diyorlar…
Fatih Duman