Biz ve hayat...
hayat bize hiç şans vermedi, her zaman her istediğimize karşı çıktı. tam umut bağladığmız anda hep geri çevirdi bizi. her inanasımız geldiğinde, biraz daha eksiltti inancımızdan bizi. biraz daha kopardı bizi hayat denilen bu saçmalıktan, kendisinden. artık saçmalık olarak görüyorum evet, hayat bize acı çektiren bir saçmalık. bizi bizden nefret ettiren bi saçmalık! ışığa her yöneldiğimizde, önümüze karanlığı çıkaran kocaman bir saçmalık. nedenleri aradığımız, kendimizi bulamadığımız bir oyun alanı. peki neden bizi seçti o koca saçmalık, neydi bizim suçumuz. hiçmi şansımız olamazdı, mutluluğu hiçmi hak etmedik, bir parçada olsa sevemezmiydi bizi hayat, bir parçada olsa şans veremezmiydi bize. göz yaşlarımızı akıtmamıza neden izin vermez ki. sevmekmiydi yoksa suçumuz, kendimizimi yıpratmamızmıydı. bizimi kıskandı, saf duygularımızı kirletme sebebi bu muydu. gereksiz bi kıskançlıkmıydı. neden tüm sorularımız cevapsız kaldı, nedenlerle dolu bir metinmi yoksa hayat. şu an burada anlattığım saçmalıkmı acaba hayat, bize tanımını yaparmısınız.bizi bu kadar bıktıran ne idi, karamsarlığa neden bu kadar alıştık. artık ışığıda görmez olduk, kör olduk, kör etti bizi hayat.
peki bizi hayattan soğutan hayatın ta kendisimiydi. bizi bu gereksiz oyuna iten güç neydi, bizi bu saçmalıktan koparan şey neydi ve neden bu gereksizlik içinde varız. neden diye sormaktan bıktım artık, belkiler nedenler mi yoksa hayat. bu gereksiz şeyleri yazdıracak kadar ne yaptım, ne olduda bu cezayı çekiyoruz. neden, niçin, kim, ne! yaşamımızın tek anlamı olmuş artık. biz, sen ve ben, ikimiz, yüreğim ve ben kim duyar acaba sesimizi. bana hayatın tanımını yaparmısınız, bizi hayattan bukadar bıktıran şey ne bilen varsa anlatabilirmi acaba. başka çarem olsa sormazdım, yok her şey gibi çaremizde yok. biz, sen ve ben, ikimiz, yüreğim ve ben koca bir hiçin koynundayız ikimiz. sesimizi duyan varsa bize hayatın tanımını yapabilirmi, bizi hayattan soğutan şey ne, hayatmı. biliyorsa söyleyebilirmi birisi.
|