ağlayan kadınları betimleyen adam
 

eski zamanlarda kalakalmış, eski istanbolin’li; güzel atlara binip gidenlere rahmet, bu tarafta kalmış bir gönül adamı. zamanın türlü türlü fenalığı uğrasa da tahayyüllerine, içeri buyur bile etmemiş. hannas’ın misafirlerine mihmandarlık yapmayan.

şimdikiler modern yaşam, eskiler asri hayat da dese; kandırılmışların, aldatılmışların, ince ruhlarını paraya, güzel görünmeye, güzel gözükmeye satmış, ezcümle ihanete memur olan çirkinlerin dünyasında tek başına gibi.

tek başına çıkmış kalabalıklar önüne. tek başına olmasa da…“çıkmaz sokak” diyesi var; “girmeyin; geri dönülmez bir yol burası.” diyor da; kendine has lisanıyla. sihirli dilinden hakikatli bir kelime seçip baş tacı ediyorum.

o bir “ünzile” güftesi; bir “istanbul hatırası” bestesi…

ağlayan kadınları betimliyor; bir imgeden, bir “siluet”ten yola çıkarak. empati empati diye kafa ütüleyenlere rağmen.

diğer -izm’lerden farksız; içi boş feminizm belasına inat.