Bugünlerde kendimi yeniden tanıyorum.
Evrelerden geçtim, imtihanlarla sınandım.
Tebessümler dağıttım, gözyaşlarımı kendime sakladım.
Sevgimi sunduysam, arta kalan hüznüne mağlûp oldum.
Umutlara adarken düşmüşlerin sevdalarını, ümitsizliğin pençesine ben takıldım.
Yarınlara koşsunlar diye, rüzgar olup savurdum onları arkalarından.
Bense bugüne bile yetişememiş, adımları düğümlenmiş bîçare.
Takıldım, tıkandım, toz olup yok oldum...

Var mıyım, birilerinin gönüllerinde bir tutam?
Duygularımı benim gibi yaşayan var mı, gözümün gördüğü ya da görmediği herhangi bir yerde?
Sussam da, duruşumun ve bakışımın dilini çözen bir yürekdaş?...
Hicranıma gönlünü pay eden bir gönüllü olur mu acep?
Suallerime verilecek cevabı, anlamlı sözcüklerden seçip tebessüm ile yüreğime sızdıracak?
Var mıdır, sanrılarımı gerçeğe aksettirecek bir civanmert?

Ruhu çıkmış bir sevdanın eşiğinde boşa kürek çektim.
Çektiğimi farz ettim ya da...
Sel olup aktım, nedamet zamanların kaldırım kenarlarında.
Üzerimden büyük bir adımla atladılar, değmeyeyim bir yerlerine diye..
Islatmayayım ayaklarından sıçrayan sular ile üstlerini.
Telâkkileri bu surette idi..
Yanıldım, yanıldığımı sandım, sandığıma inandım...
İnandığımı ise yaşamaya başladım...
Benliğimi teslim etmem gerektiği mecburiyeti iliştirdim içime.
Bunu yaşıyorum şimdi...
Hayatı mı yaşıyorum peki?
İşte bunu bilmiyorum...
Emr-i vâki duygularla besledim ve büyüttüm kendimi.
Şimdi pişmanım, aşınmış zamanlarımın anlarına..
Ne ki; tüm hislerimle, bedenimle ve aklımla geçti zaman...

Geçtin üzerimden ey ZAMAN !...
Her geçişinde bana dair bir eserle birlikte, bir an ayırdın ömrümden.
Peki ne kaldı geriye?
Anların toplamı olan ömrümü, nerede ve hangi vaktinde bırakıp, zaman'sız hayata teslim edeceksin?
Hangi vaktinde?
Ve ezinçlerden geriye kalmış bir adla, hangi ruhâniyetimle?...

26 Haziran 2007 Salı - 11:48
Meltem Büşra