Düştüm.

Okyanusuna vurulmuş bir dalga gibi arşınlarken sonsuzluk denizini... Giderken nefes verdim kuşlara sahil boylarında, gelirken ?kanat takmış balık? masalını anlattım yunuslara. Gökyüzünü paylaştırdım sevenlerin ellerine. O kadar çok büyük olsun istedim ki elleri, bir parmağını bırakmak yüz yıl sürsün. Toprağa tohum diye kalbimi ektim, gözyaşımı su, gözyaşını tohum eyledim.

Yine de düştüm. Yine de düştüm Rabbim.



Sevdim.

Bir baştan bir başa ekvator kadar uzun kollarım olsa da sarılmaya doyamayacağım kadar? Bakarken güneşten beter yandı gözlerim. Bekledim ki bir ömre bedel saatlerde, gece olsunda serinleyeyim. Yıldızlardan düşmüş bir kelebek gibi saçlarına konup kısa ömrüme ah edeyim. Yavrusunun acısını hissedip ?şuramda bir acı? var diyen anne gibi, şuralarımdaki buralarımdaki acılarla yaşadım ömrün yazını kışını. Rüyalarımda devlerle savaştım, dev dedimse ayrılık devi, Keloğlanın bile alt edemediği. Yaralarımdaki irinlere tuz bastım, tuz bile kendini şeker eyledi.

Yine de sevdim. Yine de sevdim Rabbim.

Öldüm.

Gündüzünü kaybetmiş dünyanın kapkaranlık bir örtüye bürünmesi gibi? Nefesimi tuttum, ölüm tuttu ellerimden: Gözlerinden öperim dedi, küçük kardeşim hayattan ne haber? Yaşamak ki en kısası ölmenin. İşte ben pişmanlığın kanatlarıyla üzgün şarkılar söyledim, adı ?Daha çok sevseydim ne olurdu sanki? olan. Ölüm mü dersin beni sana kavuşturacak olan. Yaşamak mı dersin, kan dolaşımına sahip olmak. Az gittim uz gittim, masal masal içinde seni sevdim, masal bitti sana geldim.

Düştüm, sevdim, öldüm Rabbim.

Kanat takmış balık,
Şuramda bir acı var,
Daha çok sevseydim ne olurdu sanki
Her âdemin bir cenneti bir seni bir de ölümü var?

Adem ÖZBAY