Ayşe_Berra
02-13-2008, 23:34
Doğum: 19… Ölüm: 19… RUHUNA FATİHA
Hayat cesaretlilere güler de ağlar da… Gülüp ağlamayacaksam niye yaşayacağım?
Korkuyor muyum?
Oysa en cesaretsiz anımda bile korkmadım ben; en aciz anımda, en muhtaç olduğum anda, en çok ağlarken bile korkmadım.
Korkarak yaşanmayacağını biliyorum.
Ama yine de en çok korkularımızı biriktiriyoruz. En çok da yarına ait…
İnsan olmak cesaretlilerin işi değil mi? İnsanlığı bugüne taşıyanlara bir bakın… Yaşadığı aşklara, yaptığı buluşlara, yazdığı kitaplara…
Ölüme bile bayrak açmışlar. Ölümsüzlük elbette onları bulacak, bizi değil ya.
***
Yarın korkusu, yarının bilinmezliğinden mi, yoksa kendimizi yarına hazır hissetmememizden mi?
***
Kaç tane yarın var dün olmuş. Hâlâ yaşıyoruz. Hiçbir şey olmamış gibi… Böyle de olmalı değil mi? Yarın, ne kadar uzak ve ne kadar yakın… Yarın ölmüş olabilirim… Yarın, en sevdiğim insana ‘Seni seviyorum’ demeden… Yarın, özlediğim insanı görmeme fırsat kalmadan… Yarın, en sevdiğim yemeği yemeden… Yarın, en sevdiğim ve çok istediğim yere gitmeden… Yarın kızıma, yarın oğluma onlar ölünceye kadar akıllarında kalacak bir güzel söz söylemeden… Yarın… Yarın kendime bir güzellik yapıp, kendimi iyi hissettirecek bir şey yapmadan…
***
Yarın ne kadar uzak ve ne kadar yakın!
***
Düşünün ki, hayatınızda yarın yok. Bugün var. Korkularınızdan sıyrılın. Yetersizliğinizden… Ya da kendinizin yeterli olmanıza rağmen yetersiz hissetmenizden sıyrılın… İlk yapmanız gereken nedir? İlk yapmayı istediğiniz veya yapmayı istediğiniz son şey.
***
İnanın yarın diye bir yer yok. Sadece korkularımız var. Kendimizi yetersiz hissetmek gibi… Kendimizi küçük düşüreceğimiz gibi… Kendimizi ortada kalıverecekmişiz gibi… Kendimizden utanacakmışız gibi…
***
İçimize korku tünelleri kazmışız. Orada yaşıyor ve yaşadığımızı orada hissediyoruz. Zira hayat cesaretlilere güler de ağlar da. Ve biz inanın hazırız. Bir hamaset, bir gaz verme olayı değil bütün bu söylediklerim. Biz hazırız. Üstelik yarın diye bir yer yok gideceğimiz. Ne zaman ki korku tünellerini cesaret bahçelerine dönüştürdük, işte o zaman zafer bizimdir. Zaferin bir ödülü var mı peki; ebette var. Zaferin ödülü acısıyla tatlısıyla yaşayabildiği kadar yaşamış bir insan olmuş olmak.
***
Yarın diye bir yer yok ve eğer biz cesaret gösteremezsek bugünü de yarını düşünerek harcayacağız. Korku insanı yaşatmaz… Ne acı, ne kadar güzel ve ne kadar gerçek değil mi?..
Mezar taşımızda ismimizin altına Doğum: 19… Ölüm: 19… RUHUNA FATİHA… yazılacak… Ama bir de şu yazılamaz mı: Ağladı, Güldü de… Ama cesaretliydi!
Ali Ulurasba
Hayat cesaretlilere güler de ağlar da… Gülüp ağlamayacaksam niye yaşayacağım?
Korkuyor muyum?
Oysa en cesaretsiz anımda bile korkmadım ben; en aciz anımda, en muhtaç olduğum anda, en çok ağlarken bile korkmadım.
Korkarak yaşanmayacağını biliyorum.
Ama yine de en çok korkularımızı biriktiriyoruz. En çok da yarına ait…
İnsan olmak cesaretlilerin işi değil mi? İnsanlığı bugüne taşıyanlara bir bakın… Yaşadığı aşklara, yaptığı buluşlara, yazdığı kitaplara…
Ölüme bile bayrak açmışlar. Ölümsüzlük elbette onları bulacak, bizi değil ya.
***
Yarın korkusu, yarının bilinmezliğinden mi, yoksa kendimizi yarına hazır hissetmememizden mi?
***
Kaç tane yarın var dün olmuş. Hâlâ yaşıyoruz. Hiçbir şey olmamış gibi… Böyle de olmalı değil mi? Yarın, ne kadar uzak ve ne kadar yakın… Yarın ölmüş olabilirim… Yarın, en sevdiğim insana ‘Seni seviyorum’ demeden… Yarın, özlediğim insanı görmeme fırsat kalmadan… Yarın, en sevdiğim yemeği yemeden… Yarın, en sevdiğim ve çok istediğim yere gitmeden… Yarın kızıma, yarın oğluma onlar ölünceye kadar akıllarında kalacak bir güzel söz söylemeden… Yarın… Yarın kendime bir güzellik yapıp, kendimi iyi hissettirecek bir şey yapmadan…
***
Yarın ne kadar uzak ve ne kadar yakın!
***
Düşünün ki, hayatınızda yarın yok. Bugün var. Korkularınızdan sıyrılın. Yetersizliğinizden… Ya da kendinizin yeterli olmanıza rağmen yetersiz hissetmenizden sıyrılın… İlk yapmanız gereken nedir? İlk yapmayı istediğiniz veya yapmayı istediğiniz son şey.
***
İnanın yarın diye bir yer yok. Sadece korkularımız var. Kendimizi yetersiz hissetmek gibi… Kendimizi küçük düşüreceğimiz gibi… Kendimizi ortada kalıverecekmişiz gibi… Kendimizden utanacakmışız gibi…
***
İçimize korku tünelleri kazmışız. Orada yaşıyor ve yaşadığımızı orada hissediyoruz. Zira hayat cesaretlilere güler de ağlar da. Ve biz inanın hazırız. Bir hamaset, bir gaz verme olayı değil bütün bu söylediklerim. Biz hazırız. Üstelik yarın diye bir yer yok gideceğimiz. Ne zaman ki korku tünellerini cesaret bahçelerine dönüştürdük, işte o zaman zafer bizimdir. Zaferin bir ödülü var mı peki; ebette var. Zaferin ödülü acısıyla tatlısıyla yaşayabildiği kadar yaşamış bir insan olmuş olmak.
***
Yarın diye bir yer yok ve eğer biz cesaret gösteremezsek bugünü de yarını düşünerek harcayacağız. Korku insanı yaşatmaz… Ne acı, ne kadar güzel ve ne kadar gerçek değil mi?..
Mezar taşımızda ismimizin altına Doğum: 19… Ölüm: 19… RUHUNA FATİHA… yazılacak… Ama bir de şu yazılamaz mı: Ağladı, Güldü de… Ama cesaretliydi!
Ali Ulurasba