Senin şânını ve ününü yüceltmedik mi?”(İnşirah/4)
Yücelttin ey yar!
En şerefli varlık olarak açtım dünyaya gözlerimi.
Mahlukata halife eyledin,insan makamında ruhuma can verdin.
Verdin de ben kıymetimi bilemedim.
Aklımı sürgün ettim mantığın hiç uğramadığı yalancı uğraşlara.
Her mevsim yağmur yağarken ruhuma,nadasa bıraktım kurak gönlümü.
Her insan ektiği biçer değil mi Ya Rab!
Günah ektiğim bahçelerde kara güller büyüdü,kokusuz renksiz.
Işığım bir mumun aydınlandığı kadar,verdiğim bir aldığım kadar, fakat ben olamadım bir senin bana biçtiğin değer kadar.
Biraz mağrur,biraz bizâr,biraz da kendimi şekva ile geldim.
Değersizliğimi bilerek,mecruh bir hal ile geldim iştea
Sen şanımı yüceltirken,ben bir o kadar acziyetimle,nasır tutmuş ayaklarımla,kör olmuş gözlerimle,karalanmış hanemle geldim.
Kalbimi avcuma sıkıştırarak,rengini kimse görmesin diye saklayarak getirdim.
Amansızım,dermansızım ,fermansızım.
Ne olursun Ya Rab yeniden yücelt beni, gönül gözümden geçir beni.
Gözyaşına gark eyle beni,eyle ki insan bileyim kendimi.
AMİN
|