Emanet Gözyaşları

(Bestesi, hayalinde büyümüş ümitlerin.
Sözleri, içinden çıkamadığın kuytu düşlerin.
Sesleri, şimdi kendinden uzakta,
Ama sana hep yakın bir sevgisizin.)

Yine emanet verdin gözyaşlarını,
Anlamına, anlamsız sözler söyledin yine,

Kendini bir sona sürüklerken tüm başlangıçlar
Kırılmış hayallerindi ellerini bırakıp giden ümitler

Kimse bilemezdi zaten
Cenazenin,
ellerinin arasına gömülü yüzünde olduğunu,

Meğer sonbaharını yaşamak için gerek yokmuş eylüle
Yüreğin titreyebiliyormuş bir ağustos ikliminde.

Gurur gözlerinde ki bir yaş hükmüne bürünürken,
Ümitsiz yakarışlarını duyuyordun artık ümidin.

Her sevgi emanetini bir sancağa bırakmak ister.
Hayal tahtına oturmuş hayale gelmez bitimler.

Daha ilk dönemecinde çarpmıştın aksine düşlerinin
Salık verdiğin duaların kalmıştı geriye, hazan mevsiminin.

Kime emanet verdin gözyaşlarını,
Düşlerinden koparılmış göğsünde ki bu ağrı kime..

Mesut Baki – zamansız- 2bin8