Filistin’de düğün var anne…
Firdevs, kapılarını ardına kadar açmış
konuklarını ağırlıyor…
Yahudi namlusundan çıkan her bir kurşun
düğün davetiyesi olarak düşüyor göğüslere…
Filistin’de toplu düğün var anne…
Varsayın ki yanınızdayım demekle olmuyor biliyorum…
Nisa-75’i hatırlatma n’olur!
Mazeretlerim var…
Ben kadın değilim… Yaşlı da değilim…
Çocukluğu terk edeli yıllar oldu…
Dedim ya mazeretlerim var…
,,,
Seninle büyütmediler Filistinlim…
Seni sevmek neyi gerektirir?
Anlatmadılar…
Uzaktan sevmekle olmuyor…
Dualarım sizinle demek de olmuyor…
,,,
Firdevs düğünleri kanlı olur biliyorum,
Barut kokularıyla uğurlanır gelin ve damat adayları…
Orda olmak lazımdı, farkındayım…
Dedim ya mazeretlerim var…
,,,
Evladını firdevse uğurlayan bir anne neden ağlar?
Annen bana ağlar Filistinlim, bana ağlar…
Varlığım acı verir annene…
Annen sensiz kalırken, ülkemin yazarları
öfkelerini makalelere kusacaklar…
Kahrolsun diyecekler yahudilere…
Oysaki ‘kahrolsun! Kurşunu’ ne öldürür ne de yaralar…
Ümmetin gazını almaktan öteye geçmeyeceğini de biliyorum…
,,,
Memleketinden yükselen her bir çığlık
Nisa–75 olarak düşer memleketime…
Ne ben farkındayım ne de hocalarım farkındalar…
Sen firdevs’in nüfusuna artı bir olarak düşerken
ben burada sırasını bekleyenlerden olur muyum acaba?
Bir gözüm Ahzap–23 de, diğer gözüm Nisa–74 de…
,,,
Seni sevmek neyi gerektirir?
Bunu bana anlatmadılar Filistinlim…
Klavye… Kalem… Yürüyüşler melhem olmuyo farkındayım…
Ne zaman ki ‘madde in İsrail’markalı davetiye düşer memleketime
İşte o zaman anlarım acılarını…
,,,
Düğününe katılamadım;
Var say ki tembelim…
Var say ki korkağım…
Var say ki kardeşlik ruhum yerle bir…
Var say ki dünya hayatı aldattı…
Var say ki ölümden korkuyorum…
Var say ki cihadına küçük diyenlerden oldum…
,,,
Var sayma n’olur…
Sen ki ebedi hayatı kazananlardan oldun…
Ben ise ağzı açık bi şekilde firdevsteki hayatını okuyorum…
N’olur gir rüyalarıma ve bana Al-i İmran 170’i oku…
Buna çok ihtiyacım var…
----------------------------------------------------------
Rabbim Filistinli kardeşlerimizin şehadetini kabul etsin ve
kalplerimizdeki ölüm korkusunu çıkartsın. Âmin…

Çığlığımdan başka bir isyan kalmadı artık..

Kardeşlerimin ölümüne şahit oldukça, omuzlarım ağırlaşıyor ve yükümü taşıyamıyorum..

"İnsan" olmanın manasından bîhaber olanların karşısında, ben utanıyorum, onlarla aynı sıfatın içine sıkıştığım için..

Ve yine sessizliğimin, bîçareliğimin karşısında utanıyorum..

Elimden tutamadığım, yarasına merhem olamadığım tüm kardeşlerimin acısyla yanıyorum..
Acılara şahit olmaktan, sadece şahit olmaktan, usandım artık..

İbrahim değilim ki ateşe dayanabileyim.
Yalnızca gözyaşım var, kardeşlerimin üzerine dökülen..

Gazze ateş, yüreğim ateş..
Yanıyor kardeşlerim, yüreğim yandıkça yanıyor kelimeler...

Ve ahım söndürmüyor alevleri..
Bîçare gözyaşım sarmıyor yaraları..

Nasıl bakacağım çocukların yüzüne,
Oyuncağı paramparça olmuş bir çocuğun gözlerinde nasıl göreceğim yüzümü..

Ellerini tutamadığım bir kalbe nasıl bakabilirim ki!...

Hesabımız çetin olacak bu mevsim..


f.b.