AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

Anneannesinin sözleri yankılandı kulaklarında: ''Oğlum namaz hiç bu
vakte bırakılır mı?'' Anneannesinin yaşı yetmişe dayanmış, ama ezan
okunduğu vakit yerinden sıçrar, yaşından beklenmeyecek bir hızla
abdestini alır ve namazını kılardı.

Kendisi ise,nefsini bir türlü yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep... namaz
son dakikalara kalıyor, bu sebeple namazını alelacele eda ediyordu.
Bunu düşünerek kalktı yerinden, gözü saate kaydı. Yatsı ezanının
okunmasına on beş dakika kalmıştı. Başını her iki yöne pişmanlıkla
sallayarak, "Yine geciktirdim namazı." dedi kendi kendine.

Kıvrak hareketlerle abdestini aldı ve daha elini yüzünü tam
kurulamadan kendisini odasına attı. Mecburen, hızlı hareketlerle
namazı eda etti. Tesbihatını yaparken anneannesini düşünmeden edemedi. "Bu halimi görse, tatlı-sert kızardı yine bana." dedi. Çok seviyordu onu ...Hele
öyle bir namaz kılışı vardı ki, onu hep bir gökkuşağı hayranlığıyla
seyrederdi. Namazda öyle bir mahviyeti vardı ki... hicabından renkten
renge girerdi.

O gün akşama kadar derse girmişti. Müthiş bir ağırlık vardı üzerinde.
Duasını yaparken, başını ellerinin arasına alıp secdeye durdu.
Namazdan sonra bir süre bu şekil tefekkür etmeyi severdi. Gözleri
kapanır gibi oldu. "Ne kadar da yorulmuşum." dedi. Daldı gitti
öylece....

Kıyamet kopmuştu. Mahşeri bir kalabalık vardı. Her yön insanlarla
doluydu. Kimi dona kalmış, hareketsiz bir şekilde etrafı izliyor; Kimi
sağa sola koşturuyor, kimisi de diz çökmüş, başı ellerinin arasında
bekliyordu. Yüreği yerinden fırlayacak gibi atıyor, adeta kafesinden
kurtulmaya çalışıyor,soğuk soğuk terler döküyordu. Hayattayken
kıyamet, sorgu sual ve mizan hakkında çok şey duymuş ve ahiret hayatı
adına bu kavramlar kendisi için köşe taşı olmuşlardı. Ama mahşer
meydanında ki ürperti, korku ve bekleyişin bu denli dehşet vereceğini
düşünmemişti.

Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular.
Hayretle bir sağa, bir sola baktı. "Benim ismimi mi okudunuz?" dedi
dudakları titreyerek.....

Kalabalık birden yarılmış, bir yol olmuştu önünde. İki kişi kollarına
girdi. Mahşer meydanının vazifelileri oldukları belliydi. Kalabalık
arasından şaşkın bakışlarla yürüdü. Merkezi bir yere gelmişlerdi.
Melekler her iki yanından uzaklaştılar. Başı önündeydi. Bütün hayatı,
bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerinin önünden...." Şükürler olsun
" dedi, kendi kendine ve devam etti; " Gözlerimi dünyaya açtım,Hep
hizmet eden insanları gördüm. Babam sohbetlerden sohbetlere koşuyor,
malını islam yolunda harcıyordu. Annem eve gelen misafirleri
ağırlıyor, yemek sofralarının biri kalkıp, bir yenisi kuruluyordu. Ben
ise, hep bu yolda oldum. İnsanlara hizmete çalıştım. Onlara Allah'ı
anlattım. Namazımı kıldım. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine
getirdim. Haramlardan kaçındım. "Kirpiklerinden aşağı gözyaşları
dökülürken, "Rabbimi seviyorum, en azından sevdiğimi zannediyorum."
Diyordu. Ama bir yandan da "O'nun için ne yapsam az, Cennet'i
kazanmama yetmez." Diye düşünüyordu.Tek sığınağı Allah'ın rahmetiydi.
Hesap sürdükçe sürdü. Boncuk boncuk terliyordu. Sırılsıklam olmuş,
zangır zangır titriyordu. Gözleri terazinin ibresindeki neticeyi
bekliyordu. Sonunda hüküm verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir
kağıt, mahşer meydanında ki kalabalığa döndüler. Önce ismi okundu.
Artık ayakları tutmaz olmuştu. Neredeyse yığılıp kalacaktı. Heyecandan
gözlerini kapamış, okunacak hükme kulak kesilmişti.
Mahşeri kalabalıktan bir uğultu yükseldi. Kulakları yanlış mı
duyuyordu? İsmi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin üstüne
yığıldı. Hayretten dona kalmıştı." Olamaaaazzzz " diye bağırdı. Sağa
sola koşturdu. "Ben nasıl Cehennemlik olurum? Hayatım boyunca hizmet
eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber koşturdum. Hep rabbimi
anlattım." Diyordu.

Gözleri sağanak olmuş, titrek vücudunu ıslatıyordu. Vazifeli iki melek
kollarından tuttu. Ayaklarını sürüyerek ve kalabalığı yararak
alevleri göklere yükselen Cehennem'e doğru yürümeye başladılar.
Çırpınıyordu. Medet yok muydu? Bir yardım eden çıkmayacak mıydı?
Dudaklarından kelimeler kırık dökük, yalvarmayla karışık
döküldü.."Hizmetlerim... Oruçlarım.... Okuduğum
Kur'anlar......Namazım....Hiçbiri beni kurtarmayacak mı?" diyordu.
Bağıra bağıra yalvarıyordu. Cehennem melekleri onu sürüklemeye devam
ettiler. Alevlere çok yaklaşmışlardı. Başını geriye çevirdi. Son
çırpınışlarıydı.

Resülullah, "Evinin önünde akan bir ırmak içinde günde beş defa
yıkanan bir insanı o ırmak nasıl temizler, günde beş vakit namazda
insanı günahlardan öyle temizler." Buyuruyordu. "Oysa ki benim
namazlarım da mı beni kurtarmayacak?" diye düşünüyordu.
" Namazlarım.....Namazlarım....Namazlarım." diye diye hıçkırdı.
Vazifeli melekler hiç durmadılar. Yürümeye devam ettiler; Cehennem
çukurunun başına geldiler. Alevlerin harareti yüzünü yakıyordu. Son
bir defa dönüp geriye baktı. Artık gözleri de kurumuştu. Ümitleri
sönmüştü. Başını öne eğdi. İki büklüm oldu.

Kollarını sıkan parmaklar çözüldü. Cehennem meleklerinden birisi onu
itiverdi. Vücudunu birden bire havada buldu. Alevlere doğru düşüyordu.
Tam bir iki metre düşmüştü ki, bir el kolundan tuttu.

Başını kaldırdı. Yukarıya baktı. Uzun beyaz sakallı bir ihtiyar onu
düşmekten kurtarmıştı. kendisini yukarıya çekti. Üstündeki başındaki
tozu silkerek ihtiyarın yüzüne baktı.
"Siz de kimsiniz ?" dedi.
İhtiyar gülümsedi: " Ben senin namazlarınım."
"Neden bu kadar geç kaldınız ?Son anda yetiştiniz. Neredeyse
düşüyordum."dedi....
İhtiyar yüzünü gererek, tekrar güldü; Başını salladı;
" Sen beni hep son anda yetiştirirdin, ...hatırladın mı?
Secdeye kapandığı yerden başını kaldırdı. Kan-ter içinde kalmıştı.
Dışarıdan gelen sese kulak kabarttı. Yatsı ezanı okunuyordu.Bir ok
gibi yerinden fırladı. Abdest almaya gidiyordu.

alıntı...

Mevla hakkıyla namazı eda edenlerden eylesin inşallah............