http://img03.blogcu.com/images/e/s/m/esmalale/yagmurdua_esmalale_1244230090.jpg (http://www.flickr.com/photos/karen1956/2899162269/)





Yağmur ve dua… Yağmur gibi dua…
Çatlamış bir yüreğin cındarından yükselen, dil ve dudağın kullanılmadığı bir dua. Kıymetine boyun büker ölçekler.

Dua…
O’nun adına, O’nun adıyla…
Sen bile çıkarsın aradan yağmur. Su aziz, dua aziz…
O’nun huzurunda secdeye düşen alın da aziz…

Suyu, su borusundan, ekmeği, mega marketten alınca kentli insan duasız ve yağmursuz kaldı. Yağmura çatık kaşla baktı, ondan korunmak için şemsiye icat etti. Duasız kentler kurdu. Tevekkülü olmayınca bankaları oldu.
Şehriyle birlikte koktu kentli adam.
Oysa yağmur saçlarına düşünce…
Taranır yeryüzü; yepyeni bir hazırlığa girer.

Her damlayla yeryüzünde insana bir haber iner.
Her damlada derya kadar büyük bir alem gizlidir.
Her damla, bir melek kanadıyla iner yeryüzüne.
Yağmur ya da su. Nehir veya deniz… Can taşıyan, temizleyip arındıran, bıkmadan usanmadan, yerden göğe, gökten yere. Bizim için dur durak bilmeden, canını dişine takarak canhıraş çalışan derya…

Ve yağmur sonrası gökyüzü…
Nur topu bir çocuk doğuran anne kadar yorgun ve mutlu.
Ama hiç de suskun değil. Saçlarına rahmet düşürdüğü insana yedi katını açarak, sonsuzluğu gösteriyor:
Seçil de gel…

Yağmura ek: Gizem
Gökten yere, yerden göğe.
Gözümüzün ulaştığı her yerde, birbirini tamamlayan bir ölçü, hepsinde mükemmeli gezdiren bir gizem var.

~
Ahmet Mercan/ Yine de Aşk