NE ZAMAN ÖLÜR İNSANLIK?

Toprağa girince ölen sadece insan olur.

Bedeni ayrılır belki bu dünyadan ama ruhu berzah âlemindedir; bıraktığı eserler kalır ardında.

İnsanın ölmesi yok olması değildir. Giden gitmiştir artık ve bundan sonrası için arda kalanların dua etmekten başka bir şey gelmez elinden.

Ölen insandır.

Dünyayı ölen insanlar değil yaşayan insanlar şekillendirir. .

İnsandır kanun koyan, insandır nizam getiren…insandır adalet dağıtan, savaş açan, katliam yapan, doğuran.. İnsandır ‘yaşatan’…

İyi şeyler hep ‘insanlık’ olarak adlandırılır.

Kötü şeylere ise; ‘insan olan bunu yapmaz’ diye tepki gösterilir.

Güzel insanlarla karşılaşınca, ‘insan evladı’ denilirken, kötülüğünü gördüğümüz, fenalığı tesir edenlere ise ‘insanlıktan çıkmış’ denilir.

İnsan öldümü yürekler yanar belki, acı çeker sevdikleri, ardından ağlarlar ama insanlık öldümü… dereler terse akar, gök kapanır, güneş doğmaz, nefes alınmaz, mevsimler yaşanmaz artık dünyada…

Sabun olur insanlar toplama kamplarında, zebun olur dünya zalimin elinde. ‘Atom bombası düşer’ yeryüzüne ya da Sibirya’nın kar ovalarına döner dünya. Pol Pot dönemi yaşanır, Hutu-Tutsi katliamına tanık olunur, Avrupa’nın ortasında tecavüz edilir ‘insanlığa’. Afgan dağları, Irak sokakları cesetle dolar taşar. Burunları kesilir, dili kopartılır, dişeri sökülür ve öylece, güneşin bağrında, kokuşmaya bırakılır ‘insanlık’ Filistin sokaklarında.

İnsanlık Tuzla tren istasyonunda ölür ya da Çetinkaya mağazasında… Mısır Çarşısı’nda, Mavi Çarşı’da, Anafartalar Çarşısı’nda… Bingöl’de bir otobüsün içinde 33 can olur insanlık ve orada da katledilir tıpkı Başbağlar’da katledildiği gibi…

İnsanlık, Hakkari’nin dağında, kardan yolu kapanmış bir köy okulunda henüz hayatının baharında bir şeyler öğretmek için çırpınırken kurşuna dizilir. O köyün yolunu açmak için dondurucu soğukta çabalarken aracıyla birlikte yakılan işçi, mühendis gibi…

İnsan öldümü sevenleri ağlar belki ama ‘insanlık’ öldümü bütün dünyayı gözyaşı kaplar.

İnsanlık sadece Diyarbakır’da dershane önünde ölen masum insanların arkasından gözyaşı dökmek değildir.

İnsanlık, İstanbul’da bindiği otobüste yanındaki hainin kucağında patlayan bomba sebebiyle evindeki yavrusuna ekmek götüremediği için gözleri açık giden insanın bedeni parça parça olduğunda da ölür.

PKK kurşunlarıyla kundağı kana boyanan, hayata yeni açılmış gözleri toprak örttüğünde ölür insanlık.

Diyarbakır’da patlayan bombanın ardından ‘timsah’ gözyaşları dökenlerin, PKK’ya terörist diyemeyenlerin, hainlerin şehit ettiği askerler için Diyarbakır sokaklarında yürüyüş yapamayanların, teröristleri kınamayanların, Diyarbakır’a bomba koyan PKK ile devlete aynı mesafede olduklarını söyleyenlerin olduğu bir dünyada ‘insanlık’ ölmüştür.

İnsanlık’ öldümü, gözyaşı dökmeniz boşunadır.

‘İnsanlık' öldümü gözyaşlarınızın bir değeri yoktur.

‘İnsanlık’ sadece Diyarbakır’da ölmez.

Diyarbakır'dakine ağlayıp, İstanbul'dakine gülersen ölür insanlık.

Ve ‘insanlık’ öldümü artık dirilmez…

YAsin Duvan