Kuzey Irak’ta bir Kürt devletinin oluşması önündeki en büyük engel Türkiye’dir. Barzani ve Talabani Türkiye’nin Kürt bağımsız yapısını dışlayan tavrını kendi varlıklarına yönelik bir tehlike olarak görmekte ve her fırsatta Ankara’ya karşı durmayı kendi itibarları ve uluslaşmaları açısından elzem olarak değerlendirmektedir. PKK muhtemelen bu hususları pek iyi bilmektedir ve bugün adeta pan-kürt bir hareketin silahlı gruplarından birisi haline gelmiştir. Bu durumda açıktır ki, Türkiye bildik politikalarıyla artık yol alamaz.


--------------------------------------------------------------------------------

Öfke, acı, gurur başka bir şeydir, krizleri yönetmek, olanı akılla ve akılcı bir şekilde anlamak ve buna göre tepki vermek başka bir şey…Öfke, acı ve gurur üzerine kurulu siyasetler aslında çaresizliğin, sıkışmışlığın, duyguların siyasetidirler ve tarih sahnesinde insanlara, toplumlara, devletlere sıkça pahalıya patlarlar.

Ülkenin gündemi belli: Terör…

Terörün ardında yatan sorun belli: Kabul etsek de etmesek de Türkiye’de yaşanan son büyük Kürt isyanının ve Kürt milliyetçiliğinin taşıyıcısı PKK…

Bu durumda sıcak siyasetin istikameti de belli: Türkiye’nin Kuzey Irak’ı, PKK kamplarını, hatta Barzani’yi vurmasına yönelik yüksek bir kamuoyu beklentisi ve Ankara tavrı…

Ne var ki bu istikamette yol ve sonuç almak kolay değil…

Ankara bu konuda bir adım atmak zorunda olduğunu biliyor, ancak askerî bir adımın riskleri gerçekten ciddi.

Gerçekten de gerek hükümetin Irak’a yönelik “tehditleri”, gerek Irak’tan gelen yanıtlar ‘mesele’nin herhangi bir ‘terörle mücadele politikası’nın çapını aştığını ortaya koyuyor… Türkiye’nin Irak’la karşı karşıya gelmesi gerçeği ve dünya tarafından Ortadoğu’nun istikrarsızlaşması algısı son derece yüksek... Nitekim ABD, Batı, Türkiye’yi bölgeden uzak tutmaya kararlı görünüyor, Irak Kürtleri de bu kozun üzerine oynuyor…

Evet, sorun terörün ötesinde…

Peki sorun ne?

Yanıt için PKK saldırılarından başlayıp, adım adım ilerleyelim…

Malum ilk saldırıdan hemen sonra tezkere çıkmış, birkaç gün sonra ikinci saldırı gelince anlaşılmıştı ki, PKK Türkiye’yi savaşa, daha doğrusu Irak’a davet ediyordu.

PKK’nın bu arayışının ardında Kürt siyasetinin tartışmasız tek efendisi olmak arzusu ve Türkiye’yi özellikle Irak içlerinde askerî açıdan çok cepheye bölerek zor duruma düşürme niyeti olduğu söyleniyordu yorumcular tarafından…

Sadece bu tespit bile PKK’nın dünden farklı bir stratejisinin olduğunu ortaya koyuyordu.

En zor dönemlerden birinin, 1992-1998 döneminin MİT müsteşarı Sönmez Köksal, bir gazeteye verdiği röportajda deneyimlerine dayanarak “PKK’nın stratejik kabiliyetini hafife almamak gerekir” sözlerinin bir anlamı var.

PKK gerçekten de Türkiye’yi infiale itecek, orduyu zorlayacak ve kamuoyunu ayağa kaldıracak eylemleri düzenledi ve yaptı.

Sadece bu kadar da değil…

Kanımız o dur ki PKK’nın stratejisi tek yönlü bir strateji değildir ve sadece Türkiye’deki Kürt meselesine yönelik bir strateji de değildir.

Başka bir ifadeyle PKK, sıkıştırdığı andan itibaren Türkiye’nin Kuzey Irak’taki kampları hedefleyeceğini, Barzani ve Talabani başta olmak üzere Irak Kürtlerine ve Irak’a baskı yapacağını iyi hesaplayabilecek bir örgüt. Ancak aynı şekilde bu talep ve sıkıştırmalara karşı Irak Kürtlerinin direneceğini de iyi bilen bir örgüt…

Ve sonuçta öyle oldu…

Türkiye Irak’la karşı karşıya geldi. Asıl önemlisi Türkiye’nin Kürt meselesi bir Ortadoğu sorunu olmaya, uluslararası bir hüviyet kazanmaya yüz tuttu.

Ortadoğu sorunu olmak ve uluslararası bir hüviyet kazanmak…

Bu iki vurguya dikkat etmek gerekir.

PKK’nın çift yönlü stratejisinin altında yatan bu ikili gerçek Kürt sorununun Türkiye’nin sandığı ve tanımladığından farklı bir nitelik taşımaya başladığını göstermektedir.

Bugün Kuzey Irak’ta adım adım bir Kürt devleti oluşmakta, daha önemlisi Kürtler açısından siyaseten bu bölge merkezli bir uluslaşma yaşanmaktadır.

Bu çerçevede bir tür siyasi rekabet içinde olan Kürt gruplarının en son düşünecekleri husus Kürtler arası bir çatışmadır. Zira böyle bir çatışma, bu süreci durduracak ve çatışmayı çıkaracak olanı devre dışı bırakacaktır.

Dolayısıyla Barzani ve Talabani’nin bundan önceki dönemlerde olduğu gibi Türkiye’nin kimi taleplerine yanıt vererek PKK’yla çatışmaya girmeleri ya da çok zorda kalmadıkça PKK liderlerine tavır almaları bugünkü çıkarlarına tümüyle terstir.

Bu durum Kürt sorununun ne denli uluslararası bir nitelik kazandığını ve çıkaracağı sorunlar ya da kendi uluslaşmalarına kazandıracağı ivme açısından Türkiye dışındaki Kürtleri ne denli ilgilendirdiğini ortaya koymaktadır.

Ayrıca şu da ortadadır ki, Kuzey Irak’ta bir Kürt devletinin oluşması önündeki en büyük engel Türkiye’dir.

Barzani ve Talabani Türkiye’nin Kürt bağımsız yapısını dışlayan tavrını kendi varlıklarına yönelik bir tehlike olarak görmekte ve her fırsatta Ankara’ya karşı durmayı kendi itibarları ve uluslaşmaları açısından elzem olarak değerlendirmektedir.

PKK muhtemelen bu hususları pek iyi bilmektedir ve bugün adeta pan-kürt bir hareketin silahlı gruplarından birisi haline gelmiştir…

Bu durumda açıktır ki, Türkiye bildik politikalarıyla artık yol alamaz…

Mesele Kuzey Irak kamplarının çok ötesindedir…

Mesele bundan böyle gerçekten uluslararasıdır ve çözümü de öyle olacaktır.

çok güzel bir yazı olmuş...