Önden gidenler

Ölüm hep vardı, ölmekten hep haberdardık. Ama. Hiç düşündünüz mü, ilk defa ölüm sözüyle kaç yaşında, nerede ve nasıl karşılaştınız? Biz hayata ilk adım attığımız ân annemizin 16 yaşında toprağa verdiği ağabeyimiz Mehmet Fethi için döktüğü göz yaşları sebebiyle ölümün varlığını işitmiş olduk.
Sonraları, babamızın vefatını ve orta okulda iken bir arkadaşımızın suda boğulmasını saymazsak ölüm, bizden çok uzaklardaydı. Üniversite yıllarımızda terörden ölenleri saymıyoruz. Onlar memleket gündemindeki dramlar. Burada sözünü ettiğimiz insanın kendi dünyasından yansımalar..
Cemil Bilgiç ağabeyimizin vefat haberini İstanbul dışında iken aldık.
Gelince yanı sıra Cem Ertürk’ün de gittiğini öğrendik.
İkisiyle de nice hatıralarımız var Cemil ağabey aynı zamanda hattat Hamid Beyden icazetli bir usta hattatı. İstifleri şimdi nice duvarlarda gülümsüyor. Bir ara BKY’nin teknik müdürlüğünü de yaptı. Cem Ertürk de Türkiye Çocuk’la başlamıştı.
Bu haber vesilesiyle filmi başa aldık.
Türkiye Gazetesi merkezli hayatı şöyle bir hayal ettik. Terk-i dünya eden diğer dostlar ayrı. Ülke çapında şu veya bu sebeple hayattan ayrılanlar da ayrı. İsmini zikredeceklerimiz aynı zamanda bir mesleğin mensubu olan yâran. Zorlu, çetin ve yaman mücadeleler verdikten, arkalarında hizmetler bıraktıktan sonra maveraya geçen insanlar. Yahya Kemal’in bu dünya için bir mısraı vardır “bir tel kopar ve ahenk kesilir ebediyyen”. Tel kopuyor ve konuşası canlar susar oluyor.
Türkiye Gazetesi çevresinde ilk düşen bayrak Mehmet Darende oldu. Bir hizmet divanesiydi. Sonra ölümün lafını çok ettik ama sanki o bizden çok uzaklardaydı, Kaf dağının ardı gibi bir yerlerdeydi. Derken zaman, tren katarları gibi önümüzden rüzgâr hızıyla.akıp gitti. Sandalımız ölüm adalarına yaklaştı. Önce dedeler, babalar öldü, anneler öldü. Taziye için arkadaşlarımızın kapılarını çalar olduk. Gaflet, hakikati değiştirmiyor ki. Meğerse ölüm orada durmayacakmış. Mehmet Darende’yle bitmeyecekmiş. Bir gün baktık başka arkadaşlar da ölüyor. Fakat o kadar seyrekti ki. Senede bir, iki. Çok da umursamadık. Sonra altı aya, üç aya, derken aya, derken güne, derken günde birkaç kişiye dayandı.
Ölüm, ölmek en katı hakikat....
Sırayla yazamayacağız. Hepsini yazmak da mümkün değil. Buradakiler daha ziyade vitrinde olanlar. Nice dağıtıcılar gitti, nice temsilciler, büro elemanları, aramızdan sessizce ayrıldılar.. Hatırlayabildiklerimizi anacağız. Ancak hatırladıklarımız ve hatırlayamadıklarımızın cümlesini rahmetle yâd ediyoruz.
Bir İhsan Amca vardı. Ümmiydi. Çay ve temizlik işlerine bakardı. Hepimiz onu çok severdik. Kimi sevmezdik ki? Çeliğimize çifte sevgi suyu verilmişti. Bilmiyoruz tren gibi ünlemesi hâlâ Çatalçeşme Sokak’ta yankılanır mı? Sonra çay hizmetlerini Zülküfül Kökmen yapar oldu. Tâ Adana’dan ahbaptık. Zaten gazeteyle de biz tanıştırmıştık. Dâvâsı için her şeyini terk etmiş bir bahadırdı. Yazarlarımız vardı, hiç birini anlatmaya gerek yok. Hepsini tanıyor olmalısınız. Yalçın Özer, Ahmet Kabaklı, İrfan Atagün, Tarık Buğra, Ayhan Songar, İsmet Miroğlu, S. Ahmed Arvasi, Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu, Sedat Işık, Mukbil Özyörük, Vecihi Ünal, İsmet Giritli, Oğuz Gökmen, ressam Samim Utkun, ilk yazıişleri müdürlerinden Hasan Gürbüz, yönetim kurulu üyesi Ahmet Işık..
Ve kim bilir daha kimler?
Kimler ve kimler.
Şimdi hepsi ötelerdeler.
Dua ederiz ki hepsi de cennet bahçelerindedirler.
Zahirde bir avuç toprak, bu göz o kadarını görüyor....
O toprak bir kalın perde.
Asıl hayatsa ötede.
Hizmetiyle hayatı güzelleştirenler, ölseler de ölmüyorlar.
Yunus Emre, ne diyor:
Ölen hayvandır, insanlar ölmez
Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil!..


Entellektüel Boyut
Rahim Er