ergonekon tutuklusu için haberal'a özel kanun çıkaran hükümet. islami davadan tutukluları yüzlerce km sürgün edip aileleri ile bağlatılarını koparırken haberal yasası kapsamında Haberal'a verilen hakk islami dava tutuklularına tanınacak mı ?

Oğlunu Göremedi, Oğlu O'nu Görebilecek mi?

HSH - Yaklaşık bir ay önce yaşlı gözlerle yetkililere ölmeden önceki son arzusunun 18 yıldır İslami Davadan cezaevinde bulunan oğlunu görmek olduğunu söyleyen 77 yaşındaki kanser hastası Rana Baran teyze, oğlunu göremeden hakka yürüdü.


Hürseda Haber Merkezi - Bundan bir ay önce ağlamaklı sesiyle, "Ben beş yıl boyunca Adıyaman'a, yedi yıl Bingöl'e, üç yıl Elazığ'a gereksiz yere gidip geldim. Tam on sekiz yıl boyunca bu halimle cezaevlerine gidip geldim. Artık ihtiyarım hastayım hiç mi vicdan yok bunlarda, bu hasta halimle artık yapamıyorum. Hiç mi Allah'tan korkmuyorlar.

Kim bu işte sorumlu ise hepsinde ahirette davacı olacağım. Oğlum hırsızlık yapmamış esrar kullanmamış, alıp satmamış, oğlumun tek hatası var, o da Peygamberinin izinde gitmesidir, namaz kılmasıdır, Kur'an- Kerim okumasıdır. Şimdiye kadar oğlumda hiç kimse ve hiçbir çevre rahatsız olmuş değil. Hiç yoktan ehli iman olan oğlumu cezaevine atmışlar.

Bu halimle bu hasta halimle beni şehir şehir dolaştırıyorlar. Bu zalimler Allah'tan korksunlar Peygamber'den utansılar.

Oğlum Diyarbakır'dayken haftada bir, ziyaretine gidebiliyordum. Hastalığımdan dolayı ayda bir ziyaretine gidip gelmeye başladım. Daha sonra oğlumu hiçbir neden yok iken Bayburt'a sürgün ettiler. Oğlumu Bayburt'a gönderdiklerinde sanki artık oğlumu hiç görmeyeceğim diye içime bir şeyler düştü. Oğlum uzak yerde olduğu için tam altı aydır görüşemedim. Allah'tan korksunlar peygamberden utansınlar.

Çocuğumun sevkini ya tekrar Diyarbakır'a çıkartsınlar ya da ona izin verip bizi birbirimiz ile görüştürsünler" şeklinde yürek burkan söylerle yetkililere seslenen Rana teyze, ciğer paresine kavuşamadan vefat etti.


anser hastası olan 77 yaşındaki Rana teyze, 18 yıl boyunca kar-kış demeden, sıcağa-soğuğa aldırmadan cezaevlerinin yolunu tuttu; kapılarında görüş saatini bekledi. Bazen aç kaldı, bazen susuz. Ama hiç bir şey evlat sevgisinin önüne geçemedi. Oğlu, ciğerparesi İhsan'ı aynı zamanda yetimdi. O'na hem annelik, hem babalık yapıyordu. Oğlu ihsan Baran Diyarbakır F tipi kapalı cezaevinde hükümlüyken geçen Ağustos ayında Bayburt'ta sevk edilmişti. Hasta olduğu için uzağa gönderilen oğlunu ziyarete gidemediğini söylüyordu.

Ve hasta yatağından yetkililere sesleniyordu: "Ya oğlumu tekrar Diyarbakır'a göndersinler, yâda kendisine izin verip görüşmememizi sağlasınlar"

Yetkililer Rana teyzenin bu feryadına karşılık vermediler; duymadılar! Belki de duymak istemediler. Her mahkumun ikamet ettiği yere yakın bulunması kanununu onlar çıkarmışlardı ama, çıkardıkları kanuna uymadılar. Ve bir anne, hayattaki varlık sebeplerinden biri olan oğlunu göremeden vefat etti.

Şimdi gözler tekrar yetkililerde. Hayatta iken annesine kavuşamayan İhsan Baran'a, annesinin cenazesine katılmasına izin verilecek mi?