Bu akşam maçı izlerken unutmayın

Bu akşam Ermenistan - Türkiye Milli Maçını izlerken Ümit’i, Mondragon’u, Daum’u hatırlayın. Mondragon'un gözyaşlarını unutmayın...



Ne kadar çok yazılmıştı o yıl duvarlara…

Türkiye’nin neresine gitseniz iki rakamla karşılaşıyordunuz, arasına bir tire çekilmiş: 6-0…

6 Kasım 2002’de Fenerbahçe, Galatasaray’ı 6-0 yenmişti.

Büyük başarıydı bir taraf için.

Diğeri için büyük hezimet.

Kolay elde edilecek bir zafer değildi; altından uzun yıllar zor kalkılacak bir mağlubiyetti.

Sonra yıllar geçti…

Çok değil, 6 yıl sonra, o unutulmaz 6 golü yiyen kaleci Mondragon’la, o maçta 6. golü atan Ümit aynı sahadaydı tekrar.

Bu sefer rakip değillerdi ama.

Maçın başlarıydı.

Ümit Özat yerde yatıyordu.

Başında doktorlar.

Mondragon kaledeydi, yüzü ellerinin arasında.

Ağlıyordu.

Gerçekten ağlıyordu.

Stad sessizliğe bürünmüştü.

Daha çok Beşiktaşlı olarak aklımızda kalmış olan teknik direktör Daum gözyaşlarını silip duruyordu, metanetini kaybetmemeye çalışarak.

Sonra Ümit’i sedyeyle çıkarıyorlardı. Doktorların birisi Roma’dan kalma zafer işaretini yaptı; sağ eli havada, başparmak yukarda, diğerleri kapalı.

Stadyumda bir alkış ve sevinç çığlığı koptu.

Yer Almanya’ydı.

Lig Alman ligiydi.

Ümit Türk’tü.

Mondragon Kolombiyalı.

Aynı takımdaydılar; Köln’de.

Teknik direktörleri Daum Alman’dı.

Nefeslerini tutup Ümit’in durumunu merak edenler arasında her milletten insan vardı muhtemelen; sonunda durumunun iyi olduğu işaretini görüp alkışlayanlar da onlardı.

Ümit’in dilinin boğazına kaçıp nefes almasını zorlaştırdığı; herkesin kalp krizi geçirdiğini sandığı o anda her iki takımın sporcuları da yüzlerinde büyük bir keder ve endişe, akıllarına gelen ihtimallerden korkarak bitmek tükenmek bilmeyen o anların geçmesini bekliyordu terleri daha da hızlı soğurken.

Onlar arasında da her milletten adam vardı neredeyse.

***

Bu akşam Ermenistan’la yapacağımız Dünya Kupası Grup Eleme karşılaşmasını izlerken bunları da hatırlayın diye yazdım Ümit’i, Mondragon’u, Daum’u, gözyaşlarını…

Taraf tutmak iyidir.

Kendi takımını, kendi milletinin takımını tutmak daha da iyidir.

Ama insan olmak çok daha iyidir.

Sana 6 tane attıkları maçta, o 6. golün sahibi insan yerde yatarken, “yoksa ölüyor mu, kalp krizi mi geçiriyor” diye bakakalırken gözyaşlarına engel olamamak çok daha iyidir.

Kurtulsun, diye kendi dininde dualar etmek çok çok daha iyidir.

***

Düşmanlıkların, çatışmaların, futbol olsun savaş meydanı olsun… galibiyetlerin de mağlubiyetlerin de geçici olduğunu bilmek; hepimizin insan olduğunu bilmek ve hissetmek çok güzel.

Dünyanın ne kadar geçici olduğunu bilmek çok daha güzel…

Bir maçı, bir futbol maçını, bir spor müsabakasını bir de Mondragon’un gözyaşlarını unutmadan izlemek muhtemel ki çok daha güzel olacak.

Şiddetle ve naçizane tavsiye ederim

Yaşar Taşkın KOÇ - HABER7

Taraf tutmak iyidir.

Kendi takımını, kendi milletinin takımını tutmak daha da iyidir.

Ama insan olmak çok daha iyidir.

Çok güzel yazmış Yaşar Taşkın. İşte bu :-*

Paylaşım için teşekkürler

Yerinde güzel bir yazı +1 :-*

yazarımızı tebrik ediyorum çok güzel ve anlamlı yazmış. ;)