AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

[ümitli_bekleyis]

1970'li yılların ortalarında lise öğrencisiyken gittiğimiz Çanakkale gezisinde, Alçıtepe Köyü camiinde cemaatle kıldığımız namazın selam faslını müteakiben baktığımda, yanımda duran merhum Turgut Özal'dan başkası değildi. Onu ilk kez orada tanımıştım. Herkes elini sıkıyordu. Güler yüzlü, samimi ve mütevazi bir insandı. Bu özellik ve güzelliklerini ölünceye kadar muhafaza etti.

Merhum Özal Mevlana'nın ideal insan tasviri şablonuna uyan çelebi bir insandı. Hayatında zikzaklar olmadı. Halkın gönlüne öyle bir taht kurdu ki, bu keyfiyet dünyada çok az devlet adamına ancak nasip olur. Her geçen gün onunla ilgili kurulan dernekler ve vakıflar çoğalmaktadır. Her yıl vefatının sene-i devriyesinde onu hayırla yadeden insanların sayısı artmaktadır. Bu durum onun: "Bu millet benim yaptıklarımı 15 yıl sonra anlayacak" sözünün de bir tecellisi gibi.

Ben kendisini Yavuz'a benzetirim hep. Kısa zamanda devasa işler yaptı. Halkın arasına girdi, onlardan biri oldu. Birileri gibi : "Düşün ardıma" demedi. Halkla kol kola yürüdü. Halkın mukaddeslerini mukaddes, azizlerini aziz bildi. Onlar gibi yaşadı, onlar gibi öldü. Camide gül koklayıp, cebinde Kur'an taşıyarak seçmeni sömürmedi. Ezan, bayrak, din, iman dedikten sonra sofrada rakısını yudumlayacak kadar müraileşmedi. Beethoven'in 9. Senfonisiyle coşup kendisinden geçerek ve özkültürüne sırtını dönerek tüm kazandıklarını kumara verircesine: "İşte çağdaş Türkiye bu" yorumunu yapmadı. Başı örtülü üniversite öğrencilerine: "Arabistan'a gitsinler" demedi. O,vatandaşın kaderine de, kederine de ortak oldu. Onunla ağladı, onunla güldü.

Yakın mesai arkadaşlarından H.Celal Güzel:"Şu kesin ki Özal yaşasaydı, meydan Demirel'e kalmazdı. Türkiye tarihine 90'lı yıllar kayıp yıllar olarak yazılmazdı. Demokratik hayatın üzerine karabasan gibi çöken 28 Şubat olmazdı. Demokrasi daha ileri noktalara taşınırdı. Hak ve özgürlükler geriye gitmezdi. "Derken, İhsan Dağı da diyor ki: "(Özal) Demirel'in tapulu arazim dediği bir toplumsal kesimden büyük destek gördü. Bugün Demirel'in elinde ne tapu, ne arazi kaldı. İlhan Selçuk'la kurduğu muhabbetten başka."

15 yıl önce Merhum Turgut Özal'ın ardında yürüyen yüzbinleri görünce dedim ki kendi kendime: "Bir lider, halkı tarafından ancak bu kadar sevilir ve bağıra basılır." Önceki gün Ankara Kocatepe'de Özal için okutulan mevlide iştirak eden mahşeri kalabalığı görünce de aynı şeyleri düşündüm. Acaba birileri de ahir ömründe kendini bir nefis muhasebesine çeker mi? Kendini 40 yıl sırtında taşıyan halka, oy ihtiyacı kalmayınca sırtını dönüp gerçek yüzünü göstererek idare-i saltanat sürdükten sonra, Allah gecinden versin ama öldükten sonra ardından acaba kaç kişi yürür? Hele 15 yıl sonra esamİsi okunur mu acaba?

Bu millet çok asil bir millettir. Kadirşinaslığı da, vefayı da çok iyi bilir. Ama kendisine yapılan ihanetleri hiçbir zaman ruzi mahşere kadar unutmaz ve affetmez.

Şu sorunun cevabı da, soru kadar anlamlıdır. Bunca Başbakan ve Vali içinden, acaba neden T.Özal ve R.Yazıcıoğlu milletin kalbine taht kurabilmiştir. TV lerde flimleri milyonlar tarafından izlenip reytink rekorları kırabilmektedır?
Bu ikiliden biri:"Düşünce hürriyeti, Din ve Vicdan hürriyeti ve teşebbüs hürriyeti" derken öldü. Ya da öldürüldü. Sanırım şifre Mahkeme-i Kübra'da çözülecek.

Diğeri de: "Mezar taşıma adam gibi bir memlekette yaşayamadan gitti" diye yazın diyerek öldü. Ya da öldürüldü. Rahmetli şayet yaşasaydı ve memleketin bu halini görseydi zaten sekte-i kalpten giderdi.
Vefatının 15. Sene-i devriyesinde biz de rahmetli Turgut Özal'ı rahmet ve minnetle anıyoruz. Merhum Valimizi de aynı duygularla yadediyoruz. Makamları Cennet olsun. Bu samimi dilekler Barroso'nun dediği gibi, laikliğe aykırı olmasa gerek.

MUSTAFA TURAN

[Yâren]

Demokrasinin en parlak yıldızlarından birisi.. Ülkenin dışa açılımını gerçekleştiren en reformcu başbakan

[oguzdesouza]

Camide gül koklayıp, cebinde Kur'an taşıyarak seçmeni sömürmedi. Ezan, bayrak, din, iman dedikten sonra sofrada rakısını yudumlayacak kadar müraileşmedi. Beethoven'in 9. Senfonisiyle coşup kendisinden geçerek ve özkültürüne sırtını dönerek tüm kazandıklarını kumara verircesine: "İşte çağdaş Türkiye bu" yorumunu yapmadı. Başı örtülü üniversite öğrencilerine: "Arabistan'a gitsinler" demedi. O,vatandaşın kaderine de, kederine de ortak oldu. Onunla ağladı, onunla güldü.

Tek bu özelliği bile yeter büyük lider için