ŞİİLİK
Şiilik İslam siyasi mezheplerinin en eskisidir. Hz. Osman döneminde ortaya çıkmıştır, Hz. Ali döneminde yayılmıştır. Hz. Ali (ra) insanlar oturup kalktıkça insanlar onun hayranı oluyorlar, insanlar kabiliyetini, ilmini ve dindarlığını son derece beğeniyorlardı. Aşırı uçlar, insanların bu duygularını istismar edip, kendi görüşlerini yaymaya başladılar.
Emeviler döneminde Hz. Alinin çocuklarına karşı yapılan zulüm Rasulullah soyundan olan insanlara karşı sevgi hisleri gittikçe arttı. İnsanlar bunlara zulüm neticesinde şehit nazarı ile bakmaya başladılar. Bu yolla Şii mezhebinin çerçevesi gitgide genişledi ve mensupları çoğaldı.
Bu mezhebin temel prensipleri Bin Haldunun, mukaddime eserinde zikrettiği şu esaslardan ibarettir. Halife olacak kişi ümmetin tayini ile başa gelecek kimse değildir. Peygamberlerin ümmete imam tayin etmesi onun üzerine bir görevdir. İmamın da büyük küçük bütün günahlardan beri olması gerekir. Bütün Şiiler Hz. Ali’nin efendimiz tarafından seçilmiş bir halife olduğu ve onun sahabelerin en eftali olduğu hakkında ittifak etmişlerdir. Hz. Ali ve oğullarının taktir hususunda çok aşırı gidenler bulunduğu gibi itidalli davrananlarda olmuştur. Mutedil şiiler, her hangi bir kimseyi kafirlikle itham etmeme ve Hz. Aliyi beşeriyet üstü bir varlık kabul etmeme yolunu tutmuşlardır
|