Cenâb-ı Hak buyuruyor:

“Allah’a ve ahiret gününe iman eden hiçbir topluluğun, babaları, oğulları, kardeşleri yahut kendi soy-sopları olsalar bile, Allah’a ve peygamberine düşman olan kimselere sevgi beslediğini göremezsin. İşte Allah onların kalplerine imanı yazmış ve onları kendi katından bir ruh ile desteklemiştir. Onları, içlerinden ırmaklar akan ve içlerinde ebedi kalacakları cennetlere sokacaktır. Allah onlardan razı olmuş, onlar da Allah’tan razı olmuşlardır. İşte onlar, Allah’ın tarafında olanlardır. İyi bilin ki, Allah’ın tarafında olanlar kurtuluşa erenlerin ta kendileridir.” (Mücâdele, 22)


Rasûlullah (sav) buyuruyor:

“Nefsim kudret elinde olan Allâh’a yemin olsun ki; sizden biriniz, ben kendisine; anasından, babasından, evlâdından ve bütün insanlardan daha sevimli olmadıkça hakikî mânâda îman etmiş olamaz.” (Buhârî, Îman, 8)


Hz. Ebû Bekir (ra)’ın babası Ebû Kuhâfe, Mekke’nin fethine kadar îman etmemişti. Peygamber Efendimiz’e ve oğluna kızardı. Bir gün Sevgili Peygamberimiz (sav)’e hakaret etti. Orada bulunan Ebû Bekir (ra) buna dayanamayarak babasına öyle bir vurdu ki darbenin şiddetinden Ebû Kuhâfe yere yuvarlandı.

Daha sonra Hz. Ebû Bekir (ra), olanları Allah Rasûlü’ne anlattı.

Rasûlullah (sav):

“–Gerçekten böyle yaptın mı?!” dedi.

Ebû Bekir (ra):

“–Evet yaptım!” dedi.

Ashâbına devamlı sûrette anne-babaya iyiliği tavsiye eden Allah Rasûlü (sav), sevgili dostuna:

“–Bir daha böyle yapma!” buyurdu.

Hz. Ebû Bekir (ra) ise, Fahr-i Kâinât Efendimiz’e muhabbet ve bağlılığını gösteren şu karşılığı verdi:

“–Vallahi kılıç yakınımda olsaydı onu öldürürdüm!”

Bu hâdise üzerine en başta verdiğimiz âyetin indiği rivâyet edilir. (Vâhidî, Esbâbu nüzûli’l-Kur’ân, s. 434)