Dün gece grip hastalığıma çare bulmak üzere yollara düştüm; fakat saat 12’ye yaklaşmış olduğundan nöbetçi eczane arayıp bulmaz zor geldi ve yol üstünde gördüğüm ilk markete girdim. Marketin sahibi olduğunu düşündüğüm adama gribe karşı kullanabileceğim bir ilaç bulunup bulunmadığını sordum. O da hepimizin bildiği, fakat benim daha önce bir kez bile içmeyi denemediğim “Gripin” ilacının bulunduğunu söyledi. Buna karşılık ben de bugüne kadar bu ilacı hiç kullanmadığımı ve kendisine karşı nedenini bilmediğim bir soğukluk beslediğimi söyledim. Bunları söylerken karşı taraftan bir ısrar ya da teşvik beklemiyor da değildim açıkçası. Çünkü gecenin o saatinde market market dolaşıp ilaç aramak pek de işime gelmiyordu. Ancak, ortada bir garabet söz konusuydu, adam bu ilaç hakkında pek bilgisi olmadığını ve bilmediği bir konuda beni yanlış bilgilendirmek istemediğini söylüyordu. Beynimden vurulmuşa döndüm, nasıl olurdu canım! Herkesin her konuda bir şeyler bildiği, bilmiyorsa da biliyor gibi davrandığı bir toplumda bu adam nasıl olur da böyle bir şey söylerdi! Doğrusu çok kınadım. Halbuki şöyle başlayabilirdi; “Ohooo, bu ilaç var ya bu ilaç, her derde deva. Uzmanlar bile neler diyor bu ilaç hakkında bir bilsen. Kansere bile iyi geliyormuş ağabeycim” Bu ve buna benzer şeyler söylese hiç şaşırmam ama durup dururken ezber bozmaya, tabuları yıkmaya ne gerek var be adam. Olmaz böyle şey canım, insan bilmese de bir şeyler uydurabilmeli, değil mi canım? İşin şakası bir yana bu olaydan sonra düşündüm de, hakikaten nedir bu bizdeki her şeyi bilme hastalığı Allah aşkına? Bir insan neden her şeyi bilmek zorunda olsun ki? Bildiği bir konuda konuşsa, bilmediğinde ise cahilliğini ya da bilgisizliğini itiraf etse çok şey mi kaybeder insan? En barizinden bir örnek daha geldi aklıma, eminim hepiniz daha önce yaşamışsınızdır. Bir adres sormak için yolda birini çevirirsiniz, bilmiyorum diyen insan sayısı o kadar azdır ki. “Demek milletimiz çok bilgili, okumuş” demeyin sakın çünkü buna siz de inanmazsınız. Çoğu bilmediğini itiraf edemediği için yanlış da olsa illa bir şeyler anlatmaya çalışır. Sonra oradan başkası gelir “Yok kardeşim,orası değil şurası, şurası değil burası” derken birkaç kişinin daha marifetiyle ortalık karışır, iş devlet meselesi haline bürünür. Tabi siz sorduğunuza bin pişman olmuş ve adresi hala bulamamış bir vaziyette yolunuza devam ederisiniz. Kaybettiğiniz zaman ve o curcunada ağrımaya başlayan başınız da yanınıza kar kalır. İyi niyetle de olsa, yardım etmeye çalışıyor da olsalar, insanımızın bu hali kesinlikle hastalıklı bir durumdur. Koca Sokrates bile ”Bildiğim bir şey varsa, hiçbir şey bilmediğimdir” derken biz nasıl oluyor da bir yandan en cevval politikacı, diğer yandan en usta köşe yazarı, daha devamında yılların köşe yazarı ve en nihayetinde bir bilim adamı kesilebiliyoruz? Tabi hal böyle olunca “işin ehli” diye bir şey kalmıyor ortalıkta. Mesela manken olduğunu zanneden bir bayan birkaç senede her şey olabiliyor. Bir bakıyorsun şarkıcı olmuş, sonra oyuncu, haber spikeri,vs. Eğer bana katılmıyorsanız televizyon ekranlarına çok değil sadece birkaç dakika göz atmanız yeterli. Halbuki ne olur sanki canımızın istediği her işi yapacağımıza, aklımıza gelen her düşünceyi, ağzımıza gelen her lafı söyleyeceğimize; önce düşünsek, sonra anlasak en son iş olarak da anlatsak anlatacağımızı. Neyse efendim, lafı uzatmamak gerek. Ben düşündüm, anladım, anlattım. Gerisi onlara kalmış, anlayana sivrisinek saz, anlamayana mankenlik bile az vesselam…