[dilemma]

(Yani, anla ki; sen beni sevmiyordun!..)
.......
Sen, kendin için, hoşuna giden bir oyuncağı seviyordun ve onu ele geçirmeye çalışıyordun, başkalarından evvel...
Sen, kendini seviyordun, beni değil!..



Şimdi, başka birine daha “onu sevdiğini” zannettirmeye çalışıyorsun, değil mi;
...hatta kendin bile “öyle olduğunu” sanarak!..
.....
Kandırma insanları...
Kandırma, kendini de; çünkü sen, sevmeyi bilmiyorsun!..
.....
“Seviyorum” zannedişlerini de sıvama “sevgi” diye gökyüzüne; çünkü bulutlar kapatıyor semayı!..
(Gene duymak ister miydin gerçeği?..)



Sevginin kökü olur...
Çeksen, çıkaramazsın... Kessen, ayıramazsın... Kırsan, koparamazsın!..
.....
Sevginin kökü olur;
Yine biter, yine çıkar, yine sürer yerinden!..



Çünkü sevgi;
Bir dağ keçisinin iştahla yediği sürgünde değildir!..
Çamurun içindedir çoğu zaman;
Toprağın, karanlığın içindeki köktedir sevgi!..



Bir keçinin iştahla saldırdığı, göğe bakan sürgünde değil; çamurla, toprakla ve karanlıkla savaşan köktedir sevgi!..
Köktedir sevgi!..
Mavi derinliğe “yalvarışlar” gibi uzanan canlı dallar ve yapraklar değildir sevgi;
Sevgi; belki ışığı hiç görmemiş ve görmeyecek olan karanlıkların içindeki köktedir...
Ve sevgi; sevdiğini “zannetmemek”tedir!..

M. ERKUL