Bunu daha önceleri hiç düşünmemiştim.
Ta ki senle tanışana kadar.
Daha sonra bunu enine boyuna düşündüm.
Hiç kimseyi sevmemiştim şimdiye kadar.
Sadece seni sevdim.
Olasılıklar girdi devreye. İhtimaller...
Onları aradan çıkarmak bütün gücümü yedi benim.
Belki de biliyordum. Hep böyle sürecekti bu. Böyle geldiği gibi.
Sonuçları hesaba katmadım senle konuşurken.
Çünkü ben olay sarhoşuydum.
Çok mutluydum. Çok...
Ama olmadı.
Her güzel şeyin bir sonu olduğunu çok acı bir tecrübe sonucu öğrendim.
Ne, neden, niçinlere takıldım.
Her hareketinden farklı bir anlam çıkardım.
Aslını öğrenmeden eleştirdim. Asla öğrenemeyeceğim bişey olan aslını.
Kendimde senle yüz yüze konuşacak cesareti bile bulamadım.
Aslında senin reddetmenden korktum. Yanına gelmekten korktuğum gibi...
Kendimi duygusal hissettiğim zamanlarda oturup ağlayasım geldi.
Kendimi düşündüm. Ne yapacağımı düşündüm.
Hiçbir şey yapamayacağımı anladım.
Belki de tek özelliğim dünyada sadece bir tane benim gibi bir Hüseyin'in olmasıydı.
Ama diğer insanlarda öyle değil mi?
Onlar da tekler. Herkes, herkes tek...
Ve bir yemin ettim.
Hayatımda pek yapmadığım bir şeydir geleceğe dair yeminler etmek.
Ama yaptım.
Bunu senin yüzünden yaptım.
Senin hasretinden yaptım.
Ama senden hiç vazgeçmedim.
Seni her gördüğümde içimde bir şeyler yeniden kıpırdardı.
Heyecanlıydım.
Gençlik ateşi diye nitelendiremedim çevremin yaptığı gibi.
Çünkü ben çevrem değildim.
Ben bendim.