“Bu evde son sözü ben söylerim.” dedi oldukça eğitimli olan evin beyi. Hanım sakince, “Neden?” diye sordu. “Çünkü ben erkeğim.” diye cevapladı bey.” “Peki bu ev ikimizin değil mi? Sen-ben farklı mıyız?” diyen hanımın sözü yarıda kesildi: “İtiraz istemem. Bu evde son sözü ben söylerim, işte bu kadar.”

Ne yazık ki, çoğu ailelerde yaşanıyor bu dram. Daha doğrusu erkeklerin ekserisi, “Erkek olduğum için güçlüyüm. Öyleyse evde son sözü ben söylerim.” diyor. Bir nevi kadını yok sayıyor. Ya da ikinci plana atıyor. Nitekim “Elinin hamuruyla erkek işine karışma”, “Saçın uzun aklın kısa” vb. sözler hep bu düşüncenin ürünü değil mi?

Peki ama böyle düşünen erkek, neden aklı kısa olan kadını hayat arkadaşı, can yoldaşı olarak seçiyor? Kadın sadece hamur yoğuran evin hizmetçisiyse neden ona ‘eşim’ diyor? Evlilik eşlerin güç çatışmasının yapıldığı arena mı? “Senin dediğin, benim dediğim olacak” savaşının verildiği meydan mı? Eğer bir evlilikte eşler birbirlerini ayrı birey olarak görür ve kendi güçlerini ispat etmeye kalkarsa o evliliğin durumu vahimdir. Bu savaşı veren eş, kendini gözden geçirmelidir.

Çünkü iki ayrı insan evlenerek bir aile kuruyor. Bir yuvada hayatlarını birleştiriyor. Ve bu beraberlikten “sen-ben” değil “biz” kavramı doğuyor. Eşler, “biz” dediği zaman ortak düşünüyor, ortak karar veriyor ve ortak mutluluğa imza atıyor. Bu kavramı kavrayamayan ve “evlilik cüzdan”larına “biz” kelimesini yazamayanlarsa, hiçbir ortak noktada buluşamadıkları için gerçek mutluluğu yakalayamıyorlar.

Güç çatışması depresyon yapıyor

Erkek “bu evde son sözü ben söylerim” dediğinde “biz” kavramı ortadan kalkarak, erkeğin egemen olduğu, daha doğrusu kadını baskı altında tuttuğu bir aile ortaya çıkıyor.

Ya eşler arasında sürekli “benim dediğim olacak, haklıyım-haksızsın” tartışması yaşanıyor. Ya da kadın tartışmadan kaçarak iç dünyasına kapanıyor. Sıkıntılarını içine atıyor. Kendisini ciddiye alınmayan, işe yaramayan birisi olarak görerek yalnızlık hissediyor. Çoğu zaman da günümüzün hastalığı olan depresyona giriyor.

Oysa, erkek zaten güçlüdür. Gücünü ispat etmek için çalışmasına gerek yoktur. Böyle davrandığı zaman kendisinin ellerine teslim edilen kutsal emanete zarar veriyor. Acaba o kutsal emaneti elde tutmak mı güçlülük? Yoksa yere çalıp parçalamak mı?

Hepimiz biliriz ki, kıymetli bir şey güçsüz bir çocuğa değil, güçlü bir insana verilir. Zaten erkek güçlü olmasa kadın, kutsal bir emanet olarak ona verilir miydi? Neden polis camiasına “emniyet güçleri” deniliyor ve ellerine silah veriliyor ki? Vatandaşın güvenliğini korumak için değil mi? Peki polis kendisine verilen o silahla halkı korkutarak “bakın ben güçlüyüm” mü diyor? Yoksa aynı silahı, halkı hırsızlara, canilere ve kötülere karşı korumak için mi kullanıyor? Şayet elindeki silahı halka kullanırsa cani, onları korumak için kullanırsa “kahraman” olur.

Tıpkı bunun gibi, erkek elindeki güç silahını eşine karşı kullanırsa o cani, eşini korumak kollamak ve onu mutlu etmek için kullanırsa iyilik meleği, şefkat abidesi ve eşinin gözbebeği olur.

Gülay Atasoy

Aklıselim kim davranacaksa tabikide o söylesin:)

Aklıselim kim davranacaksa tabikide o söylesin:)

Nedense bu cümle sanki "son sözü erkek söylemeli" gibi bir anlam içeriyor. "Akl-i selim"den kastiniz nedir? :)

Nedense bu cümle sanki "son sözü erkek söylemeli" gibi bir anlam içeriyor. "Akl-i selim"den kastiniz nedir? :)

Böyle bir anlamı cımbızlayıp çıkartma gayret ve çabalarınızı alkışlıyorum:w:Çünkü kastım bu değildi.Yani bu kargaşada ''Aklıselim'' şuuruna kim hakim ise son sözü o söylemelidir.Bu 5 yaşında ki bir çocukta olabilir.:)

son sözü her zaman erkekler söylememeli. ortak bir görüş birliği olmalı. aile içinde ayrı düşünceler zamanla tartışmaya tartışmalar büyük sorunlara büyük sorunlar ise ayrılığa kadar gider. buna dikkat etmek gerek. sorun daha küçükken bunu bir yumak haline getirmemeli..

Böyle bir anlamı cımbızlayıp çıkartma gayret ve çabalarınızı alkışlıyorum:w:Çünkü kastım bu değildi.Yani bu kargaşada ''Aklıselim'' şuuruna kim hakim ise son sözü o söylemelidir.Bu 5 yaşında ki bir çocukta olabilir.:)

EyvaAllah :) Aslinda bu sekilde algilamamistim cümlenizi. Kadinlarin genelde duygulari öne çikabiliyor, bu zamanlarda duygular aklin önüne geçebiliyor. Yani sizin tabirinizle "akl-i selim" olmayabiliyorlar... Fakat duygularla yol almak her zaman yanlis kararlarla esit tutulamaz.

Evde son bir söz söylenmeli ama nasıl bu söze varılmalı sorusunun cevabı istişarededir.Çünkü her iki taraf da zaman zaman his dünyalarının etkisinde kalarak konuşabilirler.Zaten çoğunlukla bayanlar yani eşler bu halete mazhar olduklarındandır ki çoğu zaman erkeğin söylediği son söz olarak vücut bulur.

Aklı selim diye diye Üstatı çağırdınız buraya. Her şey çiftlerin birbirine ulaşmasına kadar sürer istişare birliği falan filan önemli olan kutsal daire oluştuduğunda ciftlerin ne yaptığı hangi noktalarda kim kime söz verdiği ile alakalı aslında. :))

Evde son bir söz söylenmeli ama nasıl bu söze varılmalı sorusunun cevabı istişarededir.Çünkü her iki taraf da zaman zaman his dünyalarının etkisinde kalarak konuşabilirler.Zaten çoğunlukla bayanlar yani eşler bu halete mazhar olduklarındandır ki çoğu zaman erkeğin söylediği son söz olarak vücut bulur.

Peki bu durumda bayanin egitim durumuna göre degisklikler izlenemez mi? Izlenimlerimin bir getirgesi olarak egitimli bayanlarin esleri kadar akl-i selim olup düsündükten sonra adim atmalari yönünde.

Ortaklaşa karar verilmeli ama son sözü evin reisi söylemeli..
Tabiki söyleyeceği son sözün ailede ki herkes tarafından makul görülecek bir söz olmasına dikkat etmeli :)

bence bütün karar ortak alınmalıdır , her iki tarafında yararına olmalı...reis tek başına karar veremez .)))))

Ailelerin, herşeyden önce yazıda da ifade edildiği gibi "biz" olması lazım. Peki nasıl biz oluruz? Erkek içinde bayan içinde, eğer sadece karşılıklı sevgiye bakmak yerine; dünya görüşü, eğitim seviyesi, kültürel anlayış, yaş faktörü, ekonomik yapı gibi kendi standartlarımızda bir insanla hayatımızı birleştirirsek, işte o zaman "biz" oluruz. Yoksa ne kadar uğraşırsak uğraşalım, boşa.

Ailelerin, herşeyden önce yazıda da ifade edildiği gibi "biz" olması lazım. Peki nasıl biz oluruz? Erkek içinde bayan içinde, eğer sadece karşılıklı sevgiye bakmak yerine; dünya görüşü, eğitim seviyesi, kültürel anlayış, yaş faktörü, ekonomik yapı gibi kendi standartlarımızda bir insanla hayatımızı birleştirirsek, işte o zaman "biz" oluruz. Yoksa ne kadar uğraşırsak uğraşalım, boşa.

EyvaAllah... Önce denklik, sonra kararlar bir sekilde beraberce alinir.

Kararlar artıları ve eksileri göz önüne almak suretiyle verilmeli..
Kadının ve erkeğin zıt yönde istekleri olabilir bu durumda herkes kendi isteklerinden birazcık fedakarlık ederek surat asmadan, naz niyaz yapmadan ortak bir akılda birleşmeyi başarabilirse herhalde mutluluğun resmi bu olur :)
Gerçi aile denen mefhum en azından geleneksel olarak özerklik gibi bir şey..
Dış işlerinde erkeğe iç işlerinde kadına bağlı :)
Tabi bu genelde evde olan hanımlar için geçerli..
Kadınların da dışarıda olduğu aileler, kabul etmeli ki biraz daha problemli oluyor :)

Kararlar artıları ve eksileri göz önüne almak suretiyle verilmeli..

Tamam aksi bir şeymi söyledik hangi hususdaki kararlar .:)


Kadının ve erkeğin zıt yönde istekleri olabilir bu durumda herkes kendi isteklerinden birazcık fedakarlık ederek surat asmadan, naz niyaz yapmadan ortak bir akılda birleşmeyi başarabilirse herhalde mutluluğun resmi bu olur
:)

İsteklerden arzulardan feragat edeceğimize , ortak doğru olan istek üzerinde eşler yoğunlaşşa. Buda olmaz ikisinin hayat görüşleri felsefleri farklı ise sosyal hayatın farklı alanlarında boy gösterebiliyorsa ne olacak . Baskın ve güçlü olanın dediği olacak yine :)
Gerçi aile denen mefhum en azından geleneksel olarak özerklik gibi bir şey..
Dış işlerinde erkeğe iç işlerinde kadına bağlı :)

Aile kavramının iç dizaynı mesüliyet ihsasları din opjeli hayat yaşayan insanlarda din bazlı olur nerde ne şekilde nasıl hareket etmesini din aileye vaaz eder. Dini normların dışında kendi dünya görüşlerini yaşamak isteyen ciflerimizde dilediği gibi kendilerini nasıl mutlu hissederlerse öyle yaşarlar. Gerçi sosyal hayat her iki insanı mücadeleye sevk ettiği için iç işler ile dış işler birbirine karıştı ya neyse


:)

Evde Son sözü bayan söylemelidir bence. Yoksa vay geldi o erkeğin haline. Günlerce eşinin triplerini çeker :)

ERKEK SÖYLEMELİ
Kadın milletine bırakılmaz bu iş:D