ak_mavish
10-11-2007, 00:30
Biliyorum başlıktan bir ümitsizlik sezdiniz.
Kaygımın “sınır ötesi harekatla” ilgili olduğunu da zaten hemen anlamışsınızdır.
Evet maalesef biraz ümitsiz, çokça endişeliyim.
Farklı sebeplerden dolayı, sıradan bir sınır ötesi operasyonla “terörün belinin kırılacağına, bitme noktasına geleceğine, kallavi bir darbe yiyeceğine” pek inanamıyorum.
İnanmak istediğim halde hem de.
***
Bunu söylerken kendime göre kimi sebeplerim var.
Evvela…
Geride kalan 20 yıl içinde birçok kez (20’den fazla olduğu rivayet ediliyor ama tam sayıyı silahlı kuvvetlerimiz açıklamadan kimse bilemez) bu tür operasyonlar yapıldı.
Ve elbette hain eşkiyaya belli ölçüde zayiat verdirildi
Peki denildiği gibi kökleri kazınabildi mi?
Hayır.
Belleri kırılabildi mi?
Yine hayır.
***
Nedenlerine geleceğiz.
***
Endişeme kaynaklık eden sebepleri sıralamaya devam ediyorum.
Bu operasyonların yapıldığı sırada bölgedeki stratejik dengeler çok ama çok farklıydı.
Saddam “bir fırsatını bulsam da Irak’ın kuzeyindekileri toptan haklasam” düşüncesindeydi.
Yapamıyordu çünkü birinci Körfez Savaşı’ndan sonra ülkenin bu bölgesindeki hakimiyetini bütün bütün yitirmişti.
Türkiye’nin sınırın ötesine geçişlerine, bırakın bir şey demeyi belki hoşuna gidiyordu.
İşte biz o günlerde yani bölgede elimizi kolumuzu sallayarak hareket/harekat yapabildiğimiz o süreçte bile istediğimiz sonucu -yine maalesef diyerek söyleyeyim- elde edemedik.
Hainler yine sınırın ötesindeki dağlarda barındılar, beslendiler, çoğaldılar.
Yine gelip Mehmetçiğimize kurşun sıktılar.
***
Peki şimdi ne değişti?
Bir değil, değişen bir çok şey var.
- Artık Saddam yok.
- Dünün peşmergesi bugün o ülkenin Devlet Başkanı.
- Ve en önemlisi asırlık müttefik ABD artık sadece müttefik değil komşumuz da olmuş durumda.
“Bizi kasmaz, Amerika, PKK, peşmerge fark etmez, gördüğümüzü indiririz aşağı” gibi internet kafelerde kullanılan türden söylemler, ancak geçici bir süre için yüreğimizi ferahlatır.
Ama devletler, duygu ve hislerle, geçici rahatlamalarla değil; akıl, mantık ve uzun vadeli planlarla idare edilir.
Yoksa biri kalkar sizi ülkenizi taş devrine çevirmekle tehdit eder.
***
Kelimelerimi çok dikkatli seçmeye çalışıyorum.
Biz Allah rızası için, vatanı, anası, eşi, yavrusu için, kitabı, sancağı, bayrağı için can vermiş bir milletiz.
Amma velakin o canları çok hesaplı, çok planlı vermiş olmalıyız ki; bu toprakların bin yıldır sahibi durumundayız.
Bölgede ne yapacaksak, devlet idare ediyor olmanın sorumluluğu ve bilinciyle yapacağız.
Aksi takdirde kendini dünyanın sahibi sanan ABD’nin bile kurtulmayı başaramadığı o batakta, bugün ciğerlerimizi yakan 13 Mehmetçiğimizin ardından daha yüzlercesi için gözyaşı dökmek zorunda kalabiliriz. (Allah korusun)
Bu iş gazeteye resim basıp, halka “bakın ne kadar duyarlıyız” mesajları vermeye benzemez.
Yanlış bir strateji sonucu orada yaşanabilecek, oradan ülkeye yayılabilecek daha büyük acıların kimse hesabını veremez.
***
Endişemin bir diğer kaynağı ise içte terörden nemalananlardır.
Terörü, karşısında veya yanında durup, düpedüz siyaset malzemesi yaparak varlıklarını devam ettirenler yani.
Ve de zaten var olan terör korkusunu şiddetlendirerek, ortamı hepten bulandırmak isteyenlerden.
Bunların havası, suyu terördür.
Terör biterse nasıl oy alırlar, nasıl petrol kaçırırlar, nasıl uyuşturucu geçirirler?
***
Ve son bir şey;
Geçtiğimiz günlerde görüştüğüm çok üst düzey bir devlet adamı, içi yana yana “sosyal problemler, silahlı çözümlerle nihayete erdirilemez” dedi.
Gel gelelim 13 yiğidimizi kaybettiğimiz bir travmanın hemen ardından bunu kime anlatacaksın?
***
İnşallah ülke üzerinde anlayamadığımız, anlasak da tanımlayamadığımız yeni bir oyun oynanmıyordur.
Eğer tüm bu olup biten kanlı bir oyunsa, Allah’ın gazabı oyuculara çok ağır olur.
Kaygımın “sınır ötesi harekatla” ilgili olduğunu da zaten hemen anlamışsınızdır.
Evet maalesef biraz ümitsiz, çokça endişeliyim.
Farklı sebeplerden dolayı, sıradan bir sınır ötesi operasyonla “terörün belinin kırılacağına, bitme noktasına geleceğine, kallavi bir darbe yiyeceğine” pek inanamıyorum.
İnanmak istediğim halde hem de.
***
Bunu söylerken kendime göre kimi sebeplerim var.
Evvela…
Geride kalan 20 yıl içinde birçok kez (20’den fazla olduğu rivayet ediliyor ama tam sayıyı silahlı kuvvetlerimiz açıklamadan kimse bilemez) bu tür operasyonlar yapıldı.
Ve elbette hain eşkiyaya belli ölçüde zayiat verdirildi
Peki denildiği gibi kökleri kazınabildi mi?
Hayır.
Belleri kırılabildi mi?
Yine hayır.
***
Nedenlerine geleceğiz.
***
Endişeme kaynaklık eden sebepleri sıralamaya devam ediyorum.
Bu operasyonların yapıldığı sırada bölgedeki stratejik dengeler çok ama çok farklıydı.
Saddam “bir fırsatını bulsam da Irak’ın kuzeyindekileri toptan haklasam” düşüncesindeydi.
Yapamıyordu çünkü birinci Körfez Savaşı’ndan sonra ülkenin bu bölgesindeki hakimiyetini bütün bütün yitirmişti.
Türkiye’nin sınırın ötesine geçişlerine, bırakın bir şey demeyi belki hoşuna gidiyordu.
İşte biz o günlerde yani bölgede elimizi kolumuzu sallayarak hareket/harekat yapabildiğimiz o süreçte bile istediğimiz sonucu -yine maalesef diyerek söyleyeyim- elde edemedik.
Hainler yine sınırın ötesindeki dağlarda barındılar, beslendiler, çoğaldılar.
Yine gelip Mehmetçiğimize kurşun sıktılar.
***
Peki şimdi ne değişti?
Bir değil, değişen bir çok şey var.
- Artık Saddam yok.
- Dünün peşmergesi bugün o ülkenin Devlet Başkanı.
- Ve en önemlisi asırlık müttefik ABD artık sadece müttefik değil komşumuz da olmuş durumda.
“Bizi kasmaz, Amerika, PKK, peşmerge fark etmez, gördüğümüzü indiririz aşağı” gibi internet kafelerde kullanılan türden söylemler, ancak geçici bir süre için yüreğimizi ferahlatır.
Ama devletler, duygu ve hislerle, geçici rahatlamalarla değil; akıl, mantık ve uzun vadeli planlarla idare edilir.
Yoksa biri kalkar sizi ülkenizi taş devrine çevirmekle tehdit eder.
***
Kelimelerimi çok dikkatli seçmeye çalışıyorum.
Biz Allah rızası için, vatanı, anası, eşi, yavrusu için, kitabı, sancağı, bayrağı için can vermiş bir milletiz.
Amma velakin o canları çok hesaplı, çok planlı vermiş olmalıyız ki; bu toprakların bin yıldır sahibi durumundayız.
Bölgede ne yapacaksak, devlet idare ediyor olmanın sorumluluğu ve bilinciyle yapacağız.
Aksi takdirde kendini dünyanın sahibi sanan ABD’nin bile kurtulmayı başaramadığı o batakta, bugün ciğerlerimizi yakan 13 Mehmetçiğimizin ardından daha yüzlercesi için gözyaşı dökmek zorunda kalabiliriz. (Allah korusun)
Bu iş gazeteye resim basıp, halka “bakın ne kadar duyarlıyız” mesajları vermeye benzemez.
Yanlış bir strateji sonucu orada yaşanabilecek, oradan ülkeye yayılabilecek daha büyük acıların kimse hesabını veremez.
***
Endişemin bir diğer kaynağı ise içte terörden nemalananlardır.
Terörü, karşısında veya yanında durup, düpedüz siyaset malzemesi yaparak varlıklarını devam ettirenler yani.
Ve de zaten var olan terör korkusunu şiddetlendirerek, ortamı hepten bulandırmak isteyenlerden.
Bunların havası, suyu terördür.
Terör biterse nasıl oy alırlar, nasıl petrol kaçırırlar, nasıl uyuşturucu geçirirler?
***
Ve son bir şey;
Geçtiğimiz günlerde görüştüğüm çok üst düzey bir devlet adamı, içi yana yana “sosyal problemler, silahlı çözümlerle nihayete erdirilemez” dedi.
Gel gelelim 13 yiğidimizi kaybettiğimiz bir travmanın hemen ardından bunu kime anlatacaksın?
***
İnşallah ülke üzerinde anlayamadığımız, anlasak da tanımlayamadığımız yeni bir oyun oynanmıyordur.
Eğer tüm bu olup biten kanlı bir oyunsa, Allah’ın gazabı oyuculara çok ağır olur.