Biz kendi halimizden ne kadar gafil olursak olalım, ALLAH-u Zülcelâl bizden asla gafil değildir. O'nun bizden hiç ayrılmayan melekleri vardır. Her insanın biri sağında diğeri de solunda olmak üzere, üstünde iki melek vardır.
Bir kimse vefat ettiği zaman, o melekler ALLAH-u Zülcelal’ın huzuruna giderler ve:
─ Ya Rabbi! Kulun dünyadan ayrıldı, biz nereye gidelim? Diye sorarlar. ALLAH-u Zülcelâl buyurur ki:
─ Göklerim meleklerle doludur. Yer de meleklerle ve insanlarla doludur. Hep Bana ibadet ediyorlar. Siz, Benim kulumun kabrinin üzerine gidin. Zikir, tespih ve tehlil yapın ve bunların sevabını da kıyamete kadar kuluma yazın.
Bakın! ALLAH-u Zülcelal kullarına karşı böyle şefkat ve merhamet sahibidir.
İnsanın ibadeti, zikri, sadakası onu ölüm esnasında, kabirde ve kıyamet gününde ALLAH-u Zülcelal'in azabından muhafaza ederler.
Bazı selefler şöyle demiştir: "Mümin kişiler sekarat esnasında meleklere derler ki: Onun ağzını koklayın. Melekler ağzını koklayınca, ağzından Kur'an kokusu gelir. O'nun kalbini koklayın derler. Melekler kalbini koklayınca kalbinden oruç kokusu gelir. Onun ayaklarını koklayın derler. Melekler ayaklarını koklayınca, ibadet için geceleri ayağa kalkma, cemaatlere gitme kokusu gelir. Nihayet o kişinin neresini koklarlarsa her yerinden ibadet kokusu gelir. O zaman melekler derler ki: ‘Sen kendini muhafaza ettin.
ALLAH-u Zülcelal de seni muhafaza etsin."