Bu güzel yazı için teşekkürler Duygu kardeşim..
Bu yazıyı okuduğumda "Aşk" kelimesinin içini nasıl doldurduğumuzun "asl"olduğu düşüncesi yer etti zihnimde.
"Aşk" ki sevgide son noktadır, yani başlangıç "aşk" değildir aslında..
İnsan aşık olduğunu zannettiği anda aslında aşık değildir, çünkü "aşk", sevilen için yapılan fedakarlıkların sonucunda ulaşılan makamdır. İnsan büyük bir merhamet ile, şefkat ile sever, yani muhabbet duyar sevdiğine, sonra bu sevgi üzerine "yeni bir yola" çıkılır. Bilinir ki yol, meşakkatlidir ve gerektiğinde ayağa taşlar takılacaktır. Bazen içi korku kaplayacaktır acaba doğru yolda mıyız ?diye.. Bazen bahar olacaktır mevsim, bazen kış.. Ama sevgi, gerçek manasıyla sevgi, tüm düşünceleri selamete çıkaracaktır elbet..Ve yürünecektir yol boyunca.. Destek olunacaktır sevilene her adımda.. Gerektiğinde soluklanıp bir kahve molası verilecektir.. Ama yürünecektir yine de..
Ve işte, bu yolun sonunda varılacak nokta "aşk"tır. Buradan sonra aslında yolda kaybolacaktır... Her yeri aşk kaplayacaktır..
son nokta "aşk"tır..
selam ile..
|