![]() |
#1 |
![]() Cansız bedenim yatıyor. Parmaklarım soğuk, yanaklarım beyaz, bakışlarım donuk. Yatıyorum öylece, uyandıramıyorsun. Dürtüyorsun, uyanmıyorum. Sesleniyorsun, tepki yok. Saçlarımı çekiyorsun, bir cevap vermemi bekliyorsun; vermiyorum, sessizim. Acı çekmeden ölüyorum. Ölmeyi isteyerek ölüyorum. Yaşamanın yükünü taşırken ağrıyan omuzlarım, her bir düşüncenin delicesine kamçıladığı beynim, bu gencecik yaşımda yüzümde oluşan kırışıklıklar adına ölüyorum. Biliyorum, ölürsem hissetmeyecekler. Ben hissizliğe ölüyorum. Korkuyorum. Nefessizlik daha kötü müdür acaba? Ne fark eder gerçi. Ciğerlerim, içine çektiği her nefeste yanmıyor mu zaten? Acıyor. Elimle gösteremediğim bir yerler çok acıyor. Kendimi ölümün kollarına bırakıyorum. Boğazıma nefes, gözüme duman kaçıyor. Aklıma bir husus takılıyor, uyanıyorum. Ölsem de rahat bırakmayacaklar adımı, bitirmeyecekler bahsimi; ölümü tüm vücumdan dışarı kusuyorum. Şimdi mi? Tek yapabildiğim ciğerlerime duman kazımak oluyor. Elden başka bir şey gelmiyor çünkü. Susuyorum. Az Sütlü Şekersiz
![]() |
|
![]() |
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
![]() |
#2 |
![]() GÜZEL
|
|
![]() |
![]() |
![]() |
Konuyu Toplam 4 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 4 Misafir) | |
|
|