Emir Sultan Hazretlerinin çok talebesi vardı. Bunlardan bazıları gündüzleri oruç tutar, geceleri de sabaha kadar namaz kılarlardı. Haftada bir gün Emir Sultan Hazretlerine gelip, ihtiyaçlarını alıp giderlerdi. Aldıkları ile bir hafta boyunca idare ederlerdi. İhtiyaçları bitince, yine gelir alırlardı. Bir gün bu talebelerin biri, Emir Sultan'ın huzuruna gelerek, elini öptü. Emir Sultan talebesine:
–Bulunduğunuz yerdeki Müslümanlar iyiler mi? Hâlleri nasıldır? diye sordu.
Talebe:
–Sizin himmetinizle, sıhhat ve selâmetteler, hepsi duacınızdır, deyince, Emir Sultan elini cebine soktu ve bir akçe çıkardı. Talebesine verdi ve:
–Bizden onlara selâm söyle, biz hayatta olduğumuz müddetçe bu akçe ile yetinsinler.
Bize dua etsinler. Başkalarına muhtaç olmasınlar, dedi.
Talebe, bir akçeyi alıp, arkadaşlarının yanına geldi ve onlara:
–Emir Sultan hazretlerinin size selâmı var, dedi.
Hepsi selâmı ayakta alarak:
–Sultan hazretleri ne buyurdular? diye sordular.
Bunun üzerine talebe:
–Emir Sultan hazretleri bir akçe verdi ve "Ben ölünceye kadar bununla iktifa etsinler, kimseye muhtaç olmasınlar" buyurdu, dedi. Bu söz üzerine hepsi dünya malından soğudular. Kimseden bir şey almaz oldular. Pencerelerinde bir kutu vardı. Kimin ihtiyacı olursa, o kutunun içinden bir akçeyi alır, iftar için herkese bir miktar ekmek ve üzüm alıp, onunla oruçlarını açarlardı. Ertesi gün o akçe yine yerinde dururdu. Emir Sultan vefat edinceye kadar ihtiyaçlarını böyle karşıladılar. O akçe yerinden hiç eksilmedi.