Gazeteci-Yazar Bekir Coşkun'un dün yayımladığımız “Kim Korkar Teravihten"” isimli dizisinin ilk bölümü sizlerden büyük ilgi gördü. Tıklanma rekorları kırarak günü birinci bitiren bu girizgahtan sonra dizimizin bugün ikinci bölümünü yayınlıyoruz. Bu bölümü de heyecanla takip edecek ve zaman zaman kahkahalarınızı tutamayacaksınız.

Bu arada bu dizisi Hürriyet'ten önce Habervaktim'de yayımlandığı için işine son verilen Bekir Coşkun'a tüm göbeğini kaşıyanlar adına “geçmiş olsun” dileklerimizi, Aydın Doğan'a da teessüflerimizi iletiyoruz. Ne kadar şanssızmışsın Bekir Bey! Sen gel, daha onbeş gün önce iki azgın köpeğin saldırısına şimdi de patronunun hışmına uğra…

“Pako'nun ölümünden sonra satın alıp beslemeye başladığım yeni köpeğim Çako'nun karnını doyururken akşam saatlerinde cep telefonum çaldı. Arayan çağdaş hocamız Yaşar Nuri Öztürk'tü. Hatırımı sorduktan sonra uzatmadan sadede geldi. Genel Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök'ün kendisi dururken “yeni yetme” Ahmet Hakan'la umreye gitmesine üstelik yanına başka bir İslamcı Ali Bulaç'ı almasına çok kızmıştı. “Üstüne üstlük umreye gitmeden önce ve uçakta benim kitapları değil Mustafa İslamoğlu ve Ali Şeriati gibi şeriatçı adamların kitaplarını okumuş. Bekir, bu bana yapılır mı?” diye haklı olarak sordu. Gerçekten çok kızgındı. Bana “güzel kardeşim, biz de seninle şöyle ses getiren bir açılım yapsak... Mesela teraviye gitsek… Senin gibi ‘azgın laik' birisinin kutsal Ramazan ayında camiye gidip teravi kılması bizim ülkenin dindarlarını çok sevindirir. Hemen mayışır, seni de bağırlarına basarlar. İkimiz acayip ses getiririz”

İlginç bir teklifti. Son günlerde iki köpek tarafından ısırıldığım için zaten pek Cunda adasındaki evimden dışarı çıkamıyor dolayısıyla çok sıkılıyordum. Üstelik bu köpeklerin hem suçlu, hem güçlü sahibi beni ısırmalarından sonra köpeklerini aşılatmış ve beni aklınca aşağılamaya kalkmıştı. Moralim de bozuktu. Bu teklif tam zamanında Hızır gibi yetişmişti. Yarın teravi öncesi İstanbul Şişli Camiinde buluşmak üzere sözleştik.

Çok heyecanlanmıştım. Zira cenaze namazları dışında camiden içeri adımımı atmamış ve iki "raket" namaz dahi kılmamıştım. Zaten cenaze namazlarını da kılanları izleyerek eda etmiştim. Yani sadece avlusuna girdiğim caminin içine girecek ve şimdiye kadar alnı secdeye gitmeyen ben uzun bir namaz olduğunu bildiğim teraviyi kılacaktım. Sahi, teravi namazı kaç rekattı ve nasıl kılınırdı? Aklıma kapıcımız İdris ve eşi Vesayet geldi. Bu İdris, daha önceki cumhurbaşkanımız, saygıdeğer insan Ahmet Necdet Sezer'in bürokrat atamalarında danıştığı ve atanma bekleyen bürokratların sendrom yaşamalarına sebep olan kapıcı İdris'ti. Eşi Vesayet de, Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği Eski Başkanı rahmetli Türkan Saylan'ın Cumhuriyet mitinglerinden sonra Ak Parti'nin yüzde 47 oy alarak tek başına iktidara gelmesi üzerine “istikrar senin neyine Vesayet?” diye fırçaladığı kadındı. Kısacası ikisi de bir döneme damgasını vuran insanlardı. Zile basarak İdris'i odama çağırdım ve bana acilen bir “Namaz Hocası” ile temel dini kitaplar getirmesini istedim. Çok şaşırmıştı. Bana “hidayete ermiş ateist” muamelesi yapıyordu. Utanmasa kucaklayıp öpecekti. Koşar adımlarla merdivenleri inerek üç-dört dakika içinde “Namaz Hocası” ile 6. sınıfa giden oğlunun Din Dersi kitabını getirdi.

Kitapları gece yarısına kadar sular seller gibi okuyup yuttum. Fransız eşim Andree bile bu işe anlam verememişti. Bana en çok kızan ise ilk defa bu gece kucağıma alıp sevmediğim ve yatağına yatırmadığım evladım Çako'ydu.

Bu kitaplarda en çok ilgimi çeken taraf bazı İslami terimleri yanlış bildiğimi öğrenmem oldu. Olsun, zararın neresinden dönülse kardı. Mesela; "teravi" değil teravih, "raket" değil rekat, "aptes" değil abdest dendiğini artık iyice öğrenmiştim. Ertesi gün benim için çok yoğun geçecekti. Saati sabah 09.00'a kurarak hemen yattım.