01-10-2008, 00:35 | #1 |
Seferi Ölmek
Bir titreyen ateştim Kül kül olup döküldüm Yangına dönüşemediğimden Buzdan bir ene’yim Buzuldan bir ene, Yol yordam bilmediğimden Kaf dağının ardında bir ufuk emiyor gece mevsimini Oraya…. oraya yürüyor bu kervan dingin Geçiyor şu masalsı ömrümün üzerinden Alnımda ecel rengi taşıdığım güller. Çıkıyor, Her kâbusta karşıma. Nazarım mâverâya bin fersah uzak Eşya perdedâr, gaflet derin, Yakaza değil uykular artık Göremiyorum, Kerâmetini şu aziz devrin Bilmem, câiz mi, hayır, zinhar Aynı anda, bütün sahillerin kumu olmak. Bense hem karadan umutluyum, hem denizlerden Lebâleb beşâretle kaynarken semâvât Kaf dağının ardında bir ufuk emiyor gece mevsimini Oraya… oraya yürüyor bu kervan dingin Geçerek şu masalsı ömrümün üzerinden Bir kardan adam gibi dimdik Korkmadan şerden şerliden Güneşe olan aşkla erimek vardı, mütevâzı. Ve nura olan aşkla seferî ölmek, Onurla her gün yeniden. Fatih Kolbay
|
|
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
Konuyu Toplam 2 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 2 Misafir) | |
|
|