Şiddetten ziyade, şiddete ‘meyyal’ yani eğilimli olmaktan söz ediyorum. Şiddet hep kötülenir. Oysa şiddetin meşru, hatta takdire şayan görünümleri de vardır. İntikam almak veya bir zulme direnmek için gereken enerji, yaşama azmimizden doğar.

Cüneyt Arkın’a “Abi nasılsın?” diye sorduklarında “Cüneyt Arkın gibiyim!” dermiş. Cüneyt Arkın gibi olmak; biraz asi ruhlu, dayanıklı ve atak olmak iyidir.

Biraz uğraşıyorum tabii. Emek harcamadan, zahmeti göze almadan yapılmış iyi iş mi var?

Öteden beri kitapların bilgi verici, zihin açıcı yönlerini önemserim. Jack London’dan Mustafa Kutlu’ya birçok şey okudum yeniyetmelikte.
Polisiye kurgulu romanları yazmanızın okuduklarınızla bir alakası var mı?
Her şeyin okuduklarımızla bir alakası vardır. Ben “Yaşanmış olaylara dayanan hikâyeler”den ziyade, hikâyelerden ilham alınan yaşantılara ilgi duyuyorum.

Dedektif.

Felsefeyle de ilgilenebilirdim böylece. Filozof suçlular da var fakat dedektifin kulağı daha rahat, konsantrasyonu yüksek olur.

Uğraştım. İlk gün hoca, “Boks satranç gibidir” demişti. Bu söz üzerine 1 yıl orada kaldım.

Edebiyat alanında ağır sıklet şampiyon olma fikri uyandı zihnimde.

Sinema sinemadır, roman ise roman. İkisi farklı evrenlerdir. “Pulp Fiction” ya da “Reservoir Dogs” gibi Tarantino filmleriyle benim romanlarımın benzeştiği düşünülüyor. Bu filmleri ben de seviyorum; fakat çok daha fazla sevdiğim filmler ve yönetmenler, daha önemlisi kitaplar var. İnsanlar romanlardan ziyade filmlerle haşır neşir oldukları için, sevdikleri romanı, bir başka romanla değil de, filmle kıyaslayabiliyorlar ancak. Yani genellikle.
Ohalde romanlarınızı hangi romanlarla kıyaslamak daha doğru olur?

Kıyas, en basit düşünme biçimidir. Bir şeyin hikmetini anlamak istiyorsanız,
kıyasla yetinemezsiniz.

“Triangle” diye bir korku filmi var. Seyre değer. “Bab’Aziz” güzel filmdi. “Cell 211” ilginç ve çarpıcıydı. Onur Ünlü’nün “Beş Şehir”i yumruk gibiydi: Komik, şaşırtıcı ve stilize.

Yeni bir roman yazdığınızın haberini aldık. Bu roman ne zaman
yayınlanacak acaba?

İnanın bilmiyorum. Kitap daha bitmedi. Biraz zaman alır, öyle görünüyor. Dünyabizim’de bu konuyla ilgili bir “Yalan Haber” yayınlandı. Neden böyle şeyler yazılıyor anlayamıyorum. Yalan, haberle çeliştiği gibi mizahla da örtüşmez hâlbuki.

Biri yaşlı, diğeri genç iki adam var. Romanı iki ana bölüm halinde yazıyorum. Önce ihtiyar anlatıyor, sonra da diğeri. Bu ikisi hem dost oluyorlar, hem de aralarında çetrefilli bir çatışma var. Böyle anlatınca saçma sapan bir şey gibi oldu.

Ahmet Mithat, Hüseyin Rahmi, Ahmet Hamdi, Orhan Kemal, Kemal Tahir, Attilâ İlhan, Mustafa Kutlu (bu arada, hikâye diye okuduğumuz Menekşeli Mektup, Tufandan Sonra, Tahir Sami Bey’in Özel Hayatı birer romandır), İhsan Oktay, Alper Canıgüz, Emrah Serbes, Murat Uyurkulak, Hakan Günday...

Kitap yayıncılığını yakından takip ettiğim söylenebilir. Fakat çıkan her kitabı okumak mümkün değil tabii. Sadece, her gün okuduğumu söyleyebilirim, hepsi bu.

Roman ile şiir farklı sanatlar. Şiirin takipçisi nispeten daha az. Roman, edebiyatla bağı zayıf okura da hitap edebiliyor. Öte yandan şiir, edebiyatla yakınlık kuramamış okura mânâsız görünüyor.

Hayır, öyle bir şey söylemedim. Şiir ile romanı, şair ile romancıyı, şiir okuru ile roman okurunu “hangisi daha üstün?” sorusu eşliğinde mukayese ederek doğru bir veriye ulaşamayız.

Benim önceliğim roman. Gelgelelim, Baudelaire “Şiir, sıradan kafalar ile gelişkin zihinler arasına öyle bir sınır koyar ki, en burjuva okur bile bu kesinlikten kaçınamaz” der.

İleriye dönük planlarınız var mı? Bundan sonra neler yapacağınız birçok kişi için merak konusu…
Şimdilik yeni roman üstünde çalışıyorum. Daha sonrasını bilemiyorum. Kimse
bilemez.

Normal. Herhangi bir heyecana kapılmadım.

En büyük acılar ve korkular bir, bilemedin, iki dakika sürer. Rahat olmak lazım.

Yavuz Altınışık konuştu.