![]() |
#2 |
![]() Çaldılar benliğimizi, değer yargılarımızı, olagelmiş sımsıcak sohbetlerimizi, yardımlaşmalarımızı… Umut şarkılarını yaktılar, yaktırdılar bile bile. Hüznü, kederi yazdı şairler. Acıyı besteledi besteciler. Susturdular direnişçileri. Minare çalınmadan hazırlanmıştı kılıfı: “Bir başımıza dünyayı mı kurtaracaktık?” Oysa “bir kişiyi kurtaran, kurtarmaya vesile olan bütün insanlığı kurtarmış gibi olmuyor muydu?” Unutturdular, ebediyen hatırlamayasıya unutturdular.
Maviye çıkardı çocukluğumuz. Bir vardı bir yoktu. Umudumuz çoktu. Siyahtan eser yoktu. Ne annemiz eşikten düştü ne de babamız beşikten; ruh çıktı bedenden. Birileri erdi muradına, bize siyahlar kaldı inadına. Gökten düştü üç elma, hiç biri düşmedi payıma. El koydular masallarıma. Şimdi içimin ölmeyen çocuk yanı haykırıyor son ses: “Bana bir masal anlat baba!” ... |
|
![]() |
![]() |
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
Seçenekler | |
Stil | |
|
|