Bursa'nın maneviyat büyüğü Somuncu Baba, tarlası olup da tohumu olmayan yoksul talebesine bir çuval buğday vererek; "Tarlanın yarısını kendin için, yarısını da benim için ek." der. Talebe bu yardıma sevinerek tarlanın yarısını kendi adına yarısını da hocası adına eker. Ekinlerin yetiştiği mevsimde, hocasıyla birlikte tarlaya gelirler. Talebeye ait kısımdaki ekinler gayet iyi ve gür yetişmiş, hocasınınki ise zayıf ve cılız kalmış. Somuncu Baba, iyi yetişen mahsulün kimin olduğunu sorar. Talebe de utancından "Sizin efendim." der. Buna üzülen Somuncu Baba söylenir:
-"Biz ahiretimizin mamur olması için dua ediyorduk, demek ahiretimiz yerine dünyamız mamur olmaya başlamış, ücretimizi dünyada alıyor, ahiretimize bir şey bırakmıyor muyuz yoksa." diye üzüntüsünü açıklayınca talebesi gerçeği anlatmak zorunda kalır:
"Efendim der, aslında iyi olan taraf bana aittir, zayıf olan da size aittir. Utancımdan dolayı iyi olanın size ait olduğunu söyledim."
Somuncu Baba'nın yüzünde tatlı bir tebessüm dolaşır:
"Şimdi oldu evlat." der, "Ekinin gür tarafının bana ait olduğunu duyunca, 'Dünyada alacağınızı aldınız ahirette isteyecek bir şeyiniz kalmadı.' denecek olan servet sahiplerinden mi oluyorum yoksa diye endişe ettim!."
|