Servet Saygınoğlu - Yol - AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

**El Emin** · 09-20-2011, 13:51

Söylemeden duymak, görmeden bilmek, duymadan anlamak gerekir bazen. Yokuş aşağı dört nala ilerleyen bir hayat, her an frenlerin sağlam olması gerektiği… Dur deyince duran, yürü deyince yürüyebilen bir ceset, onu ayakta tutan, onu yöneten bir ruh. Sessizlikte duyulur ruhun sesi, karanlıkta bilinir varlığı. O her daim hatırlatmaz kendini, bakmalı ve bakarken de baktığını görmeli. Sevgi, beden aracıl......ığıyla ruhun duyduğu sevgi, bedenin dokunuşu ve ruhun hissedişi, gözle görüp, kalben sevilmesi. “Yaşamak” yazılınca tek kelime ve iki santimetre alan kaplayan üç heceli bir kelimedir. Yaşayınca da binlerce kilometre alana sığdırılabilecek ve bir o kadar da zahmet, emek, hüsran ve mutluluk dolu.

Nereden geldik diye bakarken geriye doğru yürür olduk. Dünü özlerken bugünü harap ettik ve yarını beter ettik. Ezildik, yıprandık, karalandık, sonrada bu da geçer deyip güya unuttuk… Güldük, uzun uzun. Sevindik, küçük şeylerle. Ağladık, bazen yoktan yere, düşündük, bazen en kötüsünü. Sevdik, ruhun en hali ile, uyuduk, uyanmaz istemezcesine. Yorulduk kendimizden, aldığımız nefesten bile. Yaktık, tüm gemileri aşka, sonra kaldık okyanus ortasında bir başımıza. Öldük, bazen her gün birkaç kez öldük. Gittik, kendimizden gitmek istercesine, Gücümüz yetmedi, kaldık. Etrafımızda döndük, tutamayınca kuyruğu, vazgeçtik yürüdük, baktık ki arkamızdan geldi.

İstedik; ekmeğimizden çok aç kalmayı göze alırcasına. Biz insandık, bunu bazen kabul ettik, çoğu zaman etmedik. Bazen de bunun en zahiri halini yaşadık. Sadece insan olduğumuzu kabul etmek yetmiyordu, insanlığımıza seven, saygı duyan, bizi biz olarak bilenler olmalıydı hayatımızda. Hayat denilen şey, yalnızken hiç sevilmedi.

Öyle zamanlarda dilin mutluyum dediğini kalp daima yalanladı. Aklın söylediğini dilin söylemeye mecali yok, hep düşledik istediklerimizi, seyrettik yaşayanları aş erircesine. Ona gitmek istedik çoğu zaman, fakat biz yorgunduk doğuştan. Dünyayı görmek için bile dokuz ay yol kat ettik. Çalıştık kendimiz için, sevdiklerimiz için, ayakta kalmak için. Bıktık bazen aldığımız nefesten, uyuduğumuz yataktan. Örselendik, zaman yaptı dedik, zamanın hediyesi dedik. Yaşlandık, her geçen gün biraz daha yaşlandık. Yolcuyuz bu dünyada, geldiğimiz gün hazırdı gidiş biletimiz, tarihini bilmediğimiz güne.

İyisi mi? Bunlara rağmen, her şeye rağmen, her an gidecekmiş gibi, aynı zamanda hiç gitmeyecekmiş gibi yaşamak. Yaşadığımız sürece gayretle tutunmak kendimize. Tüm sorunlara, sonuçlara, sonuçsuzlukların karşısında ölmeye hazır bir cesaretle hazır olmak.

09-20-2011, 13:51	#1
Kullanıcı Adı El Emin	Servet Saygınoğlu - Yol Söylemeden duymak, görmeden bilmek, duymadan anlamak gerekir bazen. Yokuş aşağı dört nala ilerleyen bir hayat, her an frenlerin sağlam olması gerektiği… Dur deyince duran, yürü deyince yürüyebilen bir ceset, onu ayakta tutan, onu yöneten bir ruh. Sessizlikte duyulur ruhun sesi, karanlıkta bilinir varlığı. O her daim hatırlatmaz kendini, bakmalı ve bakarken de baktığını görmeli. Sevgi, beden aracıl......ığıyla ruhun duyduğu sevgi, bedenin dokunuşu ve ruhun hissedişi, gözle görüp, kalben sevilmesi. “Yaşamak” yazılınca tek kelime ve iki santimetre alan kaplayan üç heceli bir kelimedir. Yaşayınca da binlerce kilometre alana sığdırılabilecek ve bir o kadar da zahmet, emek, hüsran ve mutluluk dolu. Nereden geldik diye bakarken geriye doğru yürür olduk. Dünü özlerken bugünü harap ettik ve yarını beter ettik. Ezildik, yıprandık, karalandık, sonrada bu da geçer deyip güya unuttuk… Güldük, uzun uzun. Sevindik, küçük şeylerle. Ağladık, bazen yoktan yere, düşündük, bazen en kötüsünü. Sevdik, ruhun en hali ile, uyuduk, uyanmaz istemezcesine. Yorulduk kendimizden, aldığımız nefesten bile. Yaktık, tüm gemileri aşka, sonra kaldık okyanus ortasında bir başımıza. Öldük, bazen her gün birkaç kez öldük. Gittik, kendimizden gitmek istercesine, Gücümüz yetmedi, kaldık. Etrafımızda döndük, tutamayınca kuyruğu, vazgeçtik yürüdük, baktık ki arkamızdan geldi. İstedik; ekmeğimizden çok aç kalmayı göze alırcasına. Biz insandık, bunu bazen kabul ettik, çoğu zaman etmedik. Bazen de bunun en zahiri halini yaşadık. Sadece insan olduğumuzu kabul etmek yetmiyordu, insanlığımıza seven, saygı duyan, bizi biz olarak bilenler olmalıydı hayatımızda. Hayat denilen şey, yalnızken hiç sevilmedi. Öyle zamanlarda dilin mutluyum dediğini kalp daima yalanladı. Aklın söylediğini dilin söylemeye mecali yok, hep düşledik istediklerimizi, seyrettik yaşayanları aş erircesine. Ona gitmek istedik çoğu zaman, fakat biz yorgunduk doğuştan. Dünyayı görmek için bile dokuz ay yol kat ettik. Çalıştık kendimiz için, sevdiklerimiz için, ayakta kalmak için. Bıktık bazen aldığımız nefesten, uyuduğumuz yataktan. Örselendik, zaman yaptı dedik, zamanın hediyesi dedik. Yaşlandık, her geçen gün biraz daha yaşlandık. Yolcuyuz bu dünyada, geldiğimiz gün hazırdı gidiş biletimiz, tarihini bilmediğimiz güne. İyisi mi? Bunlara rağmen, her şeye rağmen, her an gidecekmiş gibi, aynı zamanda hiç gitmeyecekmiş gibi yaşamak. Yaşadığımız sürece gayretle tutunmak kendimize. Tüm sorunlara, sonuçlara, sonuçsuzlukların karşısında ölmeye hazır bir cesaretle hazır olmak.

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)