Tabut musalla taşından kalktığında, bir ucunda Başbakan vatandaş Tayyip, diğer ucunda SP Genel Başkanı Numan Kurtulmuş vardı. Bu fotoğraf bizim gazetenin dünkü birinci sayfasında yer aldı. Bana göre o fotoğraf çok şey anlatıyordu. Demek ki; acılarımızda, sevinçlerimizde, siyasi düşünce ayrılıklarımızı bir tarafa itip, aynı tabutun ucundan tutabiliyoruz. Yeri geldi, o zaman şunları da söylemeliyiz.
“Eğer iyilerin ölümleri; birbirlerine dargın, kırgın ve küskün olanları ortak bir noktada buluşturabiliyor, aynı duaya ‘âmin’ dedirtebiliyor, aynı duayı okutabiliyor ve bununla da ‘Müslüman kimliğini’ ortaya koydurabiliyorsa; neden dirilerimiz, bu dargın, kırgın ve küskünleri bir araya getiremiyor? Allah yarın huzuru mahşerde hesap sorduğunda nasıl cevap vereceklerdir ya da vereceğizdir?”
Neyse benim söyleyeceklerimin sınırı şimdilik buraya kadar. Mübarek Ramazan günü kimseyi daha fazla günaha sokmayayım. Çünkü hiç birimiz; “benim aşım tuzlu” demiyor. Nedense hep başkalarının aşı tuzlu oluyor! Yücel ağabeyi tekrar rahmetle anıyor, yazıyı okuyanların geçmişleriyle birlikte onun da ruhu için el Fatiha.
alıntı..
|