Çocuklara gösterilecek sevginin onların kişiliklerine, karakterine olumlu etki yaptığını biliyoruz. Efendimiz’in (s.a.v) çocukların ellerinden tutarak onları bağrına basması bize birer örnek olmalı.

Peygamber (s.a.v) bir yerde görülmeye görsün, çocuklar hemen etrafını sararlardı. Sevgilinin Habibi, onlara o derece yakın ilgi gösterirdi ki, yanından ayrılmak istemezlerdi. O da her birinin ayrı ayrı halini, hatırını sorar, konuşur ve şakalaşırdı.

Peygamberimiz, çocuklara o kadar yakın davranırdı ki, bu yakın ilgi çocukları da O’na yakın ederdi.

Çocuklar, O’na ne denli yakın olduklarını davranışlarıyla gösterirlerdi. O’nun ellerini tutarlardı.

Ellerinden tutulan bir peygamberdi O.

Çocukların ellerinden tuttuğu bir peygamberdi.

Bir arkadaş gibi el ele...

Peygamberimiz, bir çocuk elinden tutunca, o bırakıncaya kadar elini çekmezdi.

Yani sevgi bağını kesmezdi. Yani “Seni istemiyorum!” mesajını vermezdi ona, elini ilk bırakan olarak.

Elini bırakan taraf, çocuk olurdu mutlaka.

Ne derece incelik...

Çocuk için ne derece önemli bir sevgi inceliği.

Çoğu zaman farkında olamayız, çocukların ne derece ince ve nazik yaratılmış olduklarının.

“Çocuktur, anlamaz!” deyip, kırdığımız o küçük gönüllere, kalp kırmayı öğretiriz. Bizleri kırmayı öğretiriz...

Kırılan kalp, “kalp kıran” olacaktır bir gün.

Bırakılmayan ellerse, şüphesiz, kimsenin ellerini bırakmayacaklar, kimsenin gönlünü yıkmayacaklardır…




ZAMAN(AİLEM)