![]() |
#1 |
![]() Hep payıma ağlamak düştü hayat denen pastadan Gülmek neyime benim Umutsuzluk sarmış bütün ruhumu Dalgalar dövmek de denizimin kıyısını Haykırsam yüreğimden geçen sevda kelamlarımı Savursam içimde biriken isyan çığlıklarımı Yetmez ne beni ne de seni anlatmaya Sustum, bütün dertlerimden ürktüm Acılarımın sermayesini yüklemişim Yüreğimin kayıp kervanlarına Arayıp bulur muyum yitip giden maziyi Tükenmedi mi zaman, ben tükenmekteyim Saklı aşka tebessümlerimi Sonbahar rüzgârları almış götürmüş Yok oldu son umut kırıntılarım Hayat mı kara yoksa ben mi karamsarım Bugün yazılsın istedim satırlara Döktüğüm inci tanelerim Damla damla.. umutsuzluğa.. Artık beklemiyorum doğmayacak güneşleri.. alıntı
![]() |
|
![]() |
![]() |
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
![]() |
#2 |
![]() Artık beklemiyorum doğmayacak güneşleri
ZATEN DOĞMAYAN GÜNEŞTE BEKLENMEZ.. GÜZEL OLMUŞ PAYLAŞIM |
|
![]() |
![]() |
![]() |
Konuyu Toplam 4 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 4 Misafir) | |
|
|