SENİ DEĞİL, RUHLARIMIZI GÖMDÜK TOPRAĞA

O emzikten acıyı emdin çoğu zaman…

Şimdi senin için kurtuluş vakti…

Biz kendimize acıyalım bebek…

Bilmem kaç milyarlık İslam âlemi (!) senin başını okşayamadı… Vicdanlar sükût etti…

Kefenlediğimiz senin minicik vücudun değil ruhlarımızdı.

Ruhlarımızı gömdük toprağa…

Arkandan ağıtlar yaktık, dualar ettik; ama aslında yaptığımız sadece nefsi tatminden öte bir şey değildi.

Kendimizce bir şeyler yapıyoruz gösterişiydi belki de yapılan her şey…

Bak, işin edebiyatını güzel yaptık; güzel şiirler yazdık, marşlar okuduk…

Gönderdiklerimiz kefen paran mıydı bebek?

Seni yaşatamadık bari kefen paranı göndererek vicdanımızı susturalım düşüncesi mi bağladı ellerimizi ayaklarımızı?

Sen, gülen herkese gülerdin bebek…

Bilmezdin şiddeti, acıyı ve kötülüğü…

Büyükler ne kadar da kötüymüş bebek…

Bir kez daha insanlığın sükûtunu gördük sende…

Sana bedenimizi kurban edemedik bebek…

Sen kurban oldun bizim için…

Yeni bebekler ölmesin, çocuklar annesiz babasız kalmasın için miydi kurban oluşun?

300 yüzyıllık uykunun sabahında kılınacak namazın abdesti senin kanınla mı alınacaktı?

Erken gittin bebek…

Belki de biz çok geç kaldık…

Şimdi sen en güzel bahçelerde dolaşıyorsun…

Biz ne mi yapıyoruz bebek?

Geride kalanlar ne mi yapıyor?

İnsanlığımızı arıyoruz bebek, Filistin’de bir kez daha kaybettiğimiz insanlığımızı…