Özgür Çağrı
03-21-2010, 22:34
Daha önce "Kürt kimliğini tanıma" sözü veren devlet sözünü tuttu ve Kürtlerin Ordu'ya girişini önceki gün serbest bıraktı.
Valiliğin "Bunlar suçlu, üstelik fındığı da heba ediyorlar" diye bir genelge yayınlayarak şehre girişlerini yasakladığı 22 Temmuz'dan beri, dipçik ve süngü zoruyla Ordu dışına sürülen ve il sınırına kurdukları çadırlarda bekleşen bine yakın Kürt tarım işçisi dün sessizce fındık tarlalarına girip işbaşı yaptı.
Yıllardır yazları Güneydoğu'dan kopar Karadeniz'e fındık toplamaya gelirlerdi. Suçlu olduklarına dair bir emare yoktu. Geldikleri ilin emniyetinden "temiz" kağıdı almışlardı. Yurttaşı oldukları devletin anayasasında "yerleşme, seyahat ve çalışma hürriyeti"nden sözediliyordu. Ancak bu yıl, sırf şiveleri, ten renkleri, kimliklerinde yazılı doğum yerleri, kendilerini sürü gibi taşıyan kamyonların plaka numaraları veya çocuklarına koydukları isimler nedeniyle; evet (inanmayan gidip işçilere sorsun) sırf bu nedenlerle Ordu'ya sokulmadılar.
21. yüzyılın eşiğinde ırkçılığın, etnik ayrımcılığın en fütursuzunu yaşadılar. Kendilerini yurttaşı sandıkları bir ülkenin gurbetçileri oldular. Anavatanlarında sürgün düştüler.
* * *
Ülkenin tarihinde bir aylık bir utanç vesikası olarak asılı kalacak olan bu kararın mimarı, Ordu Valisi Kemal Yazıcıoğlu...
Adını artık ezbere biliyoruz.
O'nu ilk "deşifre eden", ülkücü Ali Yurtaslan olmuştu. Yurtaslan, Aydınlık'ta yayınlanan itiraflarında, 1978'de bir "komünist'i öldüren ÜGD'li Burhan Emiştekin'i nasıl kurtardığını anlatıyordu. Yurtaslan'a göre cinayetten sonra yakalanan Burhan olayı itiraf edince örgüt telaşlanmış ve "Bu adamı çıkarın" talimatını vermişti. Hemen aracılar bulunup dosya "güvenilir" bir sorgu hakimliğine yollanmış, oradaki başkatibe biraz para verilerek Burhan'ın polis ifadesini dosyadan çıkarıp yırtması "rica edilmişti". Tam o sırada sıkıyönetim ilan edilince bu girişim yarım kaldı. Bunun üzerine Bitlisli Burhan başka bir yol önerdi: "Beni olay sırasında Bitlis'te göstermeye çalışın" dedi. Bunun kolay olacağını düşünüyordu, çünkü Bitlis'te Emniyet Müdürvekili olan komiser MHP'ye yakınlığıyla biliniyordu.
Adı: Kemal Yazıcıoğlu'ydu...
Yurtaslan sonrasını şöyle anlatıyordu:
"Hemen Yazıcıoğlu'na bir adam yolladım. Burhan'ı olay sırasında Bitlis'te gösterip gösteremeyeceklerini sordum. Kemal bunun çok zor olduğunu söyledi ve şöyle bir yol önerdi: Birkaç MHP'li polis bulacaktı. Olay sırasında polisler Bitlis'te arama yapmış ve Burhan'ı da aramış olacaklardı. Bitlis'e gidip Yazıcıoğlu ile bizzat görüştüm. Burhan'ın Bitlis'te bir otele kaydını yaptık. Emniyet'teki otel kayıtlarına da Burhan'ın adını yazdırdık. Kemal, 2 polisi şahit gösterebileceğimizi de söyledi. Ankara'ya telgrafla polislerin adlarını bildirdi. Burhan da bu polisleri şahit gösterdi. Polisler ifade verdiler ve Burhan serbest bırakıldı."
Yazıcıoğlu, ödüllendirilmekte gecikmedi: 12 Eylül'de Ankara siyasi şubedeki DAL (Derin Araştırma Laboratuvarı) grubunun başına getirildi. O'nun döneminde kurulan işkence tezgahlarında can verenler oldu. Yüzlerce tutuklu sakat kaldı.
Ardında bıraktığı şaibe büyüdükçe O sürekli rütbe atladı. Zamanla İstanbul Emniyet Müdürlüğü'ne kadar yükseldi. Hafta Sonu okurları O'nu bir elinde silahı, bir kolunda sevgilisiyle çektirdiği skandal fotoğraflarla tanıdı.
Türkeş öldüğünde arkasından saygı defterine şu satırları yazdı:
"Başbuğum, herşeyi senden öğrendim... Oğlun: Kemal Yazıcıoğlu".
Öğrendiklerini uygulamak için sabırsızlanıyordu. Ama Topal cinayeti soruşturmasını savsakladığı gerekçesiyle görevden alındı. Yılmaz hükümeti işbaşına gelince Emniyet Genel Müdürlüğü için adı geçtiyse de belki sicilinden, belki Ecevit'in muhalefetinden Ordu Valiliği'ne razı oldu.
Şimdi "fındıkları ayıklayamıyorlar" diye ya da "Biz suçluları ayıklayamıyoruz" diye bütün bir halkı düşman sayan etnik bölücülüğün ürperten sureti olarak çıkıyor karşımıza... O suretten çok, hâlâ o koltukta oturabiliyor olmasından ürperiyoruz; bir de tepkisizlikten, unutkanlıktan ve bütün bunların haberden bile sayılmamasından...
Can Dündar
22.08.1998
Valiliğin "Bunlar suçlu, üstelik fındığı da heba ediyorlar" diye bir genelge yayınlayarak şehre girişlerini yasakladığı 22 Temmuz'dan beri, dipçik ve süngü zoruyla Ordu dışına sürülen ve il sınırına kurdukları çadırlarda bekleşen bine yakın Kürt tarım işçisi dün sessizce fındık tarlalarına girip işbaşı yaptı.
Yıllardır yazları Güneydoğu'dan kopar Karadeniz'e fındık toplamaya gelirlerdi. Suçlu olduklarına dair bir emare yoktu. Geldikleri ilin emniyetinden "temiz" kağıdı almışlardı. Yurttaşı oldukları devletin anayasasında "yerleşme, seyahat ve çalışma hürriyeti"nden sözediliyordu. Ancak bu yıl, sırf şiveleri, ten renkleri, kimliklerinde yazılı doğum yerleri, kendilerini sürü gibi taşıyan kamyonların plaka numaraları veya çocuklarına koydukları isimler nedeniyle; evet (inanmayan gidip işçilere sorsun) sırf bu nedenlerle Ordu'ya sokulmadılar.
21. yüzyılın eşiğinde ırkçılığın, etnik ayrımcılığın en fütursuzunu yaşadılar. Kendilerini yurttaşı sandıkları bir ülkenin gurbetçileri oldular. Anavatanlarında sürgün düştüler.
* * *
Ülkenin tarihinde bir aylık bir utanç vesikası olarak asılı kalacak olan bu kararın mimarı, Ordu Valisi Kemal Yazıcıoğlu...
Adını artık ezbere biliyoruz.
O'nu ilk "deşifre eden", ülkücü Ali Yurtaslan olmuştu. Yurtaslan, Aydınlık'ta yayınlanan itiraflarında, 1978'de bir "komünist'i öldüren ÜGD'li Burhan Emiştekin'i nasıl kurtardığını anlatıyordu. Yurtaslan'a göre cinayetten sonra yakalanan Burhan olayı itiraf edince örgüt telaşlanmış ve "Bu adamı çıkarın" talimatını vermişti. Hemen aracılar bulunup dosya "güvenilir" bir sorgu hakimliğine yollanmış, oradaki başkatibe biraz para verilerek Burhan'ın polis ifadesini dosyadan çıkarıp yırtması "rica edilmişti". Tam o sırada sıkıyönetim ilan edilince bu girişim yarım kaldı. Bunun üzerine Bitlisli Burhan başka bir yol önerdi: "Beni olay sırasında Bitlis'te göstermeye çalışın" dedi. Bunun kolay olacağını düşünüyordu, çünkü Bitlis'te Emniyet Müdürvekili olan komiser MHP'ye yakınlığıyla biliniyordu.
Adı: Kemal Yazıcıoğlu'ydu...
Yurtaslan sonrasını şöyle anlatıyordu:
"Hemen Yazıcıoğlu'na bir adam yolladım. Burhan'ı olay sırasında Bitlis'te gösterip gösteremeyeceklerini sordum. Kemal bunun çok zor olduğunu söyledi ve şöyle bir yol önerdi: Birkaç MHP'li polis bulacaktı. Olay sırasında polisler Bitlis'te arama yapmış ve Burhan'ı da aramış olacaklardı. Bitlis'e gidip Yazıcıoğlu ile bizzat görüştüm. Burhan'ın Bitlis'te bir otele kaydını yaptık. Emniyet'teki otel kayıtlarına da Burhan'ın adını yazdırdık. Kemal, 2 polisi şahit gösterebileceğimizi de söyledi. Ankara'ya telgrafla polislerin adlarını bildirdi. Burhan da bu polisleri şahit gösterdi. Polisler ifade verdiler ve Burhan serbest bırakıldı."
Yazıcıoğlu, ödüllendirilmekte gecikmedi: 12 Eylül'de Ankara siyasi şubedeki DAL (Derin Araştırma Laboratuvarı) grubunun başına getirildi. O'nun döneminde kurulan işkence tezgahlarında can verenler oldu. Yüzlerce tutuklu sakat kaldı.
Ardında bıraktığı şaibe büyüdükçe O sürekli rütbe atladı. Zamanla İstanbul Emniyet Müdürlüğü'ne kadar yükseldi. Hafta Sonu okurları O'nu bir elinde silahı, bir kolunda sevgilisiyle çektirdiği skandal fotoğraflarla tanıdı.
Türkeş öldüğünde arkasından saygı defterine şu satırları yazdı:
"Başbuğum, herşeyi senden öğrendim... Oğlun: Kemal Yazıcıoğlu".
Öğrendiklerini uygulamak için sabırsızlanıyordu. Ama Topal cinayeti soruşturmasını savsakladığı gerekçesiyle görevden alındı. Yılmaz hükümeti işbaşına gelince Emniyet Genel Müdürlüğü için adı geçtiyse de belki sicilinden, belki Ecevit'in muhalefetinden Ordu Valiliği'ne razı oldu.
Şimdi "fındıkları ayıklayamıyorlar" diye ya da "Biz suçluları ayıklayamıyoruz" diye bütün bir halkı düşman sayan etnik bölücülüğün ürperten sureti olarak çıkıyor karşımıza... O suretten çok, hâlâ o koltukta oturabiliyor olmasından ürperiyoruz; bir de tepkisizlikten, unutkanlıktan ve bütün bunların haberden bile sayılmamasından...
Can Dündar
22.08.1998