![]() |
#1 |
![]() Kadın her şeyi planlardı. Titiz, tertipli bir insan değildi belki; ama dakikti. Her şey için uygun zamanı bilir, beklerdi. Adımlarını her zaman tartar, pişman olacağı hareketler yapmaktan korkardı. Adam umursamazdı. Yanında olmasını istediklerini alır, gerisini işine yarayıncaya dek bir kenarda bırakırdı. Dünyaya bir kere geliyordu ve hayatı umurunda olmayan şeyleri düşünmekle geçemeyecek kadar değerliydi. Karşılaştıkları gün kadın yitikti, adam bitik. Dışarıda yağmur yağıyordu. Yemin etti kadın; “Bundan sonra bu kadar düşünmeyeceğim. Hayattan çok yoruldum. Sadece yaşayacağım.” Adam bağırdı denize; “Mutluluk ben umursamaz olduğum sürece bu kadar uzak mı bana? Her davranışıma gerçekten dikkat mi etmeliyim bundan sonra?” Elinden tuttu kadın, adamın. “Başaracağız.” dedi, ”Her şeyin üstesinden beraber geleceğiz.” Umut oldu onları birleştiren. “Gitmem ben asla, sen benim tek hayalimsin bundan sonra.” dedi adam, gözlerinden hüznü eksik etmeden. Ama kaybetme korkusu sardı birden tüm bedenini.“Ya giderse?” sorusu her cümlesinden sonra yankılanıyordu düşüncelerinde. İşte, hayatında ilk defa atacağı her adımını planlamaya başlamıştı adam. “Aman kadın mutsuz olmasın.” Kadın umursamazdı artık. Adam yanında olsun, gerisi hiçti. Saatleri unuttu, dakikaları kayboldu. Varsa yoksa adamdı gözünde; dünyadan koptu. Ne adam alıştı yeni huyuna; ne kadın rahattı umursamazlığıyla. “Bitsin.” dedi adam. Ağladı kadın, çok ağladı. Vurdu adama defalarca ”Nasıl? Neden? Nasıl? Hayır.. Lütfen..” Sustu adam, tek bir kılını bile kıpırdatmadı. Gözlerine baktı sadece kadının. “Bitti..” Aylar, yıllar geçti. Ne kadın affedebildi, ne adam bitirebildi. Kadın yeniden yitikti, adam yeniden bitik. Kadın hep yorgundu, adam sürekli suskun. Kadın her şeye rağmen sadıktı; adam ise sadece aşık. Az Sütlü Şekersiz
![]() Konu Hüdaverdi tarafından (06-18-2011 Saat 04:19 ) değiştirilmiştir.. |
|
![]() |
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
![]() |
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|