NÖBET
Kalem uzatabilmek şehirleşmiş bir ruha…
Buğusunda bir ekmeğin,
“Ne var ne yok”lar saçabilmek ve paylaşabilmek o son lokmayı…
Esnasında esnek bir mecburiyetin,
Mahkûm edebilmek üçüncül bir acıyı kendi sinesine…
Bir “keşke” solurken nefes nefese,
“Eyvallah” edebilmek “inşallah”lara…
Sözlerin beyinleri taşıyamadığı bir anda
Gözleri yargısız sorgusuz ve bir o kadar da sonsuz
Feda edebilmek ne idiğü belirsiz bir adama…
Saçma ile sapan ile saldırırken işbu üçüncü,
Pepe olabilmek karşısında…
Anlamlandırabilmek için sözcükleri,
Yakarışlarla Allah’a…
Ta kendisi savrulurken med-cezirlerle
Keşişleyebilmek soldan soldan…
Esebilmek en uzaktan ve en yakından…
Ve yine buğusunda bir bitmişliğin,
Tükenmişliğin arifesi,
Çaresizliğin ertesinde,
Yüklemi ne olursa olsun,
Öznesi “biz” olan,
Bir cümle kurabilmek…
Mubah kılmışken “dünyalar arası” bir “sonculuğu” bütün yaşanmışlıklar,
Üleştirebilmek yine de yarınını…
Paydasına bile konmadan kendisi…
İşte o yerde ve o zamanda… Mekânsızlığın mekânında… O, buralarda, bir yerde!
T.A.B