12-26-2007, 23:37 | #1 |
Avuçlarım kanıyor Ey Ölüm !
yakınlığın kadardır seni kendimden uzaklaştırma çabam, içimdesin aslında; şahdamarımdan yakın, ahirinden korktuğumdan olsa gerek, içimde küçültmeye çalıştığım bir sevdasın… avuçlarım kanıyor ey ölüm, çünkü hayatım avuçlarımdan kayıp gidiyor; bakakalıyorum her geçen günün ahirinde, bakakalıyorum avuçlarımın sızısını çeke çeke…/ ey ölüm, biçereyiz bak! ümmetçe…. biçareyiz bak! bilgilerimiz yetmiyor kanayan yaralarımızı iyileştirmeye, avuçlarımızdan kayıp giderken hayat, sevmek yetmiyor hayatı; sevmeyi bilmek gerek belki de. yaraları sevgiyle onarmak gerek…. ey ölüm, biz kimi ‘öncelikli’ seveceğimizin bilgisinden yoksuluz; yaralarımız ondandır; yanışımız ondan, çaresizliğimiz ondan…. uzak kalma bize; içimizin dostu ol, senle varalım yar’e; rabıtanla dirilelim; acı(t)masın hayatın avuçlarımızdan kayıp gidişi, acıtmasın yar’ın yüzümüze bakışı…. nokta! ............... ve... avuçlarımızda kalanlarla günü geçiriz... ama sol yanımız hep bir şeyler fısıldar durur; 'geçen gün ömürdendir'...
|
|
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |