AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

[zülcenaheyn]

Aydınlar fikirlerini açıklar ve bu açıklamalar da halka ışık olur, halk da buna göre çizgisini belirler; (mi?). Yoksa halk kendi çizgisini belirlemek, kendi kendisine ışık tutmak için kendi içinden aydın mı tecelli ettirir?

Eğer ipin ucu çok kaçıp halk içinden kendisine biraz fazla karışan bir aydın topluluğu tecelli ettirirse bu aydın sayısını azaltmaya çalışır eğer yolunu bulamayacak kadar az aydın çıkarmış ise de aydınların sayısını arttırmaya çalışır, uğraşır ve bu noktada özgüven kazanmaya çalışır fakat fazla özgüven halka zulüme dönebilir.

Halk bence kendi haline bırakıldığında kendini bulabilecek, kendi kendini geçindirebilecek, kendine yeterli bir hamurdur. Kendini oluşturur. Platon gibi düşünmüyorum, halkı filozoflar yönetmemelidir fakat halkı cahiller de yönetmemelidir, makuller yönetmelidir ama haksızlık yapılıp da bu makuller filozoflarla denk tutulup da acımasızca eleştirilmemelidir ancak filozoflar yapıcı olarak eleştirmelidir.

Filozoflar yönetirse acımasızlık olur, bir yerden isyan çıkar, patlak verir, cahiller yönetirse de aynı şey olur. Filozoflar fazla gelir, cahiller de çok az gelir. Fazlası da iyi değildir azı da, mühim olan makul olanıdır.

Aydınlar halktan münezzeh değildirler ve halk da aydınlardan münezzeh değildir. Halk içinden her an bir aydın tecelli edebilir ve halk içinden gelir fakat halk içinden tecelli etmesiyle beraber halktan münezzeh olmayıp halktan da etkilenmezler, entelektüellikler, filozoflukları bakımından etkilenmezler, akıl yürütme metodları bakımından etkilenmezler, yoksa o metodu halktan aldıkları etkileşim ile kullanırlar, sonuç itibari ile bu aydın halktan çıkmıştır. Halk aydınlardan etkilenebilir fakat fazla gelirse etkilenmekten çekilir, tepkilenir.

Öğreten ve öğrenen yoktur bu noktada. Öğrenci ve öğretmen yok. Bunlar bir kişi içinde bulunan vasıflardır, anlık rollerdir ve bu kişi de halktır. Bir fanatik, terörist, aşırı zümresi ve ayrı bir halk yoktur. Bir aydınlar zümresi ve onlardan ayrı bir cahil halk yoktur. Ya da bütün halkın sevdiği bir kişi yoktur.

Halk bir insan gibidir. Bir Adem'dir. İnsanın kendi içinde yaşadığı her şeyi bir halk yaşar. Halk kendi psikolojisine göre devletini yaratır. Devlet halkın kozasıdır, anlayış kabuğudur. Halk asosyal ve alıngan bir psikolojiye varırsa orada diktatörlük ve dışa kapalılık olur, çok özgüvenli ise dışarıdaki her yere eli uzanır. Devleti yaratan halkıdır, halkın tecelli ettirdiklerinin tecellisidir. Her zaman çirkinlikler vardır fakat tarihte bazı dönemler vardır ki dünya tarihinin en adaletli dönemleri o dönemlerdir, o dönemlerde halk adaletli bir sistemi tecelli ettirebilmiştir kendi içerisinden, (B)iiznillah.

Halk padişahını, diktatörünü, başbakanını, teröristini, aydınını, arifini, peygamberini, delisini, cahilini, filozofunu kendi içinden tecelli ettirir. Halk şunları şunları kendi içinden tecelli ettirir diye sayabiliriz ve hepsini sayarsak o zaman denebilir ki herkesi saydık e halk nerede? İşte halk kendinden tecelli edenlerdir zaten, tüm tecelliyat halktır, zahir

Sonuç itibariyle zahir olan halktır fakat batın olan Hakk'tır. Bütün ise vahdet-i vücud. O tek vücud.

Tecelli olunan cüzlerin (mes'ela bir delinin ya da padişahın) gözü ile bakmak çokluk doğurur ve o delinin zatındaki gözü ile bakılırsa o zaman çokluk doğurulmaz.

Bir insanda ayak vardır, el vardır, görevleri başka, şekilleri başkadır fakat aynı damara, kana bağlıdırlar, özde birdirler. El ayağa neden tutamıyorsun diyemez, ya da ayak ele neden yürüyemiyorsun diyemez, bu noktada kimse zahiri anlamda eşit değildir, herkes neyse odur ve o olduğu şeyi gerçekleştirir fakat gerçekleştirdiği şey negatif ya da pozitif olarak başkasını etkilese de o etkilediği ile özde birdir ve her oluşta bir hikmet vardır, her oluş hikmet ehli olmak için verilen bir lütuftur. Bu çok özel bir ilimdir ve tek çaresi aşktır. Aşk yolunda sebat eden dünkü hata ve şikayetlerini daha iyi anlama yoluna girerek daha akl-ı selim olarak aklını kullanmasını becerir, eğer bunun inceliğini fark ederse akl-ı selim olduğunu sandığı anlarda bile eksik, kusurlu, hikmetinden habersiz davranışlarda da bulunduğunun farkına varır. Böylece o kişi "kalbiyle akleder" (ayet) konuma gelir.

Peki halk O mudur?

Halk hem O'ndandır çünkü O halktan ibaret değildir ama hem de O'dur çünkü tecelliyatın en zahiri aslında en batından gelir ve en batını işaret eder. O'dur çünkü bir cüzde tüm küll mevcuttur.

Bu felsefeden bi haber olan müteşerri kaldığı yerde kalır, dönüşmez. Bu felsefeden haberdar olan batınî de dönüşmez çünkü bu felsefeyi özümsemez, bu felsefeyi idrak etme anlarındaki o kıyamını muhafaza eden bedenî disiplini terk eder. Bir kısmı halkçılık yaptığını sanır, bunlar müteşerridir, bir kısmı da Hakkçılık yaptığını sanır, bunlar da batınîdir. Halbuki bir insanın nefs, ruhu, batını, içi vardır bu yok sayılarak bedende yaşanamaz ve bir insanın dışı, bedeni, zahiri de vardır, bu da yok sayılarak yaşanamaz. İslam orta yoldur, dengedir, terazidir, sırat-ı müstakiymdir.

Bu noktada Mevlevîlerin Veledî değil de Şemsî koluna değinmek istiyorum. Şemsî olanlar Şeyhül Ekber Muhyiddin-i İbn Arabi'yi sevmezler, eleştirirler çünkü işlerine gelmez bazı zahirî hakikatler ve haliyle de batınî hakikatler. Çünkü İbn Arabi batınî Sultanı olarak şeriatı çok mühimser, tıpkı Muhammed Mustafa s.a.v. efendimiz gibi. Şemsîlerin methettiği Mütefekkir, keramet sahibi olan Mevlevî Divane Çelebi Kalplerin Anahtarı kitabına bakılırsa son demlerinde tevbe etmiştir, sırat-ı müstakiymin ne olduğunu anlamıştır. Kalplerin Anahtarı Beşiktaş'lı Yahya Efendi'nin yanında yatan Muhammed Nuri Şemseddin Nakşibendi'dir k.s.

Sağlıcakla.