imkansız olsada..Ey sevgili...Bir gün, bir yerde kesişecekti yollarımız. Birbirimize bakacaktık bir masanın iki ayrı ucundan uzun uzun. İlk merhabayı bakışlarımız diyecekti.
Şimdi bu sahilde, güneş daha paslı, mavi daha donuk. Mavi ufuklardaki uzandığımda tutacağımı sandığım silüetin, oysa hiç olmamışsın bende… Ayaz gecelerimin sicacık gülüşü..Özlemlere kar yağınca gönül dağında , bakmışsın yine çıkıp gelmişin yağmurlarla bölüşmüşüz acıları, hasreti, sevinci birlikte aralamışız perdesini anıların,.. gün akıp gitmiş üzerimizde .. Umutlarımızın doğduğu yerde..


Ey, sevgili... Gözlerinden bir yudum nefes alıp alıp sana yazıyorum yine. Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda. Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki arkadaş. İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde soluyan iki yürek. boşver arkadaşım. Suyla ateşin, geceyle güneş'in birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma. güneş'i bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllıgında seni bekliyorum. Biliyorum hicbir zaman kapımı çalmayacak ellerin, hiçbir zaman ellerini tuttugumda avuç içlerin terlemeyecek. Bırak bu dünya bize hasret borcu olsun. Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine. . Sevgi bu değil mi? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek. Bak! şehrime yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda ben seni ararım her damlasında. Saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berraktır sevgin.. Dokunduğum herşey de ellerinin sıcaklığını aradım durdum. Oysa ellerini hiç tutmadım ki!.. Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu sevdim. İnan gözlerini hiç yakından görmedim ki! ama hep seni yaşadım. Rüzgarın hep senin saçlarına ılık meltem gibi dokunduğunu bildim. Görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim. Ben seni gözlerinde biriktirdiğin düşlerle sevdim. Sevgini soframdaki ekmek gibi bereket bildim. Ben senin gülen yüzünü sürdüm arsız yaralarıma. Seni düşündüm zamanın ötesinde. İmkansızlıgı sevdim. Gözlerindeki nemin saflığını, gözyaşların duruluğunu ve iki dudağın arasında hayata hediye ettiğin nefesini sevdim.

Ey, sevgili... Gözlerinden bir yudum nefes alıp alıp sana yazıyorum yine. Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat seni yaşıyorum satırlarımda. Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki arkadaş. İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde soluyan iki yürek. boşver arkadaşım. Suyla ateşin, geceyle güneş'in birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma. güneş'i bekleyen kuru yaprak gibi akşam kızıllıgında seni bekliyorum. Biliyorum hicbir zaman kapımı çalmayacak ellerin, hiçbir zaman ellerini tuttugumda avuç içlerin terlemeyecek. Bırak bu dünya bize hasret borcu olsun. Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine. . Sevgi bu değil mi? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek. Bak! şehrime yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda ben seni ararım her damlasında. Saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berraktır sevgin.. Dokunduğum herşey de ellerinin sıcaklığını aradım durdum. Oysa ellerini hiç tutmadım ki!.. Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu sevdim. İnan gözlerini hiç yakından görmedim ki! ama hep seni yaşadım...........

Canım sen ne yaptın yahuu çöktüm burda sayende çok güzel bir paylaşımdı emeğine sağlık +

yuregine saglik selinay cok guzel artini veremiyorum bir saat gecmeden

Ağlamak istiyorumm hatta ağlıyorummm. :'(süper olmuş emeğine sağlık